Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

26 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Grzelak-Kula

Protokolant: Gabriela Krakowiak

po rozpoznaniu na rozprawie 10 stycznia 2019 r., 25 lutego 2019 r. i 18 kwietnia 2019 r.

sprawy J. D.

PESEL: (...)

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 14 maja 2018 r. około godz. 08:30 w J. na ul. (...) prowadząc samochód marki P. (...) o nr rej. (...) nie stosował się do ograniczenia prędkości 50 km/h i jadąc z prędkością 79 km/h, przekroczył dozwolona prędkość o 29 km/h;

tj. za wykroczenie z art. 92a k.w.

2.  w dniu 14 maja 2018 r. około godziny 08:30 w J. na ul. (...) prowadził samochód marki P. (...) o nr rej. (...) nie posiadając przy sobie wymaganych dokumentów, tj. blankietu prawa jazdy oraz potwierdzenia zawarcia policy OC,

tj. za wykroczenie z art. 95 k.w.

I.  uznaje obwinionego J. D. za winnego popełnienia czynów opisanych w części wstępnej wyroku przy przyjęciu w odniesieniu do drugiego zarzucanego mu czynu, że nie posiadał przy sobie dokumentu prawa jazdy, tj. wykroczeń z art. 92a k.w. i z art. 95 k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 500 złotych;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 2116,97 zł tytułem należności biegłego, a na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu 50 złotych opłaty.

Sygn. akt II W 1131/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

14 maja 2018 r. J. D. prowadził samochód P. o nr rej. (...) z prędkością 79 km/h ulicą (...) w J. w miejscu, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h wynikające z ustawy. Wyprzedzał wtedy inny pojazd. W tym samym czasie nie miał przy sobie dokumentu prawa jazdy.

dowód: zeznania W. T. k. 41

zeznania T. B. k. 8-9, 46

kopia notatników służbowych k. 48-54

świadectwo legalizacji ponownej k. 62

notatka urzędowa k. 5

opinia biegłego k. 71-86

J. D. był karany za wykroczenia przeciwko przepisom ruchu drogowego.

dowód: informacja k.12-13

Sąd zważył, co następuje:

Obwiniony nie składał wyjaśnień ani w toku czynności wyjaśniających ani przed sadem, zatem ustalenia sąd poczynił na podstawie zeznań funkcjonariuszy Policji i dowodów z dokumentów w postaci notatki urzędowej, kopii notatnika służbowego W. T., opinii biegłego, informacji o wpisach do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Dowody te (z wyjątkiem informacji) jednoznacznie wskazują, że J. D. przekroczył dozwoloną na ulicy (...) w J. prędkość o 29 km/h. W. T. zmierzył prędkość pojazdu, którym poruszał się obwiniony, laserowym miernikiem prędkości U. 20- (...)LE i licznik ten wskazał 79 km/h. Zeznania obu funkcjonariuszy Policji są ze sobą zgodne, odzwierciedlają przebieg kontroli i jej wynik, a także fakt nieposiadania przy sobie przez obwinionego prawa jazdy. Są zbieżne z treścią notatki urzędowej sporządzonej przez W. T. i jego notatnikiem służbowym. Policjant ten dokładnie opisał sposób przeprowadzenia pomiaru, przyczynę wytypowania pojazdu prowadzenia przez obwinionego do kontroli, sprzęt, którym się posługiwał. Zeznania obu świadków są zbieżne ze sobą i spójne z pozostałymi dowodami.

Sąd dał wiarę opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów. W opinii tej biegły dokładnie przedstawił sposób pomiaru, ewentualne błędy, odniósł się do kwestii wskazywanych przez obrońcę. Opinia ta jest pełna, jasna, nie zawiera sprzeczności. Oczywiste jest, na co wskazał biegły na pierwszej stronie opinii, że pomiar został wykonany zgodnie z instrukcją przy założeniu właściwego pojazdu, którego prędkość była mierzona. Nie można jednak zakładać, że W. T. zmierzył prędkość innego pojazdu. Z jednej strony obrona starała się wykazać, że błąd na tym właśnie polegał, z drugiej, nie kwestionując, że funkcjonariusz zmierzył prędkość pojazdu obwinionego, że pomiar był wadliwy. Sąd podkreśla, że pomiar prędkości nie był dokonywany przez przypadkową osobą, lecz przez funkcjonariusza Policji, który nie tylko ma stosowne przeszkolenie, ale i doświadczenie. W. T. wskazał, dlaczego dokonał pomiaru prędkości tego właśnie samochodu, opisał, jak taki pomiar się wykonuje. Jego zeznania w połączeniu z opinią biegłego nie pozostawiają wątpliwości, że budowa miernika i sposób jego działania nie mogły spowodować, że świadek zmierzyłby prędkość innego pojazdu. Na wizjerze bowiem widoczna jest czerwona kropka (tzw. wskaźnik celu), którą celuje się w typowany pojazd. Nie ma więc możliwości, aby celując w dany pojazd i widząc go przez wizjer policjant zmierzył prędkość innego pojazdu. Przyrząd, którym pomiar został wykonany, posiadał świadectwo legalizacji, był urządzeniem do tego przeznaczonym w świetle rozporządzenia Ministra Gospodarki z 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Opinia została sporządzona po obejrzeniu przez biegłego miejsca kontroli (a wiec przy uwzględnieniu ukształtowania terenu), po analizie akt sprawy, w tym zeznań funkcjonariusza, który dokonał pomiaru, i jego notatnika służbowego. Biegły odniósł się nawet do możliwości oddziaływania pola elektromagnetycznego innych przekaźników, urządzeń i wskazał, że nie mają one żadnego wpływu na pomiar. Biegły podał na koniec, że przyrząd U. 20- (...)LE wykazał rzeczywistą prędkość pojazdu prowadzonego przez obwinionego, a błąd na poziomie +/- 3 km/h przypisany do urządzenia nie dyskwalifikuje samego pomiaru. Należało więc uznać, że wskazana prędkość 79 km/h była rzeczywistą, z jaką poruszał się obwiniony.

Pozostałe dowody z dokumentów sąd także ocenił jako wiarygodne, ponieważ pochodzą od uprawnionych osób, nie były kwestionowane przez strony, sąd również nie dostrzegł powodów, by je podważać.

W oparciu o zebrane dowody sąd ustalił, że J. D. prowadząc 14 maja 2018 r. samochód P. o nr rej. (...) z prędkością 79 km/h ulicą (...) w J. w miejscu, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, nie dostosował się do ograniczenia prędkości wynikającego z ustawy. Zachowaniem tym wyczerpał znamiona wykroczenia opisanego w art. 92a k.w. W tym samym miejscu i czasie obwiniony nie posiadał przy sobie prawa jazdy, co stanowi wykroczenie z art. 95 k.w. Od
1 października 2018 r. nie jest już wymagane posiadanie przy sobie dowodu ubezpieczenia OC (podobnie jak dowodu rejestracyjnego pojazdu – art. 38 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym), a zatem nieposiadanie przez kierowcę dokumentu ubezpieczenia OC nie jest już penalizowane.

Obwiniony działał świadomie, skoro naruszył powszechnie obowiązujący zakaz przekraczania dozwolonej prędkości i nakaz posiadania przy sobie dokumentu stwierdzającego uprawnienie do kierowania pojazdami. I zakaz, i nakaz, które naruszył obwiniony, wynikają z ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, a zatem nie można tłumaczyć się nieznajomością przepisów tej rangi.

Sąd uznał, że pierwszy zarzucany obwinionemu czyn cechuje znaczący stopień społecznej szkodliwości. Za takim wnioskiem przemawia przede wszystkim znaczne przekroczenie dopuszczalnej prędkości. Wykonywany przez obwinionego manewr wyprzedzania nie jest żadnym usprawiedliwieniem, a wręcz przeciwnie – obciąża obwinionego, który powinien przewidzieć, że nie będzie w stanie wykonać go bez przekroczenia dozwolonej prędkości. Drugi czyn jest naruszeniem formalnego obowiązku i sąd ocenił, że jego społeczna szkodliwość jest nieznaczna.

Okolicznością obciążającą obwinionego jest jego wcześniejsza karalność. Sąd nie doparzył się okoliczności łagodzących.

Wymierzając obwinionemu karę sąd uwzględnił stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynów J. D. oraz okoliczności obciążające. Postawa obwinionego, który kwestionował oczywiste wykroczenia, i jego wcześniejsza karalność za wykroczenia w ruchu drogowym nakazują uznać, że należy na niego oddziaływać surowiej, niż oddziaływano na niego mandatami. Skoro bowiem dotychczasowe grzywny, z których najwyższa to 300 zł, nie powstrzymały obwinionego przed kolejnymi naruszeniami, znaczy to, że kara powinna być bardziej dotkliwa. Zdaniem sądu kara grzywny w kwocie 500 zł spełni swój cel, przestrzeże obwinionego na przyszłość.

Obwiniony jest przedsiębiorcą, prowadzi działalność, zatem brak było podstaw, by odstąpić od zasady ponoszenia przez obwinionego kosztów postępowania. Są to zryczałtowane wydatki w kwocie 120 zł oraz opłata, która wynosi 10% orzeczonej kary grzywny. Ryczałtem nie są natomiast objęte koszty opinii biegłego, które w sprawie wyniosły 2116,97 zł i taką kwotę sąd również od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zasądził.