Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska

Ławnicy: Bogusława Janas, Sylwestra Chorąży

Protokolant: Agnieszka Łakomiak

po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2016 r. w Jeleniej Górze

sprawy z powództwa D. J.

przeciwko B. L. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo - Usługowa (...)

o odszkodowanie

I.  powództwo oddala,

II.  kosztami sądowymi, od których uiszczenia powódka była zwolniona, obciąża Skarb Państwa,

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Bogusława Janas SSR Marta Ładzińska Sylwestra Chorąży

Sygn. akt IV P 3/16

UZASADNIENIE

Powódka D. J. pozwem z dnia 07.01.2016r. wniesionym przeciwko B. L. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo – Usługowa (...) w M. żądała zasądzenia na jej rzecz kwoty 5.550 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o pracę z naruszeniem przepisów.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że była zatrudniona u pozwanego od 2010r. na podstawie umowy o pracę na czas określony. Ostatnia umowa o pracę zawarta była 01.10.2014 r. do dnia 30.09.2020r. Wynagrodzenie powódki wynosiło 1680 zł brutto (płaca minimalna). W umowie ustalono dwutygodniowy okres wypowiedzenia. W grudniu 2015r. powódka poinformowała pozwanego, że prawdopodobnie na przełomie stycznia i lutego otrzyma skierowanie na zabieg chirurgiczny i będzie przebywać na zwolnieniu lekarskim

W dniu 30 grudnia 2015r. powódka otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia. Powódka wskazała, że obawia się, że jest to wybieg pozwanego, który po upływie dwutygodniowego ustawowego okresu wypowiedzenia skoryguje rozwiązanie umowy o pracę odnośnie okresu wypowiedzenie i powódka finalnie będzie pracować bez umowy o pracę.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania wg norm przepisanych. W uzasadnieniu przyznał datę zawarcia umowy o pracę, czas, na jaki została zawarta. Wskazał, że umowa ta przewidywała możliwość jej wypowiedzenia za 14 - dniowym okresem wypowiedzenia i pozwany wypowiedział umowę powódce z dniem 30.12.2015r. z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia, tj. ze skutkiem na dzień 31.03.2016r.

Pozwany zarzucił, że przyczyną zastosowania trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia był dotychczasowy staż pracy powódki i okres na jaki została zawarta ostatnia umowa. Wskazał, że kierował się przy tym zasadą, że wieloletnie umowy o pracę zawarte na czas określony nie mogą stawiać pracownika w gorszej sytuacji niż umowy zawarte na czas nieoznaczony. Zarzucił, że zastosowanie przez pracodawcę dłuższego okresu wypowiedzenia niż wymagany nie jest objęte skutkami przewidzianymi w art. 45 § 1 k.p., a więc i w art. 50 § 3 k.p.

Ponadto zarzucił, ż przepis art. 49 k.p. konstruuje zasadę, zgodnie z którą umowa o pracę rozwiązuje się z ostatnim dniem właściwego okresu wypowiedzenia, co oznacza, że pracownik nie jest związany dłuższym okresem wypowiedzenia i może zaprzestać świadczenia pracy z upływem okresu właściwego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01.10.2014r. D. J. i B. L. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo – Usługowa (...) w M. zawarli kolejną umowę o pracę na czas określony od 01.10.2014r. do 30.09.2020r., a więc na okres 6 lat. Wynagrodzenie miesięczne zostało ustalone na kwotę 1680 zł brutto

W umowie tej strony zastrzegły możliwość rozwiązania umowy o pracę za 2 - tygodniowym okresem wypowiedzenia.

(dowód: kopia umowy o pracę k. 4)

Dnia 30.12.2015r. B. L. wypowiedział D. J. umowę o pracę, wskazując w rozwiązaniu umowy trzymiesięczny okres wypowiedzenia, który upłynąć miał 31.03.2016r. Wypowiedzenie nie wskazywało przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę.

(dowód: kopia w ypowiedzenia umowy o pracę k. 5)

Powodem zastosowania przez pracodawcę wydłużonego okresu wypowiedzenia była chęć potraktowania powódki tak, jak pracownika zatrudnionego na czas określony – ze względu na dotychczasowy staż pracy powódki u pozwanego oraz okres obowiązywania obecnej umowy o pracę – 6 lat. Pozwany nie chciał pozostawić powódki w sytuacji gorszej niż innego pracownika - zatrudnionego na czas nieokreślony - oraz obawiał się, że przy zastosowaniu ustawowego dwutygodniowego okres wypowiedzenia powódka zażąda odszkodowania.

(dowód: zeznania świadka B. W. , k - 20v-21 , przesłuchanie powoda B. L. , k - 33v-34 )

Powódka od dnia 31.12.2015r. zaprzestała wykonywania pracy u pozwanego.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 10.01.2016r. powódka stawiła się osobiście u księgowej pozwanego i otrzymała wypłatę za grudzień 2015r.

W połowie stycznia powódka stawiła się u pozwanego i zażądała ustnie wydania świadectwa pracy, odmawiając złożenia takiego żądania na piśmie.

(dowód: zeznania świadka A. J., k – 33-33v, przesłuchanie powódki, k- 32v-33, przesłuchanie powoda B. L., k – 33v-34)

Pismem z dnia 13.01.2016r. pozwany poinformował powódkę, że zastosowany przez niego okres wypowiedzenia jest zgodny z aktualnym orzecznictwem sądowym.

(dowód: pismo z dnia 13.01.2016r., k – 14)

Do dnia 16.01.2016r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim.

Dnia 18.01.2016r. powódka podjęła zatrudnienie u innego pracodawcy.

(dowód: przesłuchanie powódki, k – 32v-33)

Powódka otrzymała od pozwanego:

- kwotę 1242,93 zł przelewem z dnia 10.02.2016r. tytułem wynagrodzenia za styczeń 2016r.;

- kwotę 1360,69 zł przelewem z dnia 07.03.2016r. tytułem wynagrodzenia za luty 2016r.;

- kwotę 362,81 zł przelewem z dnia 06.04.2016r. tytułem wynagrodzenia za marzec 2016r.

Powódka po otrzymaniu ww. kwot nie zwracała się do pozwanego o wyjaśnienia, z jakiego tytułu przelewa jej środki, ani nie informowała go, że przelewy są nieuzasadnione wobec zakończenia stosunku pracy.

(dowód: bezsporne, a nadto: potwierdzenia przelewów, k - 31, przesłuchanie powódki, k – 32v-33)

Wynagrodzenie powódki z ostatnich trzech miesięcy liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 1750 zł brutto miesięcznie.

(dowód: zaświadczenie o zarobkach, k – 13)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów, na zeznaniach świadków B. W., A. J. i W. S. oraz na przesłuchaniu stron. Dowody z dokumentów i z zeznań świadków nie były przez żadną ze stron kwestionowane i nie budziły wątpliwości Sądu. Nadto zauważyć należy, że stan faktyczny w niniejszej sprawie nie był de facto sporny, strony natomiast dokonywały odmiennej jego oceny.

Sąd oddalił wnioski dowodowe o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków: B. M., A. S. i K. G. jako niemające znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Świadek K. G. została bowiem zawnioskowana na okoliczność relacji panujących w miejscu zatrudnienia powódki, wskazania, a jakich okresach roku w cukierni jest największe zapotrzebowanie na wyroby cukiernicze oraz na okoliczność możliwości znalezienia i podjęcia przez powódkę pracy jako cukiernik w poszczególnych okresach roku. Okoliczności te nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, w szczególności ze względu na fakt, ze umowa łącząca strony była umową zawartą na czas określony, a wiec pracodawca nie miał obowiązku wskazywania przyczyn jej rozwiązania a Sąd nie miał obowiązku ich badać.

Świadek K. G. została dodatkowo zawnioskowana na okoliczność czy powódka zwracała się do pozwanego o wydanie świadectwa pracy, jednak okoliczność ta okazała się w toku postepowania bezsporna.

Świadkowie B. M., A. S. także zostali zawnioskowani na okoliczność relacji panujących w miejscu zatrudnienia powódki, co nie miało żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, jak wyżej uzasadniono.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powódka żądała zasądzenia od pozwanego odszkodowania z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę.

Podstawą żądania powódki był przepis art. 50 § 3 k.p., zgodnie z którym jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że powódka była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę z dnia 01.10.2014r. na czas określony od 01.10.2014r. do 30.09.2020r., z dwutygodniowym okresem wypowiedzenia oraz że dnia 30.12.2015r. B. L. wypowiedział D. J. ww. umowę wskazując w rozwiązaniu umowy trzymiesięczny okres wypowiedzenia, który upłynąć miał 31.03.2016r. Wypowiedzenie nie wskazywało przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę.

Ocenie Sądu podlegało więc, czy zastosowanie przez pracodawcę wydłużonego okresu wypowiedzenia stanowiło naruszenie przepisów, o którym mowa w art. 50 § 3 k.p.

Zgodnie z przepisem art. 33 kodeksu pracy, przy zawieraniu umowy o pracę na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, strony mogą przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

Umowa łącząca strony spełniała wszystkie kryteria wskazane w art. 33 k.p. - była zawarta na okres dłuższy niż 6 miesięcy i przewidywała możliwość jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Z tych względów pozwany był uprawniony do wypowiedzenia powódce zawartej z nią umowy o pracę na czas określony.

Powódka podnosiła, że wypowiedzenie umowy o pracę było dokonane z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów zawartych na czas określony.

W ocenie Sądu nie można się z tym twierdzeniem zgodzić.

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 08.10.2008r. w sprawie II PK 60/08, iż zastosowanie okresu wypowiedzenia dłuższego niż wskazany w umowie dwutygodniowy nie stanowi naruszenia przepisów o wypowiadaniu tych umów w rozumieniu art. 50 § 3 k.p., jako że dłuższy okres wypowiedzenia jest korzystniejszy dla pracownika. Pracownik nie jest związany dłuższym okresem wypowiedzenia i może zaprzestać świadczenia pracy z upływem okresu właściwego, chyba że dłuższy okres wypowiedzenia jest zgodny z jego wolą i interesem. Pracownik, który nie zamierza skorzystać z owego wydłużonego okresu wypowiedzenia, ma więc prawo złożenia oświadczenia woli w tym zakresie, powodującego wygaśniecie umowy o prace po upływie ustawowego (w tym wypadku – dwutygodniowego) okresu wypowiedzenia.

Sąd podziela również pogląd Sądu Najwyższego wyrażony m.in. w wyroku z dnia 5 czerwca 2014r. I PK 308/13, że stosowanie dwutygodniowych okresów wypowiedzenia w przypadku długoletnich umów na czas określony jest nieuzasadnione. Pracodawca zatrudniający pracownika na podstawie długoletniej umowy o pracę na czas określony, nie może traktować takiego pracownika gorzej, aniżeli innych pracowników, zatrudnionych na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony. W przeciwnym razie naraża się na zarzut dyskryminacji. Powódka była pracownikiem z długim stażem pracy, a ostatnia umowa była zawarta na okres sześciu lat. Tym samym pracodawca prawidłowo przyjął i zastosował okres wypowiedzenia trzymiesięczny, kierując się zasadą, że umowy zawarte na czas określony nie mogą stawiać pracownika w gorszej sytuacji niż umowy zawarte z pracownikami na czas nieokreślony. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok SN z dnia 05.06.2014 r. I PK 398/13, wyrok SN z dnia 09.10.2008r. sygn. akt II PK 60/08 publ. LEX).

Ponadto zauważyć należy, że w przypadku, gdyby powódka rzeczywiście chciała rozwiązania umowy o pracę po upływie dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, mogła zażądać zastosowania tego okresu i wydania świadectwa pracy. Bezsporne w sprawie jest, że powódka zgłosiła ustnie żądanie wydania świadectwa pracy i nie miała obowiązku składać go na piśmie. Pracodawca ma natomiast obowiązek wydać pracownikowi świadectwo pracy niezwłocznie po zakończeniu stosunku pracy. Na tle przedmiotowej sprawy owo „niezwłocznie” oznaczało jednak – po upływie 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, tj. po 31.03.2016r.

Powódka nie wyraziła w sposób jednoznaczny woli rozwiązania umowy o pracę z dwutygodniowym okresem wypowiedzenia. Nie można za takie oświadczenie woli uznać wizyty powódki u pozwanego i żądania wydania świadectwa pracy, skoro później powódka pobierała wynagrodzenie za pracę za styczeń, luty i marzec.

Powódka nie tylko nie zgłosiła więc pisemnie żądania rozwiązania umowy z zastosowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, ale też przyjmowała do 31.03.2016r. - tj. do upływu wydłużonego okresu wypowiedzenia - wypłaty od powoda, nie świadcząc pracy od 31.12.2016r. Powódka nie zadała sobie trudu, aby ustalić, z jakiego dokładnie tytułu są to wypłaty, a w związku z ustaleniem przez Sąd, że na przelewach jako tytuł wskazywano co miesiąc „wynagrodzenie” uznać należy, że powódka per facta concludentia zgodziła się na ów wydłużony trzymiesięczny okres wypowiedzenia.

Ponadto stanowisko pracodawcy domagającego się złożenia przez powódkę żądania wydania wcześniejszego świadectwa pracy niż po okresie wypowiedzenia wskazanym w wypowiedzenie umowy o pracę na piśmie jest uzasadnione zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Strony były w konflikcie i pozwany mógł się obawiać, że powódka wykorzysta przeciwko niemu skrócenie okresu wypowiedzenia, dlatego też zażądał złożenia żądania na piśmie.

Roszczenie powódki mogłoby dotyczyć odszkodowania za niewydanie świadectwa pracy w terminie, ale po pierwsze – nie zostało ono tak przez powódkę reprezentowaną przez zawodowego pełnomocnika określone, po drugie – powódka nie wykazała poniesienia jakiejkolwiek szkody z tytułu nieotrzymania świadectwa pracy w terminie.

Konkludując stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie Sąd nie stwierdził, aby do wypowiedzenia powódce umowy o pracę na czas określony doszło z naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu tego rodzaju umowy. Z tych względów powództwo musiało zostać oddalone.

O kosztach w zakresie należnej od pozwu opłaty sądowej oraz w zakresie kosztów zastępstwa procesowego strony pozwanej Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. który w stanie faktycznym niniejszej sprawy znajduje pełne uzasadnienie. Sąd zważył w tym zakresie, iż inicjując postępowanie sądowe powódka dochodziła roszczeń z zakresu prawa pracy, które na tle stosunków roszczeniowych posiadają charakter specyficzny (por. orz. SN z dn. 5.12.1967 r. III PRN 78/67 OSNC 1968/11/185, orz. Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu III APz 135/92), pozostając w przekonaniu o zasadności swego żądania. Nie można przy tym uznać, w ocenie Sądu, iż powódka, dążąc do wyjaśnienia swoich żywotnych interesów w postępowaniu sądowym, wytoczyła powództwo niezasadnie czy też zbyt pochopnie skoro była przekonana o słuszności swojego powództwa. Pracownik nie tylko bowiem może ale i powinien żądać wyjaśnienia jego żywotnych interesów także w postępowaniu sądowym choćby jego żądanie okazało się nieuzasadnione (por. postan. SN z dn. 27.04.1971 I Pz 17/71, OSNC 1971\12\22 wyrok SN z dn. 14.06.2005 r. V CK 719/04, Lex nr 152455).

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.