Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

przy udziale oskarżyciela posiłkowego B. K.

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 11 III 2014 roku sprawy

K. B.,

syna M. i D. z d. M.,

urodzonego w dniu (...) w J.,

oskarżonego o to, że:

w okresie od dnia 25 sierpnia 2012 roku do dnia 8 października 2012 roku w K. przy ul. (...), działając w krótkich odstępcach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zawarł na piśmie umowę o roboty budowlane i umowę o wykonanie usług remontowych czym wprowadził w błąd B. K. co do zamiaru wykonania zleconych robót a następnie poprzez pobranie w gotówce zaliczek na materiału budowlane i koszty robocizny doprowadził B. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.810 złotych, czym działał na szkodę B. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

I.  uznaje oskarżonego K. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 286 § 1 k.k., wymierza mu karę 10 ( dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 343 § 2 pkt 2 k.p.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 4 ( cztery ) lata;

III.  na podstawie art. 73 § 1 k.k., w okresie próby oddaje oskarżonego pod dozór kuratora;

IV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k., zobowiązuje oskarżonego w okresie próby do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k., zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz B. K. kwoty 15.810 ( piętnastu tysięcy ośmiuset dziesięciu ) złotych;

VI.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., zwraca B. K. płytę CD, znajdującą się w aktach sprawy na k. 23;

VII.  na podstawie art. 627 k.p.k., zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 270 złotych, w tym, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierza mu 180 złotych opłaty.

Sygnatura akt II K 1748/13

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2012 roku, w K. B. K. zawarł z K. B., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) w S., dwie umowy – o roboty budowlane i o usługi remontowe. Na jej podstawie K. B. zobowiązany był do wykonania uzgodnionych prac w mieszkaniu zamawiającego, w K. przy ulicy (...), w zamian za co miał otrzymać umówione wynagrodzenie. W okresie do 8 października 2012 roku pobierał od B. K. zaliczki na swoje wynagrodzenie i materiały budowlane. Kwota 15.810 złotych, którą otrzymał z tego tytułu od zamawiającego, została przez niego spożytkowana na własne cele. Nie wykonał prac, których dotyczyły zaliczki, nie zakupił też za nie żadnych materiałów do wykorzystania w mieszkaniu B. K.. W czasie pobierania zaliczek wiedział, że nie wykorzysta ich na wykonanie prac w mieszkaniu zamawiającego.

( dowód: wyjaśnienia K. B. k. 76-77,

zeznania B. K. k. 37-38, 41, 53-54 i 67-68,

zeznania H. W. k. 47-48,

kopie umów z wykazem prac k. 5-10 i 13-15,

kopie pokwitowań k. 11-12 i 16,

kopia oświadczenia k. 20,

kopie faktur k. 55-57 )

K. B. był dotąd raz karany za przestępstwo.

( dowód: dane o karalności k. 79 )

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż faktycznie pobierał od pokrzywdzonego zaliczki we wskazanej wysokości, nie wykonał jednak na jego rzecz umówionych prac. Ostatecznie oskarżony wyraził zgodę na wymierzenie mu zaproponowanej kary.

Sąd wyjaśnienia oskarżonego uznał za wiarygodne. Jego przyznanie się do popełnienia zarzucanego czynu i ogólne potwierdzenie okoliczności podawanych przez pokrzywdzonego, są zgodne z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. K. B. nie miał powodu, aby przyjmować odpowiedzialność za czyn zabroniony, gdyby faktycznie nie dopuścił się niewłaściwych zachowań. Brak jest przy tym powodów, aby wątpić w jego prawdomówność.

Jako wiarygodne oceniono też zeznania świadków: B. K. i H. W.. Podali oni zgodnie z innymi dowodami, w szczególności treścią dokumentów, okoliczności dotyczące zawarcia i wykonywania umów pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym. Nie było powodów, by podważać rzetelność ich relacji.

Sąd do czynienia ustaleń faktycznych wykorzystał też dowody z dokumentów: kopii umów, zakresów prac, pokwitowań, faktur oraz kopii oświadczenia o uznaniu długu, a także danych o karalności oskarżonego. Zostały one w oryginałach sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Strony nie kwestionowały ich wiarygodności.

Oskarżony przyznał, iż to on w dniu 25 sierpnia 2012 roku w K. zawarł z pokrzywdzonym dwie umowy, a następnie w okresie do 8 października 2012 roku pobierał od niego kolejne kwoty tytułem zaliczek na wykonanie prac i materiały. Potwierdziły to pozostałe dowody zebrane w sprawie. Sprawstwo oskarżonego w tym zakresie nie budziło zatem wątpliwości.

Sąd ustalił, że oskarżony w okresie od 25 sierpnia do 8 października 2012 roku pobierał od pokrzywdzonego zaliczki na poczet prac i materiałów na podstawie podpisanych umów o roboty budowlane i usługi remontowe. Nie miał wówczas zamiaru wykorzystywać tych pieniędzy zgodnie z ich przeznaczeniem – wydatkował je na cele niezwiązane z pracami, które miał wykonać na rzecz B. K.. Pobierając je wprowadzał więc w błąd pokrzywdzonego, co do zamiaru ich wykorzystania na prace budowlane w jego mieszkaniu. Uzyskiwał w ten sposób nienależne świadczenia ze strony B. K. – nie miał on w zamian otrzymać żadnego świadczenia wzajemnego. Stanowiło to zatem niekorzystne rozporządzenie mieniem pokrzywdzonego. Oskarżony chciał przysporzyć sobie majątku, działał zatem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Pobrał w omawianym okresie szereg zaliczek, poszczególne jego zachowania dzieliły krótkie odstępy czasu, sprawca realizował w ten sposób z góry powzięty zamiar wzbogacania się w opisany sposób. Jego działanie wypełniało więc znamiona z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Oskarżony w czasie opisywanych zdarzeń nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby swobodę jego działania lub podejmowania decyzji. Stąd jego zawinienie w odniesieniu do zarzucanego czynu nie budziło wątpliwości.

Z podanych powodów oskarżonego uznano za winnego tego, że w okresie od dnia 25 sierpnia 2012 roku do dnia 8 października 2012 roku w K. przy ul. (...), działając w krótkich odstępcach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zawarł na piśmie umowę o roboty budowlane i umowę o wykonanie usług remontowych czym wprowadził w błąd B. K. co do zamiaru wykonania zleconych robót a następnie poprzez pobranie w gotówce zaliczek na materiału budowlane i koszty robocizny doprowadził B. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.810 złotych, czym działał na szkodę B. K., to jest występku z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego oceniono jako ponadprzeciętną. Ma na to wpływ długotrwałość jego działania, jak również stosunkowo wysoka łączna kwota spowodowanej szkody.

Okolicznością łagodzącą dla oskarżonego była jego postawa w czasie postępowania. Przyznał się on do popełnienia zarzucanego czynu, przyjął zaproponowaną karę, zgodził się na poniesienie finansowych konsekwencji swojego przestępstwa. Oznacza to, iż jest on sprawcą jeszcze niecałkowicie zdemoralizowanym, rozumiejącym naganność wcześniejszego zachowania, godzącym się na obciążenie adekwatną odpowiedzialnością. Nie było zatem konieczne wymierzanie mu zbyt surowej kary, możliwe jest badanie jego przyszłego zachowania w warunkach wolnościowych, przy zastrzeżeniu jego dokładnej kontroli i zapewnieniu realizacji interesów pokrzywdzonego.

Okolicznością obciążającą dla oskarżonego był jego dotychczasowy tryb życia. Był on wcześniej skazany za przestępstwo przeciwko mieniu, na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Obecnie ocenianego czynu dopuścił się w okresie próby związanym z tym wcześniejszym skazaniem. Zlekceważył zatem rygory zastosowanego środka probacyjnego i wykazał, że w zwykłych warunkach należałoby go poddać resocjalizacji w warunkach zakładu karnego.

Biorąc pod uwagę podane wyżej okoliczności, za przypisany czyn wymierzono oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Oddaje ona wagę czynu sprawcy, uwzględnia też fakt jego wcześniejszej karalności.

Sąd zdecydował też o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. Niezależnie od jego dotychczasowego tryb życia, nie dającego pełni rękojmi właściwego zachowania w przyszłości, postawa w czasie procesu umożliwia, na podstawie art. 343 § 2 pkt 2 k.p.k., po raz kolejny zastosowanie wobec niego wolnościowego środka oddziaływania. Okres próby, biorąc pod uwagę zachowanie sprawcy w toku postępowania, lecz również jego niepoprawność, wyznaczono na 4 lata. Oskarżonego powracającego do przestępstwa należy na wolności poddać wnikliwej kontroli i dlatego, na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddano go w okresie próby pod dozór kuratora.

Aby umożliwić oskarżonemu uzyskiwanie środków na własne utrzymanie i zaspokojenie roszczeń pokrzywdzonego, na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k., w okresie próby zobowiązano go do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej.

Sąd, wobec złożenia przez pokrzywdzonego B. K. wniosku o naprawienie szkody, musiał orzec taki środek na podstawie art. 46 § 1 k.k. Na jego orzeczenie w odniesieniu do całości wyrządzonej szkody wyraził zgodę oskarżony. Obligatoryjny charakter przepisu art. 46 § 1 k.k. przesądza, iż orzeczenie takie musiało zapaść, niezależnie od stanowiska Prokuratora, wyprzedzając niejako zastosowanie art. 72 § 2 k.k. Interesy stron nie wymagały dodatkowego zabezpieczenia przez rzecznika interesu publicznego, skoro osoby te były obecne na posiedzeniu i wyraziły swoją wolę, poinformowane o przysługujących im uprawnieniach. Ich oświadczenia kontrolowane były przez Sąd. Oskarżony oświadczył, iż będzie w stanie wykonać orzeczony obowiązek w podanej wysokości, natychmiast po uprawomocnieniu się wyroku. Dlatego, mimo treści art. 335 k.p.k. i art. 343 k.p.k., Sąd nie zasięgnął opinii Prokuratora, co do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k. uznając, że stanowisko oskarżyciela nie mogłoby mieć innej postaci, niż tylko zaaprobowanie uzgodnień pokrzywdzonego i oskarżonego. Dlatego też, na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz B. K. kwoty 15.810.

Sąd, wobec zbędności przedmiotu dla dalszego postępowania, zwrócił pokrzywdzonemu dostarczoną przez niego płytę CD, zgodnie z art. 230 § 2 k.p.k.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 270 złotych w tym, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzył mu 180 złotych opłaty.