Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny w składzie:

Przewodnicząca sędzia Jarosław Staszkiewicz

Protokolant Karolina Pałka

przy udziale oskarżyciela – przedstawiciela Komendanta Miejskiego Policji w J. – L. M.

po rozpoznaniu na rozprawie 22 XII 2020 roku sprawy:

T. B.

syna S. i J. z domu C.

urodzonego (...) w J.

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 27 września 2018r. około godz. 16:49 w J. na skrzyżowaniu ul. (...) z ulicą (...) kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) nie stosował się do zakazu wyprzedzania pojazdów na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim

tj. o czyn z art. 97 k.w. w związku z art. 26 ust. 3 pkt 1 Prawo o ruchu drogowym

2.  w dniu 27 września 2018r. około godz. 16:51:13 w J. na ul. (...) prowadząc samochód marki M. o nr rej. (...) nie stosował się do ograniczenia prędkości 50 km/h i jadąc z prędkością 107 km/h, przekroczył dozwoloną prędkość o 57 km/h

tj. o czyn z art. 92a k.w.

I.  uznaje obwinionego T. B. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w punktach 1 i 2 części wstępnej, to jest wykroczeń z art. 97 k.w. i art. 92a k.w., przy przyjęciu, że prowadził pojazd z prędkością 104 km/h i za to na podstawie art. 92a k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 1000 ( tysiąca ) złotych;

II.  zasądza od obwinionego T. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i kwotę 1.408,94 złotych z tytułu wydatków związanych z opinią biegłego oraz wymierza mu opłatę w wysokości 100 złotych.

Sygnatura akt II W 882/20

UZASADNIENIE

27 września 2018 roku przed 16:50, po ulicy (...) w J. poruszał się samochód marki M. o numerze rejestracyjnym (...) kierowany przez T. B.. W pobliżu skrzyżowania z ulicą (...) auto to poruszało się lewą stroną dwupasmowej jezdni. Tam, bezpośrednio przed przejściem dla pieszych, T. B. rozpoczął wyprzedzanie samochodu jadącego prawym pasem. Manewr ten kontynuował przejeżdżając przez przejście.

Następnie skierował swój samochód dalej wzdłuż ulicy (...), by później skręcić w Aleję (...). Tam, na początku ulicy, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, wynikające z przepisów dotyczących poruszania się po terenie zabudowanym, prowadził z szybkością 104 km/h.

( dowód: częściowo wyjaśnienia T. B. z k. 8-9 i 31-32,

zeznania B. G. z k. 11-12 i 112-113

zeznania K. M. z k. 111-112,

opinia z k. 150-157 i 181-182,

notatka urzędowa z k. 5,

nagranie z k. 15,

informacja z k. 38-45,

instrukcje z k. 125 i 126 )

T. B. nie był wcześniej karany za wykroczenia.

( dowód: informacja z k.17 )

Ustalenia faktyczne w sprawie oparto na uzyskanych dowodach, poza częścią wyjaśnień obwinionego. T. B. kwestionował zaistnienie zdarzeń opisanych w zarzutach, a także podważał zasadność pociągnięcia go do odpowiedzialności za manewry wykonywane 27 września 2018 roku na ulicy (...) w J.. Jego stanowisko trzeba uznać za niezasadne. Okoliczności poruszania się przez niego samochodem marki M. po pierwszej z ulic wynikają z nagrania tego zdarzenia, dokonanego przez funkcjonariuszy policji. Jest to dowód obiektywny, nie zakłócony przez subiektywne postrzeganie, czy stronniczość źródła. Co do drugiego z zajść – poruszania się tego auta po Alei (...) zapis dostarczony przez oskarżyciela podlega ocenie przy uwzględnieniu opinii biegłego. Jest to kolejny obiektywny dowód przebiegu zdarzenia. Dlatego stanowisko obwinionego uznano za nieprawidłowe.

Pozostałe dowody spójnie przedstawiają istotne dla sprawy okoliczności. Brak jest powodów do kwestionowania wiarygodności przesłuchanych świadków, skoro fakty podali oni zgodnie z dokumentacją ich czynności służbowych. Nie mieli przy tym powodów do bezpodstawnego obciążania obwinionego – nie pozostają z nim w konflikcie, żaden ich inny interes nie przemawia za tym, by mogli fałszywie zeznawać. Uzyskane dokumenty pochodzą od uprawnionych podmiotów, przyjęły przewidzianą prawem formę. Strony nie kwestionowały ich rzetelności. Opinia sporządzona została przez osobę dysponującą wiedzą fachową, biegły ustosunkował się do przedstawionych mu zagadnień. Ekspertyza nie jest niejasna, niepełna, czy wewnętrznie niespójna.

Obwiniony przyznał, że to on 27 września 2018 roku około 16:50 w J. prowadził samochód marki M. o numerze rejestracyjnym (...). Potwierdziły to inne dowody zebrane w sprawie. Dlatego sprawstwo T. B. w odniesieniu do zarzucanych mu czynów uznano za niewątpliwe.

Z przedstawionych dowodów, zwłaszcza z nagrania wideorejestratora wynika, że kierując wspomnianym samochodem po ulicy (...) w J. obwiniony w pewnym momencie poruszał się lewą stroną dwujezdniowej drogi. Zbliżając się do przejścia dla pieszych, rozpoczął wyprzedzanie pojazdu jadącego prawym pasem. Kontynuował ten manewr również na samym przejściu. Zgodnie z art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy z 20 VI 1997 roku – prawo o ruchu drogowym, kierującemu pojazdem zabrania się wyprzedzania pojazdu na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim, z wyjątkiem przejścia, na którym ruch jest kierowany. W niniejszej sprawie na przejściu ruch nie był kierowany, a więc obwinionego obowiązywał kategoryczny zakaz wyprzedzania.

Nie można uwzględnić tłumaczenia obwinionego, że naruszył ten zakaz chcąc zadbać o to, by nie zostać wyprzedzonym przez samochody jadące prawym pasem. Przypomnieć należy, że wyprzedzanie to manewr polegający na minięciu innego pojazdu poruszającego się w tym samym kierunku, podejmowany z większą, niż ten inny pojazd prędkością. Gdyby faktycznie obwiniony, poruszając się lewym pasem dwupasmowej jezdni i zbliżając się do przejścia dla pieszych, chciał nie dopuścić do wyprzedzania bezpośrednio przed przejściem lub na nim, wystarczyło, by zmniejszył prędkość swojego auta. Wówczas nie poruszałby się z szybkością większą, niż samochody na sąsiednim pasie. Nie doszłoby do wyprzedzania, gdyż te inne pojazdy w swoim tempie przejechałyby przez przejście, a obwiniony uczyniłby to wolniej, nie wyprzedzając nikogo. Decydując się na poruszanie się z większą niż one prędkością, obwiniony podjął świadomie manewr wyprzedzania sprzeczny z zacytowanym wcześniej przepisem. Nie miał obowiązku dbania o przestrzeganie zasad przez innych kierujących. Miał możliwość wyboru innego sposobu poruszania się, nie działał więc w – powoływanym w jego wyjaśnieniach – stanie wyższej konieczności. Wypełnił zatem umyślnie swoim zachowaniem znamiona z art. 97 k.w.

Następnie, na początku Alei (...), na odcinku za skrzyżowaniem z ulicą (...), obwiniony kierował tym samym samochodem z prędkością 104 km/h. W tym miejscu obowiązuje ograniczenie prędkości dla terenu zabudowanego, a więc do 50 km/h. Kierując tam samochodem z ponaddwukrotnie większą szybkością, obwiniony wypełnił znamiona z art. 92a k.w. Jego twierdzenia, że w tym miejscu ograniczenie prędkości jest inne, jest sprzeczne z uzyskanymi dowodami. Kwestionowanie przez niego wyników pomiaru prędkości za pomocą wideorejestratora również było nieskuteczne. Osoby obsługujące to urządzenie były wykwalifikowane. Sam aparat był sprawny. Zachowano też warunki techniczne jego wykorzystywania. Opinia biegłego jednoznacznie tłumaczy uzyskane wyniki pomiaru.

Brak było powodów do kwestionowania zdolności obwinionego podczas opisanych zdarzeń do swobodnego działania i podejmowania decyzji. Dlatego jego zawinienie w tym zakresie oceniono jako niewątpliwe.

Z tych względów uznano obwinionego za winnego tego, że:

- 27 września 2018r. około godz. 16:49 w J. na skrzyżowaniu ul. (...) z ulicą (...) kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) nie stosował się do zakazu wyprzedzania pojazdów na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim, to jest wykroczenia z art. 97 k.w.

- 27 września 2018r. około godz. 16:51:13 w J. na ul. (...) prowadząc samochód marki M. o nr rej. (...) nie stosował się do ograniczenia prędkości 50 km/h i jadąc z prędkością 104 km/h, przekroczył dozwoloną prędkość o 57 km/h, to jest wykroczenia z art. 92a k.w.

Wagę czynu z art. 97 k.w., przypisanego obwinionemu, uznano za niewielką. Z wyjaśnień T. B. i nagrania jego zachowania wynika, że wykonywany przez niego manewr wyprzedzania nie zagroził bezpieczeństwu żadnego pieszego. Faktycznie kierujący mógł z dala obserwować przejście i jego najbliższą okolicę i dlatego wiedział, że nie ma tam żadnej osoby. Nie tylko zatem nie spowodował faktycznego zagrożenia, ale też nikomu nie groziło w związku z jego czynem nawet potencjalne niebezpieczeństwo.

Inaczej oceniono wagę czynu z art. 92a k.w. Obwiniony bardzo znacznie przekroczył dopuszczalną prędkość, poruszając się po jednej z głównych arterii J.. Z nagrania i zdjęć tego miejsca wynika, że znajdują się tam przejścia dla pieszych bez sygnalizacji świetlnej. Z pewnością stwarzał on poważne zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Społeczna szkodliwość tego czynu była znaczna.

Istotną okolicznością łagodzącą dla obwinionego był jego wcześniejszy tryb życia. Z dostarczonych informacji wynika, że nie był on uprzednio karany za wykroczenia. Oceniane zachowania były więc wyjątkiem i nie oznaczają, że T. B. jest osobą skłonną do naruszania prawa. Dlatego nawet stosunkowo łagodna kara będzie w stanie na niego wpłynąć i wdrożyć do przestrzegania porządku prawnego.

Pod uwagę wzięto też sytuację majątkową obwinionego – miesięcznie zarabia 10.000 złotych, jest właścicielem samochodów, nie ma nikogo na utrzymaniu. Kara grzywny, przewidziana w art. 92a k.w., musiała być dla niego odczuwalna, by mogła osiągnąć cele w zakresie wychowania i prewencji. Na uwadze trzeba było też mieć to, że kara wymierzana była łącznie za dwa wykroczenia. Z tych powodów jej wysokość określono na 1.000 złotych. Stanowi to 10 % miesięcznego dochodu obwinionego - będzie dla niego zauważalnym uszczerbkiem w majątku, jednak nie nadweręży jego możliwości utrzymania.

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w., zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 120 złotych oraz inne wydatki w kwocie 1.408,94 złotych związane z opinią biegłego.