Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata DOWHANYCZ - TUROŃ
Protokolant:	st.sekr.sądowy Ewa Jagieła

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2015 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa: K. S.

przeciwko: M. B.

o zapłatę 10 431,25 zł

na skutek sprzeciwu pozwanego od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21.11.2013 r. sygn. akt V GNc 1937/13, który utracił moc w całości

I.  powództwo oddala w całości,

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2 417,00 złotych tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 2 400,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powódka K. S. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) w pozwie z dnia 21.10.2013 r. wniosła o zasądzenie od pozwanego M. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Zakład Produkcyjno-Handlowo-Usługowy (...) kwoty 10.431,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01.07.2013 r. do dnia zapłaty tytułem kary umownej za niepodstawienie auta pod załadunek w wyznaczonym miejscu. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 21.11.2013 r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 16).

W sprzeciwie (k. 20 i nast.) od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Pozwany zarzucił brak swej winy w niewykonaniu zobowiązania ponieważ, mimo zaistnienia przeszkód, w terminowym wykonaniu zlecenia transportowego, pozostał w gotowości do jego wykonania. Zaznaczył również, iż główną przyczyną niewykonania zlecenia było jego anulowanie ze strony powódki. Zarzucił, także brak zawinionego działania po swojej stronie, gdyż przemijająca przeszkoda w niedopełnieniu warunków umowy zlecenia związana była z zatrzymaniem pojazdu transportowego przez niemiecką policję. W związku z tym nie ponosi on odpowiedzialności za okoliczności, które spowodowały zatrzymanie pojazdu, a związane były z wadliwym, niezgodnym z wytycznymi ADR, zabezpieczeniem towaru przez poprzedniego nadawcę. Pozwany zarzucił brak szkody po stronie powódki, bowiem zrealizowała przewóz z pomocą innego przewoźnika. Wobec czego w oparciu o treść art. 471 k.c. nie ma podstaw obciążenia odpowiedzialnością pozwanego. Z ostrożności procesowej pozwany wniósł o miarkowanie kary umownej (k. 22).

W replice (k. 37-38) powódka podtrzymała żądanie pozwu i zaprzeczyła wyrażeniu zgody na anulowanie zlecenia. Zarzuciła, że pozwany wielokrotnie zapewniał powódkę
o wykonaniu zamówienia, którego w konsekwencji nie wykonał.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony są przedsiębiorcami.

(bezsporne, informacja z CEIDG k. 12)

W dniu 21.03.2013 r. strony zawarły umowę której przedmiotem był przewóz towarów z C. do N.. Zlecenie pozwany zrealizował w całości w związku z czym wystawił fakturę nr (...) r. z dnia 02.04.2013 r. na kwotę 246 euro z terminem płatności na 01.06.2013 r. Powódka nie zapłaciła tej kwoty więc pozwany wezwał ją do zapłaty pisemnie w dniu 21.06.2013 r., a następnie w dniu 05.07.2013 r.

(faktura VAT k. 26, wezwania do zapłaty k. 27, 28, zlecenie spedycyjne k. 30-31)

W dniu 06.05.2013r. strony zawarły umowę zlecenia spedycyjnego nr (...) do umowy tej dołączony został dokument określający warunki wykonania przewozu międzynarodowego na trasie M. (Republika Federalna Niemiec) – P. (Rzeczpospolita Polska) z datą załadunku w dniu 07.05.2013 r. o godzinie 16.00 oraz datą rozładunku w dniu 09.05.2013 r. od godziny 08.00. Fracht ustalono na kwotę 900 euro netto. Powódka była podmiotem zlecającym, zaś pozwany przewoźnikiem. W „warunkach wykonania zlecenia” w pkt (...) był zawarty zapis, że zleceniobiorca odpowiada wobec zleceniodawcy i jego klientów za wszystkie szkody powstałe w związku z przewozem towaru od chwili załadunku do chwili rozładunku, w szczególności w związku z nieprawidłowym wypełnieniem lub zgubieniem dokumentów, opóźnieniem w załadunku, rozładunku lub dostarczeniem towaru, całkowitym lub częściowym zaginięciem przedmiotowego towaru lub jego uszkodzeniem. Niewywiązanie się z warunków zlecenia, a w szczególności opóźnienie lub niepodstawienie pojazdu pod załadunek lub rozładunek będzie skutkowało naliczeniem kary umownej w wysokości 2500 euro. Zleceniodawca zastrzega sobie możliwość dochodzenia odszkodowania przewyższającego wysokość zastrzeżonej kary.

(zlecenie spedycyjne nr (...) k.9-10, CMR k.29 )

W dniu 07.05.2013 r. pracownik pozwanego Z. T. przekazał pracownikowi powódki M. K., w rozmowie przez portal (...), że kierowca pozwanego został zatrzymany na terenie Niemiec przez policję, wobec czego odbiór towaru przez pozwanego wiązałby się z opóźnieniem. Przedstawiciel pozwanego podejmował próby znalezienia samochodu zastępczego, ale go nie zorganizował.

W dniu 09.05.2013 r. Z. T. pomógł znaleźć M. K. przewoźnika do zrealizowania innego zlecenia.

(zeznania świadków : Z. T. k.71, P. K. k.70-70v, wydruk rozmowy z portalu (...) k.48-55, zeznania świadków: M. K. k. 56v – 57, R. W. k.57-57v)

Powódka zrealizowała zlecenie spedycyjne nr (...) na trasie M.-P. przy użyciu pojazdu zastępczego zorganizowanego przez swoich pracowników. Nie poniosła z tego tytułu szkody.

Notą obciążeniową z dnia 15.05.2013 r. powódka obciążyła pozwanego kwotą 2500 euro za nie podstawienie auta do w/w zlecenia. Następnie skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty na w/w kwotę w dniu 10.06.2013 r. W odpowiedzi na wezwanie z dnia 05.07.2013 r. pozwany oświadczył, że pracownik powódki M. K. anulował w/w zlecenie bowiem znalazł auto zastępcze i z tej przyczyny zlecenia nie wykonano.

(nota obciążeniowa k.7, wezwanie do zapłaty k.8, odpowiedź na

wezwanie do zapłaty k.25)

Sąd zważył co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne wszystkie dowody z dokumentów zgromadzone w niniejszej sprawie albowiem brak było podstaw do kwestionowania tegoż ich waloru. Natomiast w zakresie zeznań świadków przesłuchiwanych w przedmiotowej sprawie Sąd dał im wiarę jedynie w zakresie w jakim były spójne z dowodami z dokumentów. Zważyć bowiem należało, iż świadkowie zatrudnieni przez strony procesu zainteresowani byli uzyskaniem korzystnego rozstrzygnięcia dla swoich pracodawców i w kwestii anulowania spornego zlecenia zeznawali sprzecznie. Zatem jedynym obiektywnym dowodem na okoliczności ustaleń stron w tym zakresie mogły być zdaniem Sądu dowody z dokumentów, w tym zapisy z portalu (...).

Przedmiotowa sprawa podlegała rozstrzygnięciu w oparciu o przepisy Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) sporządzonej w Genewie 19.05.1956 r. (Dz.U. 1962.49.238) ponieważ strony zawarły umowę zlecenia spedycyjnego nr (...) zgodnie z którą miał zostać dokonany przewóz międzynarodowy tj. na trasie M. (Republika Federalna Niemiec) – P. (Rzeczpospolita Polska). Kraje te są stronami w/w Konwencji. Jak zaś stanowi jej art. 1 ust. 1 stosuje się ją do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się. Zgodnie z zasadą hierarchii źródeł prawa prawo międzynarodowe (Konwencje, Umowy dwu- lub wielostronne) mają pierwszeństwo przed prawem krajowym tj. Konstytucją i ustawami. Zatem przepisy kodeksu cywilnego, w tym w w zakresie umowy przewozu zastosowanie znajdują jedynie subsydiarnie tj. w zakresie nieuregulowanym przez w/w Konwencję (art. 775 k.c.).

Zasadnicze znaczenie w przedmiotowej sprawie mają zdaniem Sądu zapisy art. 41 konwencji CMR, które stanowią, że z zastrzeżeniem postanowień artykułu 40 jest nieważna i pozbawiona mocy każda klauzula (umowna), która pośrednio lub bezpośrednio naruszałaby postanowienia niniejszej konwencji. Nieważność takich klauzul nie pociąga za sobą nieważności pozostałych postanowień umowy. W szczególności byłaby nieważna każda klauzula ustępująca na rzecz przewoźnika korzyści z ubezpieczenia towaru oraz każda inna analogiczna klauzula, jak również każda klauzula przenosząca ciężar dowodu.

W realiach niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zastrzeżenie kary umownej za opóźnienie w podstawieniu pod załadunek, rozładunek lub przy niewywiązaniu się z innych warunków zlecenia, w oparciu o treść art. 23 ust.5 konwencji CMR nie zwalnia powódki od wykazania powstania i wysokości szkody. Niezależnie od powyższego również wysokość kary umownej określona w warunkach wykonania zlecenia (k. 10 akt), skoro przekracza wysokość ustalonego przewoźnego sprzeciwia się treści art. 23 ust. 5 konwencji CMR. Przepis ten bowiem określa sposoby ustalenia odszkodowania i w zakresie szkody związanej z opóźnieniem dostawy przepis stanowi, że jeżeli osoba uprawniona udowodni, że stąd wynika dla niej szkoda przewoźnik jest obowiązany wypłacić odszkodowanie, które nie może przewyższyć kwoty przewoźnego. Zatem po myśli art. 41 konwencji CMR zapis umowny pkt (...) należało uznać za nieważny w zakresie kwoty 2500 euro. W tej sytuacji w razie wykazania zaistnienia szkody przez powódkę pozwany mógłby odpowiadać tylko do wysokości przewoźnego – 900 euro (netto). Powódka niewątpliwie zrealizowała zlecenie spedycyjne nr (...) na trasie M.-P. przy użyciu pojazdu zastępczego zorganizowanego przez swoich pracowników. Powódka jednak nie wykazała wysokości szkody po myśli art. 23 ust. 5 konwencji CMR, albowiem nie przedstawiła dowodów wykazujących opóźnienie załadunku w M. i opóźnienie rozładunku w miejscowości P. ani dowodów wykazujących na wynikającą z tych okoliczności szkodę w znaczeniu materialnym.

Sąd nie znalazł zatem podstaw do ponoszenia odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązania przez pozwanego w oparciu o przepis art. 471 k.c., jak również na podstawie art. 23 ust. 5 konwencji CMR albowiem powódka nie wykazała poniesionej szkody w związku z niewykonaniem umowy stron. W szczególności podkreślenia wymaga, że powódka na wezwanie Sądu (k.86) nie stawiła się na rozprawie dnia 05.02.2015 r. celem przeprowadzenia dowodu z jej przesłuchania, zatem Sąd pominął tenże dowód (k.89).

Zgodnie z art. 17 ust.1 i art. 23 ust. 5 konwencji CMR przewoźnik odpowiada (…) m.in. za opóźnienie dostawy. W ocenie Sądu, choć konwencja CMR posługuje się tylko pojęciem opóźnienie dostawy, ma w pełni zastosowanie również w zakresie podstawienia pod załadunek.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo w całości.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu wynika z treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności za wynika procesu. Pozwany wygrał sprawę i na poniesione przez niego koszty złożyły się: 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 2400 zł tytułem minimalnej stawki wynagrodzenia radcy prawnego na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…).