Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Marta Ładzińska

Protokolant: Katarzyna Przybylska

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2020 r. w Jeleniej Górze

sprawy z powództwa J. M.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w L.

o ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w L. na rzecz powoda J. M. tytułem ekwiwalentu za urlop kwotę 4.629,44 zł (cztery tysiące sześćset dwadzieścia dziewięć złotych 44/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze kwotę 232 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powód był ustawowo zwolniony,

IV.  nadaje wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.096,32 zł.

Sy gn. akt IV P 13/19

UZASADNIENIE

Powód J. M. złożył dnia 17 stycznia 2019 r. pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. w L. o zasądzenie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż był zatrudniony u strony pozwanej od dnia 4.01.2016 r. do dnia 30.11.2017 r. i w tym okresie przebywał na urlopie wypoczynkowym tylko dwa razy – w maju 2017 r. 9 dni, a w listopadzie 2016 r. – 5 dni. Łącznie wykorzystał 14 dni urlopu z przysługujących mu 69 dni. Po ustaniu stosunku pracy zwrócił się do pracodawcy o wypłatę należnego ekwiwalentu, jednak uzyskał odpowiedź, że cały należny urlop wykorzystał. Powód podniósł, że pracodawca wpisywał dni urlopu także w te dni, kiedy powód faktycznie nie przebywał na urlopie, lecz świadczył pracę.

Pismem z dnia 30 stycznia 2019 r. (k. 11) powód sprecyzował swoje żądanie, wskazując, że żąda zasądzenia ekwiwalentu w kwocie 4.452,80 zł brutto, wyliczonego w następujący sposób: 48 dni należnego niewykorzystanego urlopu x 8 godzin = 384 godziny, 384 godziny x 14,20 zł = 4452,80 zł.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew z dnia 22 lutego 2019 r (data nadania, k – 14) wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Strona przyznała, że powodowi przysługiwało w 2016 r. 26 dni, a za 2017 r. – 24 dni urlopu wypoczynkowego oraz 10 dni dodatkowego urlopu wypoczynkowego z tytułu orzeczonego stopnia niepełnosprawności, do którego to urlopu nabył prawo z dniem 4.01.2017 r. Strona pozwana zarzuciła, iż powód wykorzystał cały urlop wypoczynkowy i dodatkowy urlop wypoczynkowy. Wskazała, że wyniki kontroli przeprowadzonej przez Państwową Inspekcję Pracy potwierdziły, że w przypadku powoda urlop został udzielony, wykorzystany oraz rozliczony w prawidłowy sposób. Na koniec każdego miesiąca koordynator strony pozwanej sporządzał dokumenty dotyczące posterunku (...) oraz (...), z których wynika, że powód był na urlopie wypoczynkowym łącznie 488 godzin (61 dni), co zostało odnotowane kodem W (urlop wypoczynkowy).

Strona pozwana przyznała, że nie prowadzi planów urlopów.

Na rozprawie w dniu 23.05.2019 r. (k. 105v) powód oświadczył, że podawane przez niego wartości ekwiwalentu są kwotami brutto.

Pismem z dnia 20 września 2019 r. (k. 128) powód zmodyfikował żądanie pozwu, wskazując, że na skutek matematycznej pomyłki w piśmie z dnia 30 stycznia 2019 r. wskazał błędną wartość żądanego ekwiwalentu, podczas gdy prawidłowa wynosi 5.452,80 zł.

Strona pozwana nie ustosunkowała się do tego pisma.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód J. M. był zatrudniony u strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w L. na podstawie umowy o pracę na okres próbny od 4.01.2016 r. do 29.02.2016 r., a następnie od dnia 1.03.2016 r. do dnia 30.11.2017 r. na podstawie umowy o pracę na czas określony na stanowisku młodszego wartownika. Stosunek pracy ustaw w wyniku upływu czasu, na który umowa została zawarta.

Powód do połowy 2016 r. pracował na 8-godzinnych zmianach, a następnie był zatrudniony w równoważnym czasie pracy – pracował na 12-togodzinnych zmianach. U pracodawcy obowiązywał trzymiesięczny okres rozliczeniowy. Po każdej 12-to godzinnej zmianie nocnej powód miał przeważnie dwa wolne od pracy dni, po zmianie 12-to godzinnej dziennej – jeden lub dwa dni wolne od pracy.

(dowód: bezsporne, zeznania świadka A. K., zeznania świadka T. F., k – 120-121v, k – 103v-105v, przesłuchanie powoda, k – 122-123)

Do obowiązków powoda należało chronienie obiektów M. i P. w J.. Umowa z firmą (...) przewidywała ochronę 24 godziny na dobę przez 7 dni w tygodniu. Na posterunku P. pracę wykonywał jeden wartownik na dziennej zmianie i jeden na nocnej, a na posterunku M. - dwóch pracowników na dziennej zmianie i jeden na nocnej. Na każdym posterunku znajdowała się „książka służby”, do której pracownicy wpisywali objęcie służby, jej przebieg i zdanie służby następnemu wartownikowi.

Książka służby obiektu P. za okres 27.03.2016 r. – 5.07.2016 r., 10.10.2016 r. – 16.01.2017 r. oraz 16.01.2017 r. – 25.04.2017 r. została poddana kasacji w dniu 25.05.2017 r.,

Książka służby obiektu P. za okres 25.04.2017 r. – 31.07.2017 została poddana kasacji w dniu 21.06.2018 r., za okres 31.07.2017 r. – 7.11.2017 r., 7.11.2017 r. – 11.02.2018 r.

Książka służby obiektu M. za okres 22.11.2015 r. – 28.02.2016 r. oraz za okres 12.09.2016 r. – 20.12.2016 r. została poddana kasacji w dniu 25.05.2017 r., za okres 20.12.2016 r. – 28.03.2017 r. oraz 28.03.2017 r. – 5.07.2017 r. – w dniu 9.10.2018 r., za okres 11.10.2017 r. – 17.01.2018 r. – w dniu 9.10.2018 r.

(dowód: protokoły kasacji, k – 109-110, k – 112-113, 114-115)

Przełożonym powoda był koordynator A. K.. W 2016 i 2017 r. A. K. podlegał rejon K. i część rejonu B., łącznie około 180 pracowników. Na terenie J. strona pozwana obsługiwała 20 posterunków, a na terenie B. – 15.

( dowód : bezsporne, a nadto: zeznania świadka A. K., k – 103v-105v)

Powód miał prawo do 26 dni urlopu rocznie oraz do 10 dni dodatkowego urlopu wypoczynkowego z tytułu orzeczonego stopnia niepełnosprawności, do którego to urlopu nabył prawo z dniem 4.01.2017 r.

Powodowi przysługiwało za 2016 r. 26 dni urlopu wypoczynkowego, a za 2017 r. – 24 dni urlopu wypoczynkowego oraz 10 dni dodatkowego, tj. łącznie 60 dni, tj. 480 godzin urlopu.

(dowód: bezsporne)

Powód w okresie zatrudnienia u strony pozwanej wykorzystał łącznie 14 dni (168 godzin) urlopu wypoczynkowego – w maju 2016 r. 5 dni (60 godzin), a w listopadzie 2017 r. - 9 dni (108 godzin).

(dowód: przesłuchanie powoda, k – 122-123)

U strony pozwanej prowadzono ewidencję czasu pracy i sporządzano indywidualne karty ewidencji pracy.

A. K. układał harmonogram czasu pracy na następny miesiąc dla wszystkich posterunków i wszystkich pracowników. Pracownicy zapoznawali się z harmonogramem i zgodnie z nim odbywali służby. W razie zmian w toku miesiąca (choroby, urlopy), zmiany były nanoszone na harmonogram po zakończeniu miesiąca. Po zakończeniu miesiąca A. K. weryfikował na podstawie książek służby, czy praca odbywała się zgodnie z harmonogramem i wprowadzał dane do systemu. Zatwierdzony harmonogram nosił nazwę „wykonanie realizacji umowy”. Na podstawie tego dokumentu wyliczano wynagrodzenia i sporządzano indywidualne karty ewidencji czasu pracy.

Pracownicy nie podpisywali list obecności.

( dowód : zeznania świadka A. K., k – 103v-105v, zeznania świadka T. F., k – 120-121v, przesłuchanie powoda, k – 122-123)

Pracownicy wnioski o urlop składali ustnie lub na piśmie.

(dowód: bezsporne)

Strona pozwana udzielała urlopu na dni pracy.

( dowód : zeznania świadka T. F., k – 120-121v)

Strona pozwana nie prowadziŁA planu urlopów.

( dowód : bezsporne)

Wynagrodzenie powoda wynosiło 2.096,32 zł brutto miesięcznie, tj. 1.481,12 zł netto miesięcznie.
( dowód : zaświadczenie o zarobkach, k - 88)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo co do zasady zasługuje na uwzględnienie, przy czym w niższej niż dochodzona wysokości.

Podstawą materialnoprawną żądania pozwu jest przepis art. 161 kp w zw. z art. 177 par. 1 k.p.

Na pracodawcy spoczywa obowiązek udzielenia pracownikowi urlopu wypoczynkowego w tym roku kalendarzowym, w którym pracownik uzyskał do niego prawo (art. 161 k.p.).

W przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny (art. 177 § 1 k.p.).

Prawa do ekwiwalentu pieniężnego z urlop wypoczynkowy analogicznie jak prawa do wynagrodzenia nie można się skutecznie zrzec (art. 84 k.p).

Dodatkowo stosownie do treści 163 k.p. urlopy powinny być udzielane zgodnie z planem urlopów albo w porozumieniu z pracownikiem.

Powód ze względu na wykształcenie i staż pracowniczy nabył prawo do urlopu wypoczynkowego w wymiarze 26 dni roboczych rocznie stosownie do przepisu art. 154 k.p. i 155 k.p. oraz od dnia 4.01.2017 r. do 10 dni dodatkowego urlopu wypoczynkowego ze względu na orzeczoną niepełnosprawność. W sprawie bezsporne było, że powodowi przysługiwało za 2016 r. 26 dni urlopu wypoczynkowego, a za 2017 r. – 24 dni urlopu wypoczynkowego oraz 10 dni dodatkowego urlopu wypoczynkowego z tytułu orzeczonego stopnia niepełnosprawności.

W przedmiotowej sprawie sporne było, w jakim wymiarze powód wykorzystał przysługujący mu urlop wypoczynkowy.

Sąd ustalając stan faktyczny w tym zakresie oparł się na przesłuchaniu powoda oraz na dowodach z dokumentów zawartych w aktach osobowych powoda, na zaświadczeniu o zarobkach oraz częściowo na zeznaniach świadków A. K. i T. F., w zakresie, w którym zeznania te znajdowały potwierdzenie w innych dowodach. Pozostałym dokumentom – kartom ewidencji czasu pracy, „wykonaniu realizacji umowy” Sąd dał wiarę jedynie w części, co zostanie omówione w toku rozważań.

Pracodawca nie prowadził planów urlopów, a wnioski o urlop częściowo przyjmował ustnie, co miało wpływ na ciężar dowodu oraz na postępowanie dowodowe w sprawie.

W sprawach pracowniczych o roszczenia pracownika ze stosunku pracy szczególnie istotna jest ewidencja czasu pracy, do której prowadzenia zobowiązuje przepis art. 149 k.p. Jak wskazuje piśmiennictwo, ewidencja czasu pracy powinna być prowadzenia niezależnie od stosowanych przez pracodawcę systemów, rozkładów oraz technik organizacji czasu pracy. Kierownik jednostki organizacyjnej zakładu pracy nie może wywodzić korzystnych dla siebie skutków, powołując się na brak takiej dokumentacji (tak m.in.: A. Świątkowski, Kodeks pracy, komentarz, wyd. Beck, Warszawa 2016, s. 816, a także: wyrok SN z dnia 11.01.2018 r. I PK 108/07, OSNP 2009, Nr 5-6, poz. 58). Zgodnie z przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze z stosunkiem pracy, pracodawca winien założyć i prowadzić odrębnie dla każdego pracownika karty ewidencji czasu pracy w zakresie obejmującym: pracę w niedzielę i święta, pracę w godzinach nocnych, w godzinach nadliczbowych, w dodatkowe dni wolne od pracy, dyżury, urlopy, zwolnienia od pracy oraz inne usprawiedliwione i nieusprawiedliwione nieobecności w pracy.

Oznacza to, że pracodawca powinien prowadzić imienną listę wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń majątkowych związanych z pracą wypłaconych pracownikowi. Na pracodawcy spoczywa ciężar wykazania, iż wypłacił pracownikowi wynagrodzenie (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z 2007-11-20, II PK 81/07, O.: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2009, Nr 1-2, poz. 5, str. 18).

Prowadzenie ewidencji pracy obejmuje także ewidencję udzielanych urlopów wypoczynkowych.

Prawidłowo prowadzona ewidencja stanowi główny dowód w sporze. Pracodawca mógł wykazać, że powód wykorzystywał urlopy wypoczynkowe, przedkładając ewidencję urlopów, której jednak nie prowadził lub wnioski o urlop, którymi nie dysponował. Brak pełnej ewidencji czasu pracy zawsze obciąża pracodawcę a nie powołującego się na nią pracownika, co powoduje skutki w zakresie rozkładu ciężaru dowodu. Ciężar dowodu jest przerzucony na pracodawcę twierdzącego, że pracownik wykorzystał urlop, a więc zaprzeczającego twierdzeniom powoda. Niewywiązywanie się przez pracodawcę z obowiązku rzetelnego prowadzenia ewidencji czasu pracy powoduje dla niego niekorzystne skutki procesowe (tak m.in. wyroki SN z dnia 14.05.1999 r., I PKN 62/99, z dnia 4.10.2000 r., I PKN 71/00, z 5.02.2002 r., I PKN 845/00, publ. L.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy oznacza to, że ciężar udowodnienia udzielenia powodowi urlopu wypoczynkowego w 2016 r. i 2017 r. lub wypłaty całości ekwiwalentu pieniężnego za okres zatrudnienia spoczywał na pozwanym (art. 6 k.c.).

Podstawowymi dowodami w zakresie wykorzystania urlopu przez powoda mogły być podpisane przez powoda listy obecności lub książki służb albo też wnioski o urlop sporządzone przez powoda. Bezspornie jednak strona pozwana nie dysponowała wnioskami o urlop ani listami obecności, a książki służb zostały poddane kasacji, zgodnie z obowiązującymi u strony pozwanej regułami.

U pozwanego nie prowadzono ewidencji urlopów. Pracodawca nie tylko nie prowadził ewidencji urlopów, ale również nie wymagał od pracowników, aby wnioski urlopowe były składane na piśmie. Sąd dał wiarę, że wnioski o urlop były składane ustnie jednak biorąc pod uwagę, że koordynator A. K. w okresie objętym sporem był przełożonym około 180 wartowników uznać to można za niedbałość pracodawcy, która w niniejszym postępowaniu wywołuje istotne skutki dowodowe.

Pracodawca mógł wykazywać wykorzystanie przez powoda urlopy także innymi środkami dowodowymi. Strona pozwana w tym celu złożyła do akt sprawy karty ewidencji czasu pracy, dokumenty nazwane: „wykonanie realizacji umowy” oraz zawnioskowała zeznania świadków T. F. i A. K..

Zwrócić uwagę należy na obowiązującą u pracodawcy praktykę. Koordynator sporządzał harmonogram służ. Pracownicy zapoznawali się z nim i zgodnie z harmonogramem pełnili służbę. W razie wystąpienia zmian w toku miesiąca, wywołanych np. chorobami lub urlopami, zmiany te znajdowały odzwierciedlenie w książkach służb. Do książek służb pracownicy wpisywali się bowiem codziennie i bardzo rygorystycznie podchodzili do tego obowiązku. Po zakończeniu miesiąca koordynator sporządzał na podstawie harmonogramu i po zweryfikowaniu go poprzez analizę książki służb karty wykonania usługi ochrony.

Wykonanie usługi ochrony stanowić miało podstawę sporządzenia przez pracodawcę kart ewidencji czasu pracy, a karty te stanowiły podstawę do naliczenia wynagrodzenia.

Ewidencja czasu pracy nie była wiarygodnym dowodem. Ewidencja czasu pracy poszczególnych pracowników powinna być prowadzona w formie indywidualnych kart czasu pracy. Dla każdego z pracowników zakładu pracodawca powinien zatem prowadzić taką kartę oddzielnie. Formalnie karty ewidencji czasu pracy prowadzone były poprawnie, jednak Sąd nie dał wiary ich treści.

Prowadzone przez pracodawcę karty ewidencji czasu pracy nie znajdowały bowiem pokrycia w kartach wykonania realizacji umowy, a treści wynikające z karty wykonania realizacji umowy są niespójne z bezspornymi okolicznościami dotyczącymi zakresami wykonania usługi ochrony. Dla wyjaśnienia przypomnieć należy, że posterunek M. był objęty ochrona całodobową przez 7 dni w tygodniu, jeden wartownik pracował na zmianie dziennej, co znajdowało odzwierciedlenie w „wykonaniu realizacji umowy” oznaczeniem „D1”, jeden na nocnej - „N1”, jeden w dzień w magazynie – (...). Każdego dnia więc na posterunku M. powinien być wartownik D1, N1 i DM.

Dla przykładu:

1.  w dokumencie „wykonanie realizacji umowy ochrony” posterunek M. za listopad 2016 r. wykazano urlop powoda m.in. w dniach 8-13.11.2016 r. i 24-30.11.2016 r.

W dniach 8, 9, 10, 11, 12 listopada (dni urlopu powoda) nie ma pełnej obsady posterunku – brak obsady DM (8.11), DM (9.11.), DM (10.11.), D1 i DM (11.11.) D1 i DM (12.11.), DM (13.11.), DM (26.11.), DM (30.11.);

2.  w dokumencie „wykonanie realizacji umowy ochrony” posterunek M. za grudzień 2016 r. wykazano urlop powoda m.in. w dniach 12-19.12. 2016 r.

W dniach tych nie ma pełnej obsady posterunku – brak obsady(N1, DM 16.12.), DM (17.12.), DM (18.12.

3.  w dokumencie „wykonanie realizacji umowy ochrony” posterunek M. za wrzesień 2017 r. wykazano urlop powoda w dniach 28-29.11. i w tych dniach brak jest obsady N1 (28.11.) i D1 (29.11.)

Ponadto Sąd analizując karty ewidencji czasu pracy i karty wykonania realizacji umowy dostrzegł rozbieżności pomiędzy tymi dokumentami.

Dla przykładu nie przedłożono dokumentu „wykonanie realizacji umowy ochrony” posterunek M. ani posterunek (...) za październik 2017 r., a w ewidencji czasu pracy wykazano urlop powoda w dniach 26-30.10.2017 r.

Z tych względów ewidencja czasu pracy powoda jest w ocenie sądu niewiarygodna, nie odpowiadająca faktom, a tym samym wykorzystanie przez powoda urlopu jest inne niż wywodziła strona pozwana.

Także z zeznań świadków nie można było ustalić ilości wykorzystanego przez powoda urlopu. Świadek A. K. zeznał (k. 105), że nie jest w stanie ze względu na upływ czasu wskazać dokładnie, w jakich terminach powód korzystał z urlopu, jednak był pewien, że powód korzystał z urlopów wykazanych w kartach ewidencji czasu pracy. Kartom tym Sąd nie dał wiary, co wyżej omówił. Świadek zeznał (k. 104v), że powód zwykle składał wnioski o urlop na piśmie. Wniosków takich pracodawca nie przedłożył. Świadek T. F. zeznała, że nie zajmowała się urlopami (k. 121).

Sąd z powyższych względów nie dał wiary zeznaniom świadka A. K. w zakresie dotyczącym wymiaru urlopu wykorzystanego przez powoda. Zeznania T. F. nie mogły stanowić decydującego dowodu w sprawie ponieważ nie były wyczerpując, a nadto, jak sama zeznała, „udzielanie urlopów było poza nią”.

Ewidencja czasu pracy powoda ta jest niewiarygodna także dlatego, że wykazuje 8 godzinny czas pracy powoda w dniach, kiedy na kartach tych odnotowano urlop powoda, podczas gdy niespornie powód pracował na zmianach po 12 godzin.

Ponadto z kart tych nie wynika, aby dni, kiedy rzekomo powód przebywał na urlopie, miały być dniami pracy powoda. Zwrócić uwagę należy, ze w przypadku równoważnego czasu pracy, dniami urlopu są tylko te dni, w czasie których pracownik obowiązany jest świadczyć pracę. Skoro powód po 12 godzinnej zmianie miał zwykle dobę lub dwie doby wolne, wykazany na ewidencji czasu pracy urlop np. w terminie od dnia 7 (poniedziałek) do dnia 14.11.2016 r. (6 dni urlopu, tj. 48 godzin urlopu) i od 24 (czwartek) do dnia 30.11.2016 r. (środa) (6 dni urlopu, tj. 48 godzin urlopu) jest naliczony nieprawidłowo. Tak naliczony urlop oznacza, że powód miał obowiązek pracować w każdym z tych dni po 8 godzin, co jest oczywiście błędne. Powód nie świadczył bowiem pracy po 8 godzin dziennie przez 5 dni w tygodniu, lecz na 12-to godzinnych zmianach, co nie było sporne.

W związku z powyższym Sąd uznał przedłożone przez stronę pozwaną dowody z dokumentów i zeznania świadków za niewiarygodne.

Pozwany mimo spoczywającego na nim ciężaru dowodu nie wykazał, iż powód wykorzystał urlop wypoczynkowy za okres zatrudnienia w całości i by wypłacił powodowi należny ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Wysokość należnego powodowi ekwiwalentu za urlop Sąd ustalił mając na uwadze treść Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8.01.1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop.

W sprawie niesporne było, że powodowi przysługiwał urlop w wymiarze 60 dni, tj. 480 za cały okres zatrudnienia. Sąd ustalił, że powód wykorzystał 14 dni, tj. 112 godzin urlopu. Sąd nie miał możliwości ustalenia, które z dni urlopu były dniami służby powoda (po 12 godzin) zmuszony więc był do przyjęcia 8 godzin pracy dziennie przez 14 dni.

Powód wykorzystał 112 z 480 należnych mu godzin urlopu, co daje 368 godzin niewykorzystanego urlopu. Współczynnik urlopowy za rok 2017 wynosił 20,83. Oznacza to, że należny powodowi ekwiwalent za urlop wynosił 4.629,44 zł.

Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego, iż z dniem rozwiązania stosunku pracy prawo pracownika do urlopu wypoczynkowego w naturze przekształca się w prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop. W tym też dniu roszczenie staje się wymagalne. Powód żądał jednak w pozwie zasądzenia odsetek nie wskazując daty początkowej ich naliczania. Z tych względów Sąd zasądził odsetki od daty doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu. O odsetkach Sąd orzekł stosownie do treści art. 481 § 1 i 2 k.c., który, że:

§ 1. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

§ 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

W związku z powyższym przeczono jak w punkcie I i II wyroku.

O kosztach sądowych sąd orzekł w punkcie III wyroku na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. Strona pozwana proces przegrała i w związku z tym na zasadzie wynikającej z treści art. 98 § 1 k.p.c. i art. 113 ust. 1 u.o.k.s.c. opłata sądowa, od której powód był zwolniony podlegała zasądzeniu od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa. Przedmiotowa sprawa jest sprawą o charakterze majątkowym, w których pobiera się opłatę stosunkową, a wysokości 5% wartości przedmiotu sporu, nie mniej niż 30 złotych i nie więcej niż 100 000 złotych). W niniejszej sprawie opłata wynosiła 4.630, zł x 5% = 231,50 zł, co po zaokrągleniu do pełnego złotego w górę daje kwotę 232 zł.

Rygor natychmiastowej wykonalności w punkcie IV wyroku nadano wyrokowi w punkcie I do kwoty 2096,32 zł na podstawie przepisu art. 477 ² § 1 k.p.c., tj. w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.