Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

29 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Skibińska

Protokolant: Katarzyna Jagiełło

po rozpoznaniu na rozprawie 23 maja 2019, 18 czerwca 2019 i 29 sierpnia 2019

s p r a w y : M. C.

syna Z. i R. zd. M.

ur. (...) w J.

obwinionego o to, że:

1.  W dniu 03 listopada 2018 roku, około godz. 04:30 w J., przy ul. (...), będąc pod wpływem alkoholu głośno dyskutował i wszczął awanturę czym zakłócił spokój Ł. Ż.,

tj. o wykroczenie z art. 51 § 2 k.w.

2.  W dniu 03 listopada 2018 roku, około godz. 04:30 w J., przy ul. (...), wbrew obowiązkowi nie udzielił informacji dotyczących miejsca swojego zatrudnienia, umundurowanemu funkcjonariuszowi Policji, który z mocy ustawy upoważniony jest do legitymowania osób,

tj. o wykroczenie z art. 65 § 2 k.w.

I.  obwinionego M. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt 1 i 2 części wstępnej wyroku tj. wykroczeń z art. 51 § 2 k.w. i art. 65 § 2 k.w. i za to, na mocy art. 51 § 2 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierza mu karę 500 (pięciuset) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. O. kwotę 309,96 zł (trzystu dziewięciu złotych dziewięćdziesięciu sześciu groszy) tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu,

III.  na mocy art. art. 119 § 1 k.p.s.w. zasądza od obwinionego M. C. na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 120 (stu dwudziestu) złotych a nadto kwotę 309,96 zł (trzystu dziewięciu złotych dziewięćdziesięciu sześciu groszy) tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oraz na mocy art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Sygn. akt II W 170/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

3 listopada 2018 około godziny 04:30 M. C. znajdował się w J. na terenie nieruchomości położonej przy ul. (...) wraz z grupą innych osób. Jednego z mieszkańców obudziły hałasy, stkuaniem krzyki, śmiechy, trzaskanie drzwiami, odgłosy zabawy, co spowodowało wezwanie patrolu Policji. Przybyli na miejsce funkcjonariusze Policji zastali M. C. i drugiego mężczyznę, który po zwróceniu wagi na niestosowność takiego zachowania przeprosił, natomiast M. C. zaczął się awanturować. Interweniujący funkcjonariusze Policji wyczuwali od M. C. wyraźną woń alkoholu. Funkcjonariusze Policji nałożyli na M. C. mandat karny w wysokości 500 złotych za czyn z art. 51 § 2 k.w. M. C. odmówił przyjęcia mandatu , co skutkowało podjęciem czynności związanych ze skierowaniem wniosku o ukaranie do Sądu. Po pouczeniu o treści art. 38 i 645 k.w. M. C. odmówił podania miejsca zatrudnienia , podając jedynie „firma prywatna”.

Dowód: zeznania świadka P. J. – k. 9, 58, zeznania świadka Ł. Ż. – k. 13, zeznania świadka J. C. – k. 56.

M. C. nie był uprzednio karany.

Dowód – dane o niekaralności k. 16.

M. C.. W. pracę zarobkową uzyskując miesięczny dochód w kwocie 827 złotych. Nie posiada nikogo na utrzymaniu.

Dowód: dane o osobie – k. 53.

W toku postępowania sądowego M. C. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd zważył, co następuje:

Wobec sprzeczności z niekwestionowanymi zeznaniami świadków Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za niewiarygodne. W ocenie Sądu stanowiły one wyłącznie wyraz linii obrony obranej przez obwinionego.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków P. J. i J. C.. Świadkowie w sposób logiczny i spójny opisali zarówno zdarzenie, w jakim uczestniczyli, jak i zachowanie obwinionego. Relacje świadków dotyczyły zdarzenia związanego z wykonywaną przez nich pracą zawodową, zdarzenia nierzadkiego w pracy zawodowej funkcjonariuszy Policji, a tym samym zdarzeń takiego rodzaju, do którego świadkowie ci podchodzą rutynowo, w sposób wolny od ocen i domysłów. Świadków i obwinionego nie łączyła uprzednia znajomość ani konflikt, wobec czego świadkowie nie mieli powodów, by składać zeznania nieprawdziwe, a niekorzystne dla obwinionego.

Sąd nie dostrzegł powodów do kwestionowania zeznań świadka Ł. Ż..

Treść dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości, gdyż zostały on sporządzone w prawidłowy sposób, przez osoby posiadające ku temu stosowne uprawnienia, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana.

M. C. jest zdolny do zawinienia. Nie był niepoczytalny, osiągnął odpowiedni wiek i stopień rozwoju intelektualnego, a więc miał możliwość rozpoznania bezprawności popełnionego czynu.

Sprawstwo obwinionego w zakresie stawianego zarzutu nie budzi wątpliwości. Materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że M. C. dopuścił się zarzucanych mu czynów, którymi wypełnił znamiona opisane w art. 51 § 2 k.w. i art. 65 § 2 k.w.

Zgodnie art. 65 § 2 k.w. w zw. z art. 65 § 1 k.w. obowiązkiem jest podanie organowi lub instytucji upoważnionej do legitymowania wiadomości co do miejsca zatrudniania. Stwierdzenie „firma prywatna” nie jest określeniem miejsca zatrudnienia, może być co najwyżej potocznym bardzo ogólnym określeniem sposobu prowadzenia działalności gospodarczej, jednak z pewnością nie stanowi informacji o jakiej mowa w powołanych przepisach. Opisywane przez świadków zachowanie obwinionego, połączone z wyraźnie wyczuwalną przez świadków wonią alkoholu, przemawia za przypisaniem obwinionemu czynu z art. 51 § 2 k.w.

Art. 24 § 1 k.w. stanowi, że grzywnę wymierza się w wysokości od 20 do 5000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Art. 33 k w. stanowi, że organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego (§1). Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia (§ 2). Jako okoliczności łagodzące uwzględnia się w szczególności działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem ciężkich warunków rodzinnych lub osobistych; działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem silnego wzburzenia wywołanego krzywdzącym stosunkiem do niego lub do innych osób; działanie z pobudek zasługujących na uwzględnienie; prowadzenie przez sprawcę nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia i wyróżnianie się spełnianiem obowiązków, zwłaszcza w zakresie pracy; przyczynienie się lub staranie się sprawcy o przyczynienie się do usunięcia szkodliwych następstw swego czynu (§ 3). Jako okoliczności obciążające uwzględnia się w szczególności działanie sprawcy w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej; działanie w sposób zasługujący na szczególne potępienie; uprzednie ukaranie sprawcy za podobne przestępstwo lub wykroczenie; chuligański charakter wykroczenia; działanie pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka; popełnienie wykroczenia na szkodę osoby bezradnej lub osoby, której sprawca powinien okazać szczególne względy; popełnienie wykroczenia we współdziałaniu z małoletnim (§ 4). Przepisy § 1-4 stosuje się odpowiednio do środków karnych (§ 5).

Dokonując wymiaru kary i środka karnego Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 33 k.w. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności obciążających i łagodzących. W ocenie Sądu grzywna w wysokości pięciuset złotych, a więc w kwocie zbliżonej do dolnej granicy zagrożenia karą grzywny za tego rodzaju wykroczenia będzie kwotą odpowiednią, a jednocześnie wypełni cele kary w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej, uświadamiając sprawcy nieopłacalność niepoprawnego zachowania, zwłaszcza, że czyny takie należą do powszechnie bezzasadnie lekceważonych.

Biorąc pod uwagę wiek obwinionego i aktualną sytuację na rynku pracy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do zwolnienia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych.

O kosztach nieopłaconej obrony z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze.