Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

2 lipca2018

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Dworzycka-Skrobowska

Protokolant: Paulina Misiura

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 2 lipca 2018 roku

sprawy K. P.

syna Z. i M. z domu S.

urodzonego (...) w Z.

obwinionego o to, że:

w dniu 11 stycznia 2018 r. około godziny 14:15 w J. na ulicy (...) kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku P-21 powierzchnia wyłączona

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

I.  uznaje obwinionego K. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.s.w., zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza mu opłaty.

Sygn. akt II W 672/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 stycznia 2018r. około godziny 14.15 K. P. zatrzymał swój pojazd marki O. o nr rej. (...) na powierzchni wyłączonej, znajdującej się na ul. (...) w J..

dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 32-32v., zeznania świadka K. M. k.9.

Obwiniony K. P. w toku postępowania wyjaśnił, że w dniu zdarzenia był zmuszony pozostawić swój samochód na powierzchni wyłączonej, znajdującej się na ul. (...) w J., ponieważ miał zeznawać w charakterze świadka na rozprawie, jaka miała odbyć się o godz. 14. W tym czasie nie było wolnych żadnych miejsc parkingowych wokół sądu, również dla osób niepełnosprawnych. Nie chcąc spóźnić się na rozprawę, zdecydował się na postój w miejscu zakazanym. Wyjaśnił, że w jego ocenie miejsc parkingowych dla osób niepełnosprawnych jest za mało i powinny one być usytuowane właśnie w tym miejscu, gdzie znajduje się powierzchnia wyłączona na ul. (...) w J..

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należało, iż wyjaśnienia obwinionego były wiarygodne. Obwiniony w sposób szczegółowy i jasny opisał okoliczności popełnienia przypisanego mu wykroczenia, wskazał na przesłanki, które skłoniły go do złamania zakazu. Relacja obwinionego korespondowała z zeznaniami K. M.. Świadek jest funkcjonariuszem policji. Potwierdził, że K. P. w czasie, kiedy w dniu zdarzenia przeprowadzał z nim czynności, miał świadomość tego, że zaparkował w miejscu niedozwolonym, jednakże tłumaczył ten fakt tym, że spieszył się na rozprawę, wskazywał również na niewystarczającą ilość miejsc parkingowych dla osób niepełnosprawnych. Sąd uznał zeznania tego świadka jako rzeczowe, spójne i logiczne, w całości przydając im walor wiarygodności.

Jako wiarygodne sąd uznał również dokumenty zgromadzone w niniejszej sprawie. Zostały one sporządzone przez właściwe podmioty, ich prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Mając na uwadze poczynione ustalenia Sąd uznał, że obwiniony zachowaniem swoim wyczerpał zatem ustawowe znamiona wykroczenia z art. 92§1 k.w.

K. P. nie zastosował się do znaku drogowego P- 21, który oznacza powierzchnię drogi, na którą wjazd i zatrzymanie pojazdu są zabronione. O znaku tym stanowi § 90 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. nr 170, poz. 1393 ze zm.).

Jak wynika z akt sprawy obwiniony dopuścił się tego wykroczenia, działając umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Miał bowiem pełną świadomość tego, że nie może parkować w powierzchni wyłączonej, znajdującej się na ul. (...) w J., na co wprost wskazywał w swoich wyjaśnieniach złożonych przed Sądem.

Obwiniony jest osobą zdolną do zawinienia. Osiągnął odpowiedni wiek i stopień rozwoju intelektualnego, a więc miał możliwość rozpoznania bezprawności popełnionego czynu.

Wymierzając obwinionemu karę Sąd uwzględnił jako okoliczności obciążające fakt, że obwiniony godził w porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Bez wątpienia pozostawienie przez obwinionego pojazdu w godzinach szczytu na ul. (...) w J., gdzie ruch o tej porze jest znacznie natężony, chociażby ze względu na usytuowanie w pobliżu budynku Sądu Rejonowego, stanowiło utrudnienie dla pozostałych uczestników ruchu drogowego. Należało podnieść, iż motywacja obwinionego charakteryzowała się zamiarem bezpośrednim. Sąd jako okoliczność obciążającą uwzględnił również i to, że obwiniony w przeszłości naruszał przepisy ruchu drogowego (vide informacja o wpisach w ewidencji kierowców, naruszających przepisy ruchu drogowego k.13). Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył okoliczność, iż obwiniony przyznał się do popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego i logicznie zrelacjonował okoliczności swego zachowania. Miał na uwadze również to, że jest inwalidą i bez wątpienia ta okoliczność stanowiła dla niego dodatkowe utrudnienie, tym bardziej, że miejsca parkingowe dla osób niepełnosprawnych, jakie były usytuowane w pobliżu sądu były w czasie zdarzenia zajęte. Dodatkowo obwiniony sam przyznał przed Sądem, ze w dniu zdarzenia „wpadł w panikę”, bał się, ze nie zdąży na rozprawę planowaną na godz. 14, co ostatecznie skłoniło go do pozostawienia pojazdu w miejscu niedozwolonym. Była to dla niego o tyle ważka kwestia, że, jak wyjaśniał przed Sądem, jego zeznania były istotne i ostatecznie rzutowały na treść orzeczenia wydanego w sprawie.

W oparciu o powyższe, w opinii Sądu, karą współmierną do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, a zatem karą sprawiedliwą, która może osiągnąć wobec obwinionego właściwy skutek będzie kara grzywny w wysokości 100 złotych.

Sąd stosownie do brzmienia art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 624§1 k.p.k. zwolnił obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania, mając na uwadze jego trudną sytuację majątkową, a w szczególności to, że jest inwalidą i z tego tytułu otrzymuje rentę w wysokości 746 złotych miesięcznie.