Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 grudnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Maria Migoń - Karwowska

Protokolant Agnieszka Litkowska

po rozpoznaniu 17 listopada 2016 r., 22 grudnia 2016r.

sprawy przeciwko M. R.

synowi J. i L. z domu W.

ur. (...) w W.

obwinionemu o to, że:

w dniu 13 kwietnia 2016 r. około godz. 09:09 w J. na ul. (...) II prowadząc samochód marki F. (...) o nr rej. (...) nie stosował się do ograniczenia prędkości 50 km/h i jadąc z prędkością 119 km/h, przekroczył prędkość o 69 km/h;

tj. o wykroczenie z art. 92a k.w.;

I.  uznaje obwinionego M. R. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 800 złotych,

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpow w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 2 w zw. z art. 21 pkt. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 80 zł.

gn. akt II W 1287/16

UZASADNIENIE

13 kwietnia 2016 roku około 9:09 M. R. jechał ulicą (...) II w J., w miejscu, w którym obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h. Obwiniony kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...). W tym samym czasie służbę patrolową pełnili funkcjonariusze policji M. P. i W. T.. Policjanci poruszali się nieoznakowanym radiowozem marki O. (...), wyposażonym w przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym – prędkościomierz kontrolny Video Rapid 2A. Radiowozem kierował M. P.. V. był ustawiony do mierzenia prędkości pojazdów poruszających się przed radiowozem. V. posiadał świadectwo legalizacji ponownej wystawione 30 października 2015 roku, ważne do 31 października 2016 roku. Policjanci jechali ulicą (...)-go M. w kierunku ul. (...) II. Na ulicy (...)-go M. policjanci spostrzegli jadący przed nimi z nadmierną prędkością pojazd, kierowany przez obwinionego. Postanowili dokonać pomiaru prędkości tego samochodu. M. P. dokonał trzech pomiarów prędkości samochodu, którym poruszał się obwiniony. Pomiary te wskazały odpowiednio: 114,5 km/h - o 9:09:26, 119 km/h – o 9:09:32 i 102 km/h – o 9:10:12 – przy hamowaniu tego pojazdu. Policjanci postanowili zatrzymać kierującego pojazdem F. (...) do kontroli drogowej. W tym celu włączyli sygnały świetle i dźwiękowe. Po zatrzymaniu obwinionego M. P. nałożył na niego mandat karny, którego przyjęcia M. R. odmówił.

dowód: zeznania świadka M. P. k. 19-20, 71v., 72v., zeznania świadka W. T. k. 72, notatka urzędowa k.5, nagranie z videorejestratora k. 11, świadectwo legalizacji ponownej k.25,

M. R. ma 36 lat. Prowadzi własną działalność gospodarczą – kancelarię prawniczą, uzyskując dochód w wysokości 1200 złotych miesięcznie. Obwiniony posiada na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci w wieku 2 i 5 lat. Był uprzednio wielokrotnie karany za naruszenie przepisów ruchu drogowego, w tym za prowadzenie samochodu z prędkością przekraczającą dozwolone maksymalne prędkości.

dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 15, informacja o wpisach do ewidencji kierowców k. 23-24,

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nie okazano mu nagrania z videorejestratora uzasadniającego ewentualnie popełnione wykroczenie, a także nie okazano mu homologacji urządzenia mierzącego prędkość, aktualnej na datę dokonania pomiaru.

dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 15-16,

Sąd zważył, co następuje:

Analizując zgromadzone w sprawie dowody, Sąd uznał, że nie ma wątpliwości, że obwiniony dopuścił się popełnienia przypisanego mu wyrokiem czynu, polegającego na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości. Jakkolwiek obwiniony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, to jednak jego oświadczenie w tym zakresie - w świetle innych zgromadzonych w sprawie dowodów - należało uznać za niewiarygodne. Zdaniem Sądu, wyjaśnienia obwinionego były podyktowane jedynie chęcią uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Wskazać należy, że wykroczenie popełnione przez obwinionego zostało stwierdzone przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym – prędkościomierzem kontrolnym Video Rapid 2A, który posiada wydane przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar świadectwo legalizacji ponownej ważne od 30 października 2015 roku do 31 października 2016 roku. Urządzenie to zostało sprawdzone i stwierdzono, iż przyrząd ten spełnia wymagania rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas kontroli meteorologicznej tych przyrządów pomiarowych (DZ. U. z dnia 6.03.2014 r. poz. 281). Ponadto z zeznań świadków M. P. i W. T. wynika, że urządzenie to było sprawne. W. T. zeznał: „Gdyby urządzenie było niesprawne wyskoczyłby komunikat odnośnie awarii i nie można byłoby wykonać żadnego pomiaru prędkości” (k. 72). W świetle powyższego, w ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania właściwego działania urządzenia pomiarowego. Wprawdzie Sądowi powszechnie znane są próby kwestionowania jakości urządzeń pomiarowych, a także rzetelności ich wyników, to jednak w przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu, brak jest jakichkolwiek okoliczności wskazujących na niewłaściwe działanie przyrządu pomiarowego, czy też nieprawidłowe dokonanie pomiaru. W świetle zeznań świadków M. P. i W. T. oraz treści nagrania z videorejestratora nie budzi wątpliwości, iż obwiniony poruszał się z prędkością znacznie wyższą, aniżeli dozwolona, a mianowicie 119,2 km/h, w miejscu, w którym prędkość ta była ograniczona do 50 km/h. Z zeznań M. P. wynika, iż to on obsługiwał videorejestrator i dokonywał pomiaru prędkości. On też był kierowcą radiowozu i prowadził obserwację związaną z pełnioną służbą. Podkreślić też należy, iż jak zeznał M. P. jest on funkcjonariuszem policji od 22 lat i cały ten czas pełni służbę w Wydziale Ruchu Drogowego, w tym 3 lata z wykorzystaniem radiowozu marki O. (...) z videorejestratorem. Wcześniej obsługiwał też inne urządzenia do pomiaru prędkości. Również świadek W. T. jest wieloletnim funkcjonariuszem policji (16 lat, w tym 11 lat w Wydziale Ruchu Drogowego). Z zeznań obu funkcjonariuszy wynika, iż jeszcze przed podjęciem decyzji o dokonaniu pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego spostrzegli, że porusza się on z nadmierną prędkością. M. P. podał też, że wykonał kilka pomiarów, „…aby nie było wątpliwości co do popełnionych wykroczeń” (k.20). Potwierdził to też W. T. zeznając: „Było wykonanych kilka pomiarów. Wszystkie były powyżej 50 km/h” (k. 72). Zeznania M. P. i W. T. w pełni pokrywają się z treścią nagrania zarejestrowanego wykroczenia. Na nagraniach zarejestrowane zostały trzy pomiary prędkości pojazdu obwinionego – 114,5 km/h, 119,2 km/h i 102,1 km/h. Wyniki te są wyraźnie widoczne w lewym dolnym rogu na nagraniach. Wiarygodność dowodu z nagrania zarejestrowanego przez videorejestrator nie budzi jakichkolwiek wątpliwości Sądu. Na przyznanie przymiotu wiarygodności w pełni zasługują też zaznania świadków M. P. i W. T.. Przede wszystkim należy zasygnalizować, że świadkowie ci nie mieli żadnego motywu by zeznawać nieprawdę, a ich stanowcze, zbieżne ze sobą i korelujące z dowodem z nagrania z videorejestratora zeznania pozwalają uznać, że ich spostrzeżenia były prawidłowe, a pomiar został przeprowadzony poprawnie i dał miarodajny wynik obrazujący rzeczywistą prędkość, z jaką jechał obwiniony. Nie ma powodu by twierdzić, że świadkowie działali ze złośliwości bądź, że bezpodstawnie obciążyli obwinionego pomiarem prędkości nie mając pewności, co do jego prawidłowości. Podkreślić w tym miejscu należy, iż urządzenie pomiarowe pracowało w dobrych warunkach atmosferycznych, co potwierdza zapis z videorejestratora oraz zeznania policjantów.

W sprawie istotne znaczenie dla oceny wiarygodności zeznań świadków M. P. i W. T. oraz miarodajności pomiaru prędkościomierzem kontrolnym Video Rapid 2A ma przy tym jeszcze jedna istotna okoliczność, mianowicie wielkość ujawnionego przekroczenia przez obwinionego prędkości. Nie chodziło wszak o przekroczenie rzędu kilku kilometrów, lecz o przekroczenie o 69 km/h. Gdyby obwiniony poruszał się z dopuszczalną w tym miejscu prędkością (50 km/h) to niewątpliwie policjanci z Wydziału Ruchu Drogowego byliby w stanie dostrzec, że wynik pomiaru jest nieadekwatny do niej. Policjanci z „drogówki”, a w szczególności z tak długim stażem służby, jak świadkowie, mają przecież doświadczenie w ocenie prędkości samochodu, gdyż zajmują się tym na co dzień, dokonując wszak pomiaru prędkości nie wszystkich samochodów, lecz wybranych tzn. tych, które w ich ocenie przekraczają dopuszczalną prędkość. Gdyby więc obwiniony jechał z prędkością nie wyższą niż 50 km/h, to z pewnością M. P. i W. T. zauważyliby, że wskazania dające przytoczone powyżej wyniki są błędne i nie odzwierciedlają faktycznej prędkości kontrolowanego samochodu. Byliby oni w stanie - przy tak znacznej różnicy prędkości – dostrzec niepoprawność pomiaru zwłaszcza, że różnica prędkości rzędu 69 km/h jest dostrzegalna nawet „na pierwszy rzut oka” dla przeciętnego kierowcy. Wskazać też należy, iż świadkowie nie są przecież w żaden sposób osobiście zainteresowani rozstrzygnięciem tej sprawy, nie mieliby też powodu, by wbrew własnemu przekonaniu zatrzymywać obwinionego, a następnie fałszywie go obciążać swoimi zeznaniami (notabene narażając się tym samym bez żadnego motywu na odpowiedzialność karną).

Nie budzi wątpliwości co do swojej wiarygodności również pozostały materiał dowodowy w postaci informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Dokument ten został sporządzony przez osobę do tego uprawnioną, w prawem przewidzianej formie i brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zawartych w nim treści.

Biorąc zebrane dowody pod uwagę Sąd ustalił, że M. R. w dniu 13 kwietnia 2016 r. około godz. 09:09 w J. na ul. (...) II prowadząc samochód marki F. (...) o nr rej. (...) nie stosował się do ograniczenia prędkości 50 km/h i jadąc z prędkością 119 km/h, przekroczył prędkość o 69 km/h. Zachowaniem tym wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92a k.w.

Obwiniony działał świadomie. Wiedział o istniejącym ograniczeniu prędkości jako osoba mająca uprawnienia do prowadzenia pojazdów, a tym samym znajomość przepisów. Mimo to nie dostosował się do tego ograniczenia, jadąc z prędkością 119 km/h.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego wykroczenia jest znaczny. Obwiniony naruszył przepis porządkowy, który ma przecież przełożenie na bezpieczeństwo na drodze. Przekroczył dozwoloną prędkość aż o 69 km/h, co nie pozwala uznać, aby nastąpiło to bez jego woli i było przeoczeniem czy zapomnieniem się.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd wymierzył obwinionemu karę 800 zł grzywny uznając, że kara w takim wymiarze przy uwzględnieniu dotychczasowej karalności obwinionego za wykroczenia drogowe będzie dla niego odpowiednią sankcją. Obwiniony jest bowiem osobą skłonną do naruszania porządku prawnego, co potwierdza informacja o wpisach do ewidencji kierowców, a więc zachodzi potrzeba surowszego oddziaływania na niego.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania, które w postępowaniu zwyczajnym po przeprowadzeniu rozprawy wynoszą 100 zł oraz wymierzył mu opłatę stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny biorąc pod uwagę, że ponoszenie przez obwinionego kosztów postępowania jest zasadą, od której odstępstwa mogą nastąpić jedynie wtedy, gdy istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Obwiniony prowadzi działalność gospodarczą i osiąga dochody, a więc nie zachodzi przypuszczenie, że uiszczenie kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe.