Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

(...) kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Wojciech Grzebień

Protokolant Sabina Pętelska

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia roku

sprawy przeciwko H. K.

synowi Z., J. zd. T.

ur. (...) C.

obwinionego o to, że:

1.  Będąc pracodawcą w (...) sp. z o.o. Spółka Komandytowa, ul. (...), (...)-(...) M. powierzył wykonywanie pracy zarobkowej bez wymaganego zezwolenia na pracę na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie umowy zlecenia obywatelom Ukrainy: M. S. (1) w okresie id 23.08.2017r. do dnia 24.08.2017r., S. F. w okresie od 1.07.2017r. do 24.08.2017r., O. P. w okresie od 23.08.2017r. do 24.08.2017r., Y. C. w okresie od 23.08.2017r. do 24.08.2017r.

tj. o wykroczenie z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U.
z 2017r. poz. 1065 ze zmianami oraz z 2017r. poz. 1321) w zw. z art. 87 ust. 1 pkt 12 i art. 88 pkt 1 w zw. Z art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku p[racy (Dz.U. 2017r.poz 1065 ze zmianami oraz z 2017r. poz.1321)

2.  Będąc pracodawcą w (...) sp. z o.o. Spółka Komandytowa, ul. (...), (...)-(...) M. w dniu 31 lipca dokonał bezpodstawnego potrącenia z wynagrodzenia za pracę A. B. za miesiąc lipiec 2017 roku w wysokości 665,64 zł

tj. o wykroczenie z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz. 962) w związku z 94 ust.5 i art. 51 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – kodeks pracy (Dz.U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz. 962)

I.  uznając, że obwiniony H. K. dopuścił się popełnienia czynów opisanych w pkt. 1 i 2 części wstępnej wyroku, tj. wykroczeń z art. 120 ust.
1 Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2017r. poz. 1065 ze zmianami oraz z 2017r. poz. 1321) i art. 282 § 1 pkt. 1 Ustawy kodeks pracy w oparciu
o przepis art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzania mu kary

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpow, zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa i nie obciąża go opłatą sądową.

- 1 -

Sygn. akt II W 1299/17

UZASADNIENIE

W wyniku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny.

Obwiniony H. K. prowadzi od wielu lat firmę (...) sp. zo.o Spółka Komandytowa w M.. Jest to działalność głównie o charakterze gastronomicznym i hotelarskim.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego H. K. k. 65

- protokół kontroli w firmie obwinionego dokonanej przez PIP w J.

k. 11-14.

Obwiniony jako właściciel w/w firmy (...) powierzył bez uzyskania stosownego zezwolenia wykonywanie pracy zarobkowej na terenie Polski, na podstawie umowy zlecenia obywatelkom Ukrainy M. S. (2) w okresie od 23.08.2017r. do dnia 24.08.2017r., S. F. w okresie od dnia 1.07.2017r. do 24.08. (...)., O. P. w okresie od 23.08.2017r do 24.08.2017r., Y. C. w okresie od 23.08.2017r. do 24.08.2017r.

Dowód:

- protokół Kontroli Państwowej Inspekcji Pracy k. 11-14

- kserokopie umów zleceń k. 29, 32, 34, 38

Pracownicą w firmie obwinionego była również A. B.. Pracowała w recepcji. W okresie zatrudnienia, które trwało około półtora roku w dniu 31.07.2017r. H. K. dokonał niezgodnego z przepisami potrącenia z wynagrodzenia za pracę w/w pracownicy w kwocie 665,64 zł. Kwota ta została pokrzywdzonej wypłacona dopiero po dokonaniu powołanej wyżej kontroli przez Państwową (...).

Dowód:

- zeznania świadka A. B. k. 68

- protokół kontroli PIP k. 11-14

- częściowe wyjaśnienia obwinionego k. 65

- wypowiedzenie umowy o pracę k. 44

- podanie o urlop k. 42

- rozliczenie ewidencji czasu pracy A. B. k. 44-45

Obwiniony H. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Odnośnie zarzutu z pkt. 1 wyjaśnił, że miał przygotowane wnioski do urzędu o zezwolenie na podjęcie pracy przez obywateli Ukrainy, lecz nie zdążył ich złożyć, gdyż były duże kolejki. Spieszył się przy tym, gdyż rynek pracy w gastronomii jest bardzo trudny (brak chętnych do tej pracy).

Odnośnie drugiego zarzutu wyjaśnił, że pokrzywdzona A. B. miała według jego oceny niedobór wypracowanych godzin. Skłoniło go to, wobec odejścia pokrzywdzonej z pracy, do potrącenia części jej wynagrodzenia za nieprzepracowane godziny.

Sąd stwierdził co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wersji obwinionego przeczą bowiem zebrane w sprawie dowody, a w tym dowody w postaci ustaleń PIP w protokole kontroli, umów zlecenia dotyczących 4 obywatelek Ukrainy, rozliczenia czasu pracy A. B., a także zeznania A. B.. Z przedłożonych umów zlecenia wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że wszystkie 4 obywatelki Ukrainy były zatrudnione w zarzucanym okresie przez firmę (...). Obwiniony nie miał przy tym jeszcze zgody na zatrudnienie w/w cudzoziemek. Obwinionego nie tłumaczy okoliczność, że nie zdążył zarejestrować Ukrainek, gdyż w urzędach były kolejki. Nie tłumaczy również obwinionego okoliczność dotycząca jego wątpliwości co do ilości godzin wypracowanych przez pokrzywdzoną A. B. przed wypowiedzeniem umowy o pracę. Pomijając fakt, że obwiniony nie wykazał tego niedoboru, stwierdzić należy, że nawet w wypadku potwierdzenia tej okoliczności, nie miał on prawa w sposób arbitralny podejmować taką decyzję. Jeśli w jego ocenie były wątpliwości w tym zakresie, powinien był to ustalić w inny sposób, chociażby poprzez wybranie drogi sądowej. Do czasu poczynienia przez Sąd Pracy ewentualnie innych ustaleń, kwota 665,64 zł powinna była zostać niepotrącona z wynagrodzenia.

W świetle wszystkich powołanych wyżej dowodów Sąd uznał, że sprawstwo i wina obwinionego w zakresie zarzucanych mu czynów nie budzą wątpliwości.

Dokonując oceny wiarygodności występującego w sprawie świadka Sąd stwierdził co następuje. Świadek A. B. jest pokrzywdzoną w sprawie. Jednakże Sąd w pełni dał wiarę treści jej zeznań. Korespondują one bowiem całkowicie z resztą zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w tym dokumentacją dotyczącą zatrudnienia tej pokrzywdzonej i przepracowanych przez nią godzin. Za w pełni wiarygodne Sąd uznał również dowody z innych dokumentów występujących w tej sprawie, w postaci dokumentów publicznych .

Obwiniony H. K. działaniem swoim wyczerpał ustawowe znamiona wykroczeń z art. 120 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy i art. 282 § 1 pkt. 1 kp. Będąc bowiem pracodawcą w (...) sp. zo.o Spółka Komandytowa, ul. (...) (...)-(...) M. powierzył wykonywanie pracy zarobkowej bez wymaganego zezwolenia na pracę na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, na podstawie umowy zlecenia obywatelom Ukrainy: M. S. (2) w okresie od 23.08.2017r. do 24.08.2017r., S. F. w okresie od 1.07.2017r do 24.08.2017r, O. P. w okresie od 23.08.2017r. do 24.08.2017r., Y. C. w okresie od 23.08.2017r. do 24.08.2017r. oraz będąc pracodawcą w „Chata K.: sp. zo.o Spółka Komandytowa ul. (...) (...)-(...) M. w dniu 31.07.2017r. dokonał bezpodstawnego potrącenia w wynagrodzenia za pracę A. B. za miesiąc lipiec 2017r. w wysokości 665,64 zł.

Okoliczności obciążających w stosunku do tego obwinionego Sąd nie dopatrzył się.

Jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił dotychczasową niekaralność sądową H. K. i jego niemłody już wiek. Jednocześnie Sąd uznał, że w stosunku do tego obwinionego zachodzą szczególne okoliczności, uzasadniające odstąpienie w stosunku do tego obwinionego od ukarania, w trybie art. 39 § 1 kw. Cztery Ukrainki były bowiem zatrudnione przez krótki okres czasu w firmie (...). Nie powstała więc w wyniku jego działania efektywna szkoda w tym zakresie. W odniesieniu do pokrzywdzonej A. B., obwiniony wkrótce po kontroli PIP uiścił na jej rzecz należną jej kwotę 665,64 zł. Szkoda została więc wyrównana. Sam zaś obwiniony jest osobą niekaraną sądownie. Prowadzi ustabilizowany tryb życia od wielu lat, pracuje zawodowo. W świetle wszystkich powołanych wyżej okoliczności uznać należało, że obydwa czyny będące przedmiotem zarzutów stanowiły incydentalne zdarzenie w życiu H. K.. Wobec powyższego, Sąd w trybie art. 39 § 1 kw odstąpił od wymierzania obwinionemu kary. Orzeczenie o kosztach Sąd wydał w oparciu o przepis art. 624 § 1 kpk.