Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 lipca 2022 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Magdalena Muszkiet

przy udziale przedstawiciela Komendanta Miejskiego Policji w J. – M. K.

po rozpoznaniu na rozprawie 8 VI i 14 VII 2022 roku sprawy

S. K. (1),

syna G. i R. z domu C.,

urodzonego (...) w Ż.,

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 7 września 2021 roku pomiędzy godziną 12:00 a godziną 17:15 w K. na ul. (...), woj. (...), krzykiem oraz hałasem zakłócił spokój D. L., a także pracownikom i gościom Hotelu (...) w K.,

tj. o czyn z art. 51 § 1 k.w.

2.  w dniu 7 września 2021 roku w K. na ul. (...), woj. (...), naruszył zakaz używania urządzeń nagłaśniających na publicznie dostępnym, zabudowanym terenie miasta,

tj. o czyn z art. 343 ust. 1 ustawy z 16 IV 2004 roku o ochronie środowiska

3.  w dniu 7 września 2021 roku w K. na ul. (...), woj. (...), umyślnie nie stosując się do wydawanych przez funkcjonariusza policji poleceń, istotnie utrudnił wykonywanie przez niego czynności służbowych,

tj. o czyn z art. 65a k.w.

I.  uznaje obwinionego S. K. (1) za winnego tego, że 7 września 2021 roku w K., naruszył zakaz używania urządzeń nagłaśniających na publicznie dostępnym terenie miasta, wznosząc okrzyki do mikrofonu, podłączonego do głośnika, co zakłóciło spokój osobom znajdującym się na terenie hotelu (...) przy ul. (...), to jest wykroczenia z art. 51 § 1 k.w. i z art. 343 ust. 1 ustawy z 16 VI 2004 roku o ochronie środowiska i za to, na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.w. w zw. z art. 51 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w., wymierza mu karę nagany;

II.  uniewinnia obwinionego S. K. (1) od popełnienia zarzucanego czynu, opisanego w punkcie 3 części wstępnej;

III.  stwierdza, że wydatki postępowania w części uniewinniającej ponosi Skarb Państwa;

IV.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w części, w kwocie 80 złotych.

Sygnatura akt II W 290/22

UZASADNIENIE

7 września 2021 roku około 12:00 S. K. (1) wraz z innymi osobami zebrał się przy wjeździe na teren Hotelu (...) w K. przy ulicy (...). Celem zgromadzonych była demonstracja niezadowolenia z działalności osób, które w tym czasie na terenie hotelu uczestniczyły w (...). Protest ten nie został wcześniej zgłoszony jako zgromadzenie. S. K. (1) uczestniczył w nim do około 17:00. W tym czasie wznosił różne okrzyki, używając do ich rozgłaszania mikrofonu podłączonego do głośnika. Dźwięki te, razem z innymi okrzykami wznoszonymi przez zgromadzonych, dochodziły do osób przebywających na terenie hotelu, gdzie na parkingu rozmieszczono punkty dla uczestników (...). Odgłosy te przeszkadzały w spokojnym udziale w imprezie.

Przebywając w tym miejscu S. K. (1) utrudniał filmowanie funkcjonariuszowi policji, który całe zajście rejestrował za pomocą kamery wideo. Stawał blisko niego, zasłaniał mu kadr własną sylwetką i niesioną flagą. Policjant raz polecił mężczyźnie, by się odsunął, bo utrudnia mu czynności służbowe. S. K. (1) odparł, że to filmujący może się przesunąć, jeśli coś mu przeszkadza. Policjant po chwili tak uczynił i kontynuował rejestrowanie wydarzeń.

( dowód: wyjaśnienia S. K. (1) z k. 52 i 54,

zeznania D. L. z k. 6-7 oraz 52 i 54,

zeznania P. D. z k. 62-63,

zeznania J. B. z k. 62-63,

zeznania D. G. z k. 26-28,

notatki urzędowe z k. 5, 9-13, 17 i 20-22,

nagrania z k. 14, 18 i 23 )

S. K. (1) nie był wcześniej karany za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności z k. 30 )

Ustalenia faktyczne w sprawie czyniono na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów. Zasadnicze elementy przebiegu wypadków wynikały z nich zgodnie. Ustalając szczegóły zachowania obwinionego, odwołano się do wykonanych w dniu zdarzenia nagrań. Obrazują one dokładnie i kompletnie to, co działo się tamtego dnia. Na podstawie zeznań D. L. i J. B. można było stwierdzić, jaki wpływ na przebieg spotkania na terenie hotelu (...) miały działania podejmowane przez osoby protestujące przed wjazdem do obiektu. Wyjaśnienia obwinionego i zeznania P. D. pozwoliły określić, w jakim celu i jak znaleźli się oni z resztą zebranych w miejscu zdarzenia. Relacje przesłuchanych osób nie różniły się zasadniczo, choć prezentowały ich subiektywne punkty widzenia. Dokumenty stanowiące dowody w sprawie pochodziły od uprawnionych podmiotów, przyjęły odpowiednią w takich wypadkach formę. Ich rzetelności nie kwestionowano podczas procesu.

Obwiniony przyznał, że to on podczas zebrania osób przy wjeździe na teren hotelu (...) w K. 7 września 2021 roku wznosił okrzyki, używając sprzętu nagłaśniającego oraz, że to on był osobą zarejestrowaną przez funkcjonariusza policji, opisaną w notatkach jako mężczyzna w zielonej kurtce i kapeluszu na głowie. Potwierdziły to inne dowody zebrane w sprawie. Sprawstwo obwinionego w tym zakresie było więc niewątpliwe.

Sąd ustalił, że obwiniony wielokrotnie podczas omawianego zdarzenia celowo zasłaniał pole widzenia policjantowi, który rejestrował wypadki kamerą wideo. Wynika to z jego zachowania, ale też z wypowiedzi zapisanych na nagraniach. Zapisy te jednocześnie wskazują, że funkcjonariusz policji raz polecił S. K. (1) usunięcie się z miejsca tuż przed kamerą. Wyraźnie jej operator chciał rejestrować to, co działo się w tamtym obszarze. Jak wynika z wypowiedzi samego obwinionego, słyszalnej na nagraniu, wiedział on, że polecenie wydaje mu policjant. Stara się jednak przekonywać, że jego oznaczenia są niepełne, nieprzepisowe. Z pewnością zachowanie S. K. (1), polegające na przesłanianiu kadru filmującemu, utrudniało mu wykonywanie obowiązku. Ustawa o policji w art. 15 ust. 1 pkt 5a przewiduje możliwość prowadzenia takiej rejestracji jako czynności służbowej policjanta. Obwiniony nie podporządkowując się poleceniu utrudniał więc taką czynność.

Jednak z zapisu tego fragmentu zdarzenia wynika, że S. K. (1) nie uniemożliwił policjantowi rejestrowania w szerokim zakresie tego, co działo się wówczas przy wjeździe na teren hotelu. Nagranie ukazuje, że do odpowiedniego filmowania wystarczyło, że funkcjonariusz policji przesunął się nieznacznie. Stąd przyjąć należy, że utrudnianie wynikające z działania S. K. (1) nie było istotne. Wystarczyło bowiem niewielkie przemieszczenie policjanta, aby usunąć trudność spowodowaną przez obwinionego. Podkreślić trzeba, że zarówno funkcjonariusz policji, jak i obwiniony znajdowali się na ogólnie dostępnym terenie, gdzie każdy ma prawo przebywać i stać w dowolnym miejscu. Policjant powinien ograniczać wydawanie poleceń jedynie do sytuacji, gdy w inny sposób nie może zrealizować swojej czynności.

S. K. (2) zarzucono, że nie wykonując polecenia funkcjonariusza policji istotnie utrudnił wykonywanie czynności służbowych. Jak wynika z powyższego wywodu, doszło do utrudnienia takich czynności policjanta, ale nie miało ono istotnego wymiaru. Zatem zachowanie obwinionego nie wypełniało znamion zarzucanego mu wykroczenia z art. 65a k.w. Nie stanowiło również żadnego innego czynu zabronionego. Dlatego uniewinniono S. K. (2) od tego zarzutu, stosując art. 62 § 3 k.p.s.w.

Sąd ustalił, że obwiniony 7 września 2021 roku wielokrotnie używał urządzenia nagłaśniającego. Korzystał bowiem z mikrofonu, połączonego z głośnikiem, który zwielokrotniał siłę jego głosu. Wynika to wprost z nagrań zajścia. Obwiniony znajdował się wówczas w terenie zabudowanym, w K.. Pozostawał poza obszarem prywatnym, na publicznie dostępnym przydrożnym placu i na drodze wewnętrznej. W takim miejscu używanie urządzenia nagłaśniającego jest zasadniczo niedozwolone. Wyjątek przewidziany w art. 156 ust. 2 ustawy z 16 IV 2004 roku – prawo ochrony środowiska nie miał zastosowania do działania obwinionego. Dopuszcza on bowiem używanie urządzeń nagłaśniających podczas okazjonalnych uroczystości oraz uroczystości i imprez związanych z kultem religijnym, imprez sportowych, handlowych, rozrywkowych i innych legalnych zgromadzeń. Grono osób, w którym znajdował się obwiniony, nie przeprowadzało imprezy sportowej, handlowej, rozrywkowej, ani związanej z kultem religijnym. Nie brało też udziału w legalnym zgromadzeniu – nie było ono zgłoszone w jednym z trybów z ustawy z 24 VII 2015 roku prawo o zgromadzeniach, nie było też zgromadzeniem spontanicznym w rozumieniu art. 3 ust. 2 tej ustawy, gdyż jego uczestnicy wiedzieli wcześniej o tym, że razem stawią się w K. w związku z (...).

Trzeba zatem przyjąć, że obwiniony nie był uprawniony do używania urządzenia nagłaśniającego w opisanych okolicznościach. Swoim zachowaniem wypełniał zatem znamiona z art. 343 ust. 1 ustawy – prawo ochrony środowiska. Wydając okrzyki nagłaśniane za pomocą tego urządzenia obwiniony był słyszalny przez uczestników spotkania odbywającego się na parkingu hotelu. Musiał mieć tego świadomość, z pewnością jego krzyki były skierowane do tych osób, wskazuje na to ich treść. Ich natężenie oraz natarczywy, często wulgarny ton z pewnością przeszkadzał osobom uczestniczącym w (...). Zakłócał ich spokój. Skarżyły się one na te hałasy, o czym zeznawali D. L. i J. B.. Obwiniony wiedział o tym – chciał swoim przekazem do nich dotrzeć, o czym świadczy to, co krzyczał. Przyjąć należy, że jego zachowanie wypełniało też znamiona z art. 51 § 1 k.w.

Nie ujawniono informacji o tym, by obwiniony podczas omawianych zdarzeń znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby swobodę jego działania lub podejmowania decyzji. Dlatego jego zawinienie w tym zakresie uznano za niewątpliwe.

Z tych powodów sąd uznał obwinionego za winnego tego, że 7 września 2021 roku w K., naruszył zakaz używania urządzeń nagłaśniających na publicznie dostępnym terenie miasta, wznosząc okrzyki do mikrofonu, podłączonego do głośnika, co zakłóciło spokój osobom znajdującym się na terenie hotelu (...) przy ul. (...), to jest wykroczenia z art. 51 § 1 k.w. i art. 343 ust. 1 ustawy z 16 IV 2004 roku – prawo ochrony środowiska.

Społeczną szkodliwość czynu przypisanego obwinionemu uznano za niewielką. Używał urządzenia nagłaśniającego na otwartym terenie, nie miało ono zbyt wielkiej mocy. Osoby, którym przeszkadzały jego krzyki, znajdowały się stosunkowo daleko od niego. Nadto swoje działanie obwiniony podejmował chcąc uzyskać wpływ na sprawy społeczne w kraju. Nie starał się więc złośliwie niepokoić innych osób bez przyczyny, nie dążył też do realizowania swojego partykularnego interesu. Gdyby spotkanie, w którym uczestniczył, przyjęło jedną z form, o których mowa w art. 156 ust. 2 ustawy – prawo ochrony środowiska, jego zachowanie polegające na używaniu urządzenia nagłaśniającego nie byłoby wcale bezprawne. Trzeba też pamiętać, że osoby uczestniczące w (...) ekonomicznym” występowały tam w większości publicznie, mogły się zatem spodziewać protestów, publicznych wystąpień, społecznej reakcji na swoje działania. Konfrontowanie się z niezadowoleniem jest elementem ich publicznej aktywności. Jako okoliczność obciążającą dla obwinionego poczytano treść wznoszonych przez niego okrzyków. Były one napastliwe, częściowo również wulgarne. Kierowane były także do funkcjonariuszy policji zabezpieczających zdarzenie, choć oni akurat nie skarżyli się na zakłócanie spokoju.

Z tych powodów sąd uznał za trafną reakcję orzeczenie wobec obwinionego kary nagany. Wymierzono ją przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia, przewidzianej w art. 39 § 1 i 2 k.w. Nie było konieczne surowsze karanie S. K. (1). W ocenie sądu niezbędne jest zwrócenie mu uwagi na niewłaściwość zachowania w rodzaju, jakie podejmował 7 września 2021 roku. Jego aktywność publiczna, uczestniczenie w życiu społecznym, powinno mieścić się bowiem w ramach przewidzianych przez przepisy.

Stosownie do art. 630 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.s.w., stwierdzono, że wydatki postępowania w części uniewinniającej ponosi Skarb Państwa. Na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w. zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa pozostałe koszty postępowania – skoro przypisano mu popełnienie dwóch z trzech zachowań, których dotyczył wniosek o ukaranie, to łączną kwotę zryczałtowanych wydatków postępowania zasądzono od niego w 2/3, a więc w wysokości 80 złotych ( ich wysokość ustalono zgodnie z § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 XII 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia ).