Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marzec 2016 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Sylwia Zierkiewicz

Protokolant: Monika Gąsior

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach: 3 marca 2015 roku, 31 marca 2015 roku, 23 czerwca 2015 roku, 28 lipca 2015 roku, 4 września 2015 roku, 10 listopada 2015 roku, 18 grudnia 2015 roku, 22 stycznia 2016 roku

s p r a w y : B. D.

syna S. i M. z d. S.

urodzonego (...) w R.

oskarżonego o to, że:

1. jako właściciel firmy (...) z siedzibą w (...) i firmy (...) z siedzibą w (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zaniechał złożenia w Urzędzie Skarbowym w J. deklaracji VAT za IV kwartał 2009 roku i nie opodatkował transakcji związanych z wewnątrzwspólnotowym nabyciem samochodów i następnie ich odsprzedażą, czym naraził na uszczuplenie podatek VAT za IV kwartał 2009 roku w kwocie 77.992 złotych, i naruszył przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług

to jest o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s.

2. jako właściciel firmy (...) z siedzibą w (...) i firmy (...) z siedzibą w (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodów osobowych niezarejestrowanych wcześniej na terytorium Polski, zaniechał złożenia w Urzędzie Celnym w W. deklaracji AKC-3 za okres od października do grudnia 2009 roku i nie zapłacił należnych zobowiązań podatkowych w podatku akcyzowym za rok 2009 w kwocie ogółem 37.429 złotych, czynem tym naruszył przepisy art. 10 ust. 1 i art. 16 ust. 1 i art. 80 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 roku o podatku akcyzowym

to jest o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

I.  uznaje oskarżonego B. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 54 § 2 k.k.s i za to, na podstawie art. 54 § 2 k.k.s, wymierza mu karę 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki za równoważną kwocie 70 (siedemdziesięciu ) złotych;

II.  uznaje oskarżonego B. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 54 § 2 k.k.s w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to, na podstawie art. 54 § 2 k.k.s, wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki za równoważną kwocie 70 (siedemdziesięciu)złotych;

III.  na podstawie art. 39§1 k.k.s. łączy wymierzone oskarżonemu w punkcie I i II części dyspozytywnej wyroku jednostkowe kary grzywny i wymierza mu karę łączną 150 ( stu pięćdziesięciu ) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki dziennej na kwotę 70 (siedemdziesięciu)złotych każda;

IV.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze i § 14 ust 2 pkt 3 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. H. kwotę 1.239,84 złotych (w tym podatek 23% VAT- 231,84 złotych), tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s zwalnia oskarżonego B. D. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

II K 1397/14

UZASADNIENIE

Oskarżony B. D. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w M. W zakres prowadzonej działalności wchodziła min. sprzedaż detaliczna pojazdów samochodowych. Oskarżony, od 2009 roku, był również podatnikiem podatku Vat w Unii Europejskiej, co umożliwiało mu nabywanie samochodów na terenie UE w wartościach netto.

Dowód: - zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej k.21v.

- potwierdzenie zarejestrowania podmiotu jako podatnika Vat UE k.21

Od 15 października 2009 roku do 28 grudnia 2009 roku nabył na ternie Niemiec 8 używanych samochodów osobowych: A. (...) ( (...)) , V. (...) ( (...)), A. (...) ( (...)), A. (...) T. ( (...)), A. (...) ( (...)), A. (...). ( (...)), A. (...) ( (...)), W. ( (...)). Tym samym oskarżany uczestniczył w 2009 roku w transakcjach wewnątrzwspólnotowych. Przy transakcjach posługiwał się własnym dokumentem w postaci dowodu osobistego oraz zaświadczeniem o prowadzeniu działalności gospodarczej. Zawierając umowę kupna samochodu na terenie Niemiec podpisywał osobiście zobowiązanie do przewiezienia na teren Polski zakupionego samochodu (Verbringungsnachweis und bescheinigugng nach § 17a(2)3+4 ustdv fur innergemeinschaftliche lieferungen). Oskarżony płacił kontrahentom niemieckim za pojazdy kwoty netto w formie gotówki (EUR) w dniu zakupu wskazanym w fakturze/rachunku (w jednym przypadku dopłacono za samochód w formie przelewu kwotę 500 euro, a wpłaty dokonał p. J. S.). Następnie oskarżony przywiózł samochody na teren Polski , gdzie zostały sprzedane prywatnym osobom. Oskarżony po zakupie pojazdów nie dokonywał ich opodatkowania podatkiem akcyzowym i podatkiem Vat , mimo posiadanego z mocy ustawy obowiązku.

Na podstawie dokumentów przekazanych przez władze Niemiec oraz dokumenty uzyskane na terenie Polski pochodzące z pierwszej rejestracji zakupionych przez oskarżonego samochodów na terenie Niemiec, Urząd Kontroli Skarbowej we W. dokonał wyliczenia wysokości zobowiązania podatkowego oskarżonego B. D. od towarów i usług, za IV kwartał 2009 roku , który wyniósł 77.992,00 złotych oraz zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za październik 2009 roku w kwocie 2.153 złote, za listopad 2009 roku w kwocie 23.431 złotych i za grudzień 2009 roku w kwocie 11.845 złotych.

Dowód: - umowy zakupu samochodów , wraz ze zdjęciami oskarżonego z jego dokumentami wykonanymi w dniach zakupu pojazdów k. 6-27, wydruki systemu Polska Aplikacja VIES k. 1-5, Decyzją Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. k. 102-110,111-117, postanowienie Dyrektora izby skarbowej we W. k.120-121, zeznania M. M. (2) K. 206 , 270-271 częściowe zeznania J. P. (1) k. 272,

Jak dotychczas B. D. nie był karany- zatarcie skazania. Oskarżony utrzymuje się ze świadczenia emerytalnego w kwocie 846 złotych.Nie posiada nikogo na utrzymaniu.

Dowód : karata karna k.236, wywiad środowiskowy k. 238.

W postepowaniu przygotowawczym B. D. nie przyznał się do stawianych mu zarzutów i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Przed Sądem również nie przyznał się i wyjaśnił, że faktycznie zakupił na terenie Niemiec samochody, jednak nie wprowadził ich na polski rynek, albowiem sprzedał je obywatelowi Ukrainy, który prowadził dzielność gospodarczą i uiszczał podatek Vat na terenie Czech. W dalszej części wyjaśnień przyznał, że jako podatnik Vat i miał obowiązek złożenia w Urzędzie Skarbowym deklaracji Vat za IV kwartał 2009 roku w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem samochodów a następnie ich odsprzedażą. Deklaracji nie składał ponieważ 28 grudnia 2009 roku wyjechał do Niemiec do kliniki w związku ze złym stanem zdrowia. Przebywał tam półtora roku. Po powrocie do Polski był w Urzędzie Skarbowym jednak nikt nie potrafił powiedzieć mu jak powinien złożyć deklarację, w przypadku utraty dokumentów. Jak twierdził dokumenty zostały mu skradzione.

Odnosząc się do podatku akcyzowego, oskarżony wyjaśnił, iż sprzedając samochody obywatelowi Ukrainy, prowadzącemu działalność gospodarczą, nie miał obowiązku zapłacenia tego podatku, albowiem taki podatek ma obowiązek zapłacić nabywca, dlatego nie złożył w Urzędzie Celnym w W. deklaracji AKC-3 za okres osd października do grudnia 2009 roku. Oskarżony twierdził, że wystawił nabywcy rachunek jako ten, który sprowadził samochody i przy sprzedaży przekazywał dokumenty niemieckie dotyczące samochodów.

Ponadto oskarżony wyjaśnił, że zakