Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

8 października 2019 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Marta Szwec

po rozpoznaniu na rozprawie 13 IX i 8 X 2019 roku sprawy

D. K.,

syna S. i E. z d. J.,

urodzonego (...) w K.

obwinionego o to, że:

w dniu 24 maja 2019 roku około godz. 15:30 w J. przy ul. (...) kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania, w wyniku czego uderzył w zaparkowany tam pojazd marki F. o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie,

tj. o czyn z art. 97 k.w.

I.  uznaje obwinionego D. K. za winnego popełnienia zarzucanego czynu, opisanego w części wstępnej, to jest wykroczenia z art. 97 k.w. i za to, na podstawie art. 97 k.w., wymierza mu karę 300 (trzystu) złotych grzywny;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 120 złotych oraz wymierza mu 30 złotych opłaty.

Sygnatura akt II W 927/19

UZASADNIENIE

24 maja 2019 roku, około 15:30, K. M. zaparkował swój samochód marki F. o numerze rejestracyjnym (...) przed budynkiem głównego dworca kolejowego w J. przy ulicy (...) i odszedł. Po pewnym czasie obok chciał zaparkować swoje (...) o numerze rejestracyjnym (...) D. K.. Podczas wykonywania tego manewru uderzył tyłem w pojazd K. M.. Wynikało to z niewystarczającej obserwacji przez niego przestrzeni za cofającym samochodem.

( dowód: zeznania M. K. z k. 24-25 i 43,

zeznania A. T. z k. 28-29 i 46,

zeznania K. M. z k. 11-12 i 15,

notatka urzędowa z k. 5-6,

zapisek z k. 8,

protokoły oględzin z k. 16-19 )

D. K. był wcześniej karany za wykroczenia.

( dowód: informacja z k. 36 )

Ustalenia faktyczne w sprawie poczyniono na podstawie zeznań świadków oraz przedstawionych jako dowody dokumentów. Przesłuchane osoby spójnie przedstawiły obraz zdarzenia. Podkreślenia wymaga, że M. K. i A. T. nie znali K. M., nie mieli powodu, by fałszywie informować go o okolicznościach uszkodzenia jego samochodu. Nie utrzymywali też stosunków z obwinionym, nie mieli więc żadnego interesu w pomawianiu go sprzecznie z prawdą. Kobieta zareagowała natychmiast po zajściu, zapisując numer rejestracyjny pojazdu D. K. oraz wskazując swój numer telefonu. Dlatego ich zeznania uznano za wiarygodne. Podobnie oceniono twierdzenia K. M.. Odtworzył on swoje spostrzeżenia zgodnie z tym, co wynika z innych dowodów. Nie był świadkiem uszkodzenia własnego pojazdu, nie wskazywał sprawcy kolizji. Nie sposób przypisywać mu w tej sytuacji dążenia do obwiniania D. K.. Uzyskane dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Nie kwestionowano ich rzetelności.

Nie budzi wątpliwości, że to obwiniony jest osobą poruszającą się taksówką marki M. o numerze rejestracyjnym (...), że to on ją prowadził podczas zdarzenia. To jego zatem widzieli świadkowie zajścia z 24 maja 2019 roku za kierownicą tego pojazdu. Sprawstwo obwinionego w odniesieniu do zarzucanego czynu nie budziło w tej sytuacji wątpliwości.

Z ustaleń sądu wynika, że kierując wspomnianym autem, D. K. wykonywał w pobliżu głównego dworca kolejowego w J. manewr cofania. W trakcie tego manewru uderzył swoim samochodem w pojazd K. M.. Oznacza to, że nie zachował szczególnej ostrożności wymaganej od kierującego w takiej sytuacji. Stanowi to naruszenie nieumyślne zasad ruchu drogowego – reguły z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z 20 VI 1997 roku prawo o ruchu drogowym. Wypełnił w ten sposób znamiona wykroczenia z art. 97 k.w.

Brak było danych o tym, by podczas zdarzenia obwiniony znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Stąd jego zawinienie w odniesieniu do przypisanego czynu oceniono jako niewątpliwe.

Z tych powodów sąd uznał obwinionego za winnego tego, że 24 maja 2019 roku około godz. 15:30 w J. przy ul. (...) kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania, w wyniku czego uderzył w zaparkowany tam pojazd marki F. o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie, to jest wykroczenia z art. 97 k.w.

Społeczną szkodliwość czynu obwinionego oceniono jako niewielką. Wpływa na to mała prędkość jego pojazdu w chwili kolizji, brak zagrożenia dla osób, wynikający z omawianego zachowania, niewielki rozmiar uszkodzeń pojazdu K. M..

Okolicznością obciążającą dla obwinionego była jego wcześniejsza karalność za wykroczenia przeciwko zasadom ruchu drogowego. W okresie od 2015 roku popełnił on 8 takich czynów, za które wymierzano mu kary grzywny. Wynikać to może z tego, że zawodowo trudni się on przewozem osób samochodem, a więc użytkuje go często i długo. Dowodzi to jednak pewnej skłonności do lekceważenia zasad ruchu.

Okolicznością obciążającą dla obwinionego było też jego zachowanie po zdarzeniu. Mimo, że był świadom kolizji pojazdów, co wynika z jego wypowiedzi, przytaczanych przez świadków, nie pozostał na miejscu do przybycia właściciela drugiego samochodu, aby można było wyegzekwować wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy prawo o ruchu drogowym. Starał się więc zbagatelizować znaczenie samego zajścia, jak również uniknąć odpowiedzialności za swoje działanie.

Z tych powodów sąd zdecydował o wymierzeniu obwinionemu kary 300 złotych grzywny. Miesięcznie zarabia on 3.500 złotych, nie ma nikogo na utrzymaniu, jest właścicielem samochodu i mieszkania. Suma taka będzie dla niego odczuwalna, nie uszczupli natomiast zauważalnie środków przeznaczanych na jego własne potrzeby. Kara w tej wysokości nie przekroczy stopnia społecznej szkodliwości wykroczenia. Uwzględnia pozostałe, powołane wyżej, okoliczności obciążające.

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w. zasądzono też od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 120 złotych ( wynika ona z § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 XII 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia ) oraz, na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzono mu 30 złotych opłaty.