Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Wojciech Grzebień

Protokolant Sabina Pętelska

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca roku

sprawy przeciwko Ł. Ł.

synowi P. i E. zd. B.

ur. (...) w J.

obwinionego o to, że:

w dniu 14 lutego 2017 roku około godz. 18.50 w S. na drodze publicznej na ul. (...), kierując pojazdem marki A. o nr rej. (...) skręcając w lewo z drogi głównej w drogę gruntową, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu dla prawidłowo jadącego
z przeciwka pojazdu marki M. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia się obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla J. P.

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

I.  uznaje obwinionego Ł. Ł. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 350 (trzystu pięćdziesięciu) złotych,

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpow w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 35 zł oraz zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.178,47 zł tytułem zwrotu kosztów pisemnej opinii biegłego J. W. a także 441,96 zł tytułem zwrotu kosztów ustnych opinii uzupełniających biegłego J. W..

- 1 -

Sygn. akt II W 451/17

UZASADNIENIE

W wyniku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny.

W dniu 14.02.2017r. tuż przed godziną 18.50 obwiniony Ł. Ł. jechał poprzez S. kierując samochodem marki A. nr rej. (...). Jechał on ulicą (...) i zamierzał skręcić w drogę gruntową tj. w ul. (...). Ulicą (...) w S. jechał w tym samym czasie pokrzywdzony J. P., kierując pojazdem marki M. nr rej. (...). Obaj kierujący jechali sami, bez pasażerów.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego Ł. Ł. k. 64-65

- zeznania pokrzywdzonego J. P. k. 32-33, 65-66

Droga przy ulicy (...) jest drogą z pierwszeństwem przejazdu w stosunku do drogi przy ulicy (...). Przed wjechaniem na ul. (...) pokrzywdzony J. P. przepuścił wszystkie pojazdy jadące z naprzeciwka i jadące przy tym prosto.

Dowód:

- zeznania świadka J. P. k. 32-33, 65-66

Pokrzywdzony wjechał swoim M. w ul. (...) i kontynuował jazdę na wprost. Obwiniany zaś, dojechawszy do wysokości, gdzie ul. (...) styka się z droga gruntową (droga szutrowa), tj. ul. (...), po włączeniu kierunkowskazu zjechał swoim A. na lewy pas ul. (...), którą już jechał pokrzywdzony. Ł. Ł. rozpoczął wykonywanie manewru skrętu w lewo, w gruntową (szutrową) ulicę (...). W trakcie wykonywania tego manewru, skrętu w lewo, nadjechał jadący już ul. (...) z przeciwnego kierunku, na wprost, pojazd M. kierowany przez J. P.. Doszło do kolizji obydwu pojazdów tj. pojazd pokrzywdzonego lewą, przednią częścią uderzył w prawą, przednią część pojazdu obwinionego. W chwili kolizji pojazd obwinionego zobowiązany był udzielić pierwszeństwa przejazdu samochodowi pokrzywdzonego.

Dowód:

- zeznania pokrzywdzonego k. 32-33, 65-66

- zeznania funkcjonariuszy policji D. C. k. 38-39, 71-72, A.

M. k. 34-35, 69

- opinia biegłego sądowego z zakresu techniki pojazdów i przepisów ruchu drogowego

in. J. W. k. 79-83

- ustne opinie uzupełniające inż. J. W. k. 90-91, 168-169

- protokoły oględzin pojazdów k. 12-15

- szkice miejsca zdarzenia (kolizji) k. 16

- materiał fotograficzny k. 17-27

- policyjna notatka urzędowa k. 5

Wezwana została policja. Na miejsce zdarzenia przybył patrol policji w składzie funkcjonariuszy D. C. i A. M.. Policjanci rozpytali uczestników zdarzenia o jego przebieg. Obwiniony i pokrzywdzony złożyli sprzeczne ze sobą relacje. Funkcjonariusze sporządzili szkic sytuacyjny miejsca zdarzenia oraz protokoły oględzin pojazdów.

- 2 -

Dowód:

- zeznania funkcjonariuszy policji D. C. k. 71-72, A.

M. k. 34-35, 69

- protokoły oględzin pojazdów k. 12-15

- szkice sytuacyjne miejsca zdarzenia k. 16

- policyjna notatka urzędowa k. 5.

