Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

19 stycznia 2021 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Karolina Pałka

po rozpoznaniu na rozprawie 19 XI 2020 roku sprawy:

R. S.,

syna R. i M. z d. D.,

urodzonego (...) w G.

obwinionego o to, że:

w dniu 4 sierpnia 2020 roku około godziny 10:35 w J. na ul. (...) II kierując pojazdem marki C. o nr rej. (...) w miejscu, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, jechał z prędkością 76 km/h, przekraczając dozwoloną prędkość o 26 km/h,

to jest o czyn z art. 92a k.w.

I.  uznaje obwinionego R. S. za winnego popełnienia zarzucanego czynu, opisanego w części wstępnej, to jest wykroczenia z art. 92a k.w. i za to, na podstawie art. 92a k.w., wymierza mu karę 300 ( trzystu ) złotych grzywny;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 120 złotych oraz wymierza mu 30 złotych opłaty.

Sygnatura akt II W 1068/20

UZASADNIENIE

4 sierpnia 2020 roku R. S. prowadził po alei (...) II w J. samochód marki C. o numerze rejestracyjnym (...). W tym miejscu obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h. R. S. poruszał się z prędkością 76 km/h.

( dowód: częściowo wyjaśnienia R. S. z k. 23,

zeznania M. M. (2) z k. 11-12 i 25,

zeznania W. Z. z k. 29,

notatka urzędowa z k. 5,

nagranie z k. 16 )

R. S. był wcześniej raz ukarany za wykroczenie drogowe popełnione w 2020 roku.

( dowód: informacja z k. 18 )

Ustalenia faktyczne w sprawie oparto na zebranych dowodach, poza częścią wyjaśnień obwinionego. (...) zgodne są co do tego, że obwiniony w dniu zdarzenia prowadził po alei (...) II w J. samochód marki C., że został tam zatrzymany do kontroli drogowej, że zarzucono mu przekroczenie dopuszczalnej prędkości. Z informacji wynika, że R. S. był wcześniej karany za wykroczenie.

Nie uznano za wiarygodne wyjaśnień obwinionego, co do tego, z jaką prędkością jechał w chwili dokonywania pomiaru przez funkcjonariuszy policji. Są sprzeczne z zeznaniami policjantów oraz dokumentami – notatką urzędową i nagraniem. Zawierają też wewnętrzną niespójność. Obwiniony zarzekał się, że nie jest winny przekroczenia dopuszczalnej prędkości, ale jednocześnie przyznał, że jechał nie szybciej niż 59 km/h. Oznacza to jednak przekroczenie dozwolonej szybkości o 9 km/h.

Wątpliwości obwinionego, co do dokładności pomiaru jego prędkości, formułowane na rozprawie, zostały rozwiane przez dowody z zeznań funkcjonariuszy policji oraz świadectwa legalizacji urządzenia pomiarowego. Trzeba przy tym wskazać, że zastrzeżenia R. S., co do tego, czy przyrząd był użyty prawidłowo, nie brały się z zaobserwowanych przez niego faktów, były tylko przypuszczeniami. Obraz zarejestrowany przez urządzenie również nie budzi wątpliwości, co do prawidłowości dokonanego pomiaru. Twierdzenia obwinionego, że samochód policyjny nie pozostawał w takiej samej odległości od jego pojazdu podczas mierzenia prędkości, są tylko w niewielkim stopniu zgodne z owym nagraniem. Nie uwzględniają też tego, że pomiar dokonywany jest momentalnie, nie wymaga całego czasu trwania rejestracji. Zmiana dystansu dostrzeżona przez R. S. nie miała więc wpływu na wynik sprawdzenia szybkości.

Za wiarygodne uznano zeznania funkcjonariuszy policji. Opisali oni przebieg kontroli drogowej zgodnie z notatką urzędową. Nie mieli powodu, by okoliczności te przedstawiać niezgodnie z prawdą.

Podstawą do czynienia ustaleń faktycznych były też dokumenty – notatka urzędowa, nagranie i informacja. Pochodziły od uprawnionych podmiotów, sporządzono je w przewidzianej prawem formie. Ich rzetelności skutecznie nie zakwestionowano.

Ze zgodnych w tym zakresie dowodów wynika, że to R. S. prowadził samochód marki C. o numerze rejestracyjnym (...) po alei (...) II w J. 4 sierpnia 2020 roku około 10:35. Sprawstwo obwinionego w tym zakresie nie budzi wątpliwości.

Jak już wcześniej wykazano, można było ustalenie, co do prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego, oprzeć na zapisie wideorejestratora. Wynika z niego, że samochód poruszał się z prędkością 76 km/h. Na tamtym odcinku drogi obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h. Wiedział o nim obwiniony, co wynika z jego wyjaśnień. Przekraczając dopuszczalną szybkość umyślnie popełnił więc wykroczenie z art. 92a k.w.

Na podstawie uzyskanych informacji można przyjąć, że obwiniony w chwili popełnienia zarzucanego czynu nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby swobodę działania lub podejmowania decyzji. Dlatego uznano jego zawinienie w odniesieniu do tego zachowania za niewątpliwe.

Z podanych przyczyn uznano obwinionego za winnego tego, że 4 sierpnia 2020 roku około godziny 10:35 w J. na al. (...) II kierując pojazdem marki C. o nr rej. (...) w miejscu, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, jechał z prędkością 76 km/h, przekraczając dozwoloną prędkość o 26 km/h, to jest wykroczenia z art. 92a k.w.

Społeczną szkodliwość czynu obwinionego oceniono jako ponadprzeciętną. Kierował on samochodem zauważalnie przekraczając dopuszczalną prędkość na jednej z głównych arterii komunikacyjnych J., w ciągu dnia, gdy ruch pojazdów jest wzmożony. Zagrożenie spowodowane przez jego zachowanie było więc wyższe niż typowe.

Okolicznością obciążającą, choć o niewielkim znaczeniu, jest wcześniejsza karalność R. S.. W tym samym co czyn, 2020 roku został on ukarany za takie samo wykroczenie na karę grzywny. Można na tej podstawie uznać, że ma on tendencję do przekraczania dopuszczalnej prędkości, że nie zmienił swojego nastawienia nawet po poprzednim ukaraniu. Kolejna grzywna nie może być zatem karą symboliczną, musi być odczuwalną dolegliwością.

R. S. nie pracuje, pozostaje tymczasowo na utrzymaniu matki, jest jednak właścicielem nieruchomości i samochodu. Grzywna nawet nie nazbyt wysoka będzie dla niego istotnym obciążeniem. Dlatego określono jej wysokość na 300 złotych.

Jednocześnie, na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w., zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 120 złotych ( ich wysokość ustalono zgodnie z § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 XII 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia ) oraz, w myśl art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzono R. S. 30 złotych opłaty.