Obwiniony Ł. Ł. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że krytycznego dnia jechał kierowanym przez siebie A., jadąc poprzez drogę główną – (...). Gdy, po włączeniu kierunkowskazu rozpoczął wykonywanie manewru skrętu w lewo, z naprzeciwka , z drogi poporządkowanej nadjechał M., kierowany przez pokrzywdzonego. Pojazd J. M. uderzył w jego samochód.

Sąd stwierdził co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wersji obwinionego przeczą bowiem obiektywne dowody w sprawie. Dotyczy to w szczególności logicznych, spójnych, konsekwentnych i wzajemnie uzupełniających się zeznań świadków: J. P., D. C. i A. M., a także jasnej, pełnej i wyczerpującej opinii biegłego inż. J. W.. Wynika to również z takich dowodów jak protokoły oględzin obydwu pojazdów, szkicu sytuacyjnego miejsca zdarzenia i analizy przepisów (...) dotyczących skrzyżowań oraz przecięcia z drogą gruntową.

Z zeznań świadków J. P. a także funkcjonariuszy policji, którzy analizowali szkody na miejscu zdarzenia – D. C. i A. M., a także analizy układu krzyżujących się dróg ( (...), Topolowej i gruntowej (szutrowej), D.) wynika, że to obwiniony nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pokrzywdzonemu, nadjeżdżającemu z przeciwka. W ocenie Sądu, zgodnie z przepisami (...) (art. 2.10 i art. 2.2) analogicznie jak w opinii biegłego inż. J. W., droga w którą zamierzał skręcić Ł. Ł. (ul. (...)), jest drogą szutrową (gruntową). W konsekwencji uznać należało, że połączenie ul. (...) (z której obwiniony zamierzał skręcać) z ul. (...) nie jest skrzyżowaniem. Pokrzywdzony wjeżdżając na ul. (...), miał obowiązek przepuścić tylko pojazdy jadące tą ulicą, lewym pasem, w kierunku J.. Nie dotyczyło to pojazdu A. kierowanego przez obwinionego, który nie jechał na wprost w kierunku J. a skręcał w lewo w ul. (...) (droga gruntowa, szutrowa). Z oczywistych wyżej opisanych względów, to właśnie Ł. Ł. zobowiązany był udzielić pierwszeństwa przejazdy M. pokrzywdzonego. Obwiniony zmienił przy tym pas ruchu. Zgodnie z treścią art. 22 ustawy (...), kierujący zmieniający pas ruchu może ten manewr wykonać tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, zobowiązany jest ustąpić pierwszeństwa przejazdu pojazdowi jadącemu pasem, na który zamierza wjechać (tj. pojazdowi M. pokrzywdzonego) w realiach tej sprawy. Powołane wyżej dowody (wraz z oględzinami miejsca zdarzenia) wskazują jednoznacznie, że M. pokrzywdzonego, na moment przed kolizją, znajdował się na pasie ruchu ul. (...), a więc na pasie, na który zamierzał wjechać Ł. Ł.. Ukształtowanie skrzyżowania ulic (...) musiało wyraźnie wskazywać pokrzywdzonemu, że włączenie lewego kierunkowskazu przez Ł. Ł. dla jadącego z naprzeciwka J. P. dowodzi, iż jadący A. obwiniony zamierza skręcić w ul. (...).

Analiza wszystkich powołanych przy tym dowodów wyraźnie wskazuje, że pokrzywdzony w żadnym stopniu nie przyczynił się do zaistnienia tej kolizji.

- 3 -

W świetle tych oczywistych faktów i okoliczności nie sposób zgodzić się z argumentacją M. K. (1), zawartą w jego tzw. „prywatnej” opinii, a wskazującej na J. P. jako sprawcę wykroczenia. Dotyczy to m. in. jego niezgodnych z ustaleniami Sądu stwierdzeniami, że kierujący M., wjeżdżając na skrzyżowanie dróg nie zachował szczególnej ostrożności przez to, że nienależycie obserwując ruch nadjeżdżającego drogą z pierwszeństwem z przeciwka samochodu, z zamiarem wykonania skrętu w lewo (nie ocenił jego prędkości, toru ruchu, jak również nie dostrzegł włączonego w tym pojeździe lewego światła kierunkowskazu, w odpowiednim czasie nie zmniejszył prędkości, toru ruchu, jak również nie dostrzegł włączonego w tym pojeździe lewego światła kierunkowskazu , w odpowiednim czasie nie zmniejszył prędkości, w wyniku czego wjechał na jezdnię drogi głównej, doprowadzając jakoby do zderzenia. Błędne są również i niezgodne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym dywagacje M. K. (1) w zawarte w pkt. 4.1, 4.2 i 4.4 (k. 130 akt sprawy), jego tzw. „prywatnej” opinii. Pozostają one w całkowitej sprzeczności z resztą zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w tym przekonywującej opinii inż. J. W.. Kwestie te były przedmiotem szczegółowej analizy Sądu we wcześniejszej części tego uzasadnienia. W świetle wszystkich powołanych wyżej dowodów Sąd uznał argumenty powołane przez Ł. Ł. tylko jako przyjętą przez niego linię obrony, zmierzającą do uchylenia się od odpowiedzialności karno – wykroczeniowej.

Dokonując oceny wiarygodności występujących w sprawie świadków Sąd stwierdził co następuje; świadek J. P. jest pokrzywdzonym w sprawie. Jednakże Sąd w pełni dał wiarę jego zeznaniom. Są one spójne i logiczne, poza tym w pełni korespondują z innymi dowodami występującymi w sprawie, a w tym zeznaniami świadków D. C., A. M., opinią biegłego inż. J. W., policyjną notatką urzędową, protokołami oględzin pojazdów, szkicem miejsca zdarzenia. Świadkowie D. C. i A. M. są funkcjonariuszami publicznymi, policjantami. Krytycznego dnia wykonywali oni swoje rutynowe, codzienne obowiązki. Brak jest jakichkolwiek przesłanek do odmówienia im rzetelności czy wiarygodności w zeznaniach. Z pewna dozą ostrożności Sąd podszedł do zeznań świadka M. K. (2). Jest on bowiem wieloletnim kolegą obwinionego. Obie w/w osoby są po imieniu, chodziły razem do szkoły, mają wspólnych znajomych. W ocenie Sądu świadek M. K. (2) jest więc osobą zainteresowaną w określonym rozstrzygnięciu tej sprawy co obniża ocenę jego obiektywności w oczach Sądu.

W sprawie przesłuchiwany był w charakterze świadka inż. M. K. (1), sporządzający tzw. „prywatnej” opinię do sprawy. Sąd uznał argumentację tego świadka, zawartą zarówno w ustnych zeznaniach jak i powołanej wyżej tzw. „prywatnej” opinii za wysoce nieprzekonywujące z powodów wymienionych wcześniej. Sąd nie oceniał tu intencji zeznającego świadka M. K. (1), a merytoryczną wiedzę, pozostającą w sprzeczności z pełną jasną argumentacją i opinią biegłego sądowego inż. J. W..

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał występujące w sprawie dokumenty publiczne. Dotyczy to zarówno opinii biegłego sądowego inż. J. W. (w tym ustnych opinii uzupełniających), jak i policyjnej notatki urzędowej, szkicu sytuacyjnego, protokołów oględzin pojazdów.

Obwiniony Ł. Ł. działaniem swoim wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw. W dniu 14.02.2017r. bowiem około godz. 18.50 w S. na drodze publicznej na ul. (...), kierując pojazdem marki A. o nr rej. (...) skręcając w lewo z drogi głównej w drogę gruntową, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu dla prawidłowo jadącego z przeciwka pojazdu marki M. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia się obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla J. P..

- 4 -

Jako okoliczność obciążającą dla Ł. Ł. Sąd uwzględnił wysoki stopień szkodliwości społecznej zarzucanego mu czynu, przejawiający się nagminnością tego rodzaju wykroczeń tak na tutejszym terenie jak i w skali całego kraju. Ponadto obwiniony ten był w poprzednich latach kilkakrotnie karany mandatami policyjnymi za wykroczenia drogowe.

Jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił to, że obwiniony ten posiada na utrzymaniu małoletnie dziecko. Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności Sąd uznał, że właściwą karą zasadniczą dla Ł. Ł. będzie kara grzywny. Za współmierną, dostosowaną do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz możliwości majątkowych obwinionego Sąd uznał grzywnę w kwocie 350 zł. Kara w takiej właśnie wysokości spełni w sposób odpowiedni swoją rolę społeczną. Orzeczenie o kosztach Sąd wydał w oparciu o przepis art. 118 § 1 kpow. Zasądzenie kosztów opinii biegłego inż. J. W. nastąpiło z uwzględnieniem obowiązujących stawek i przepisów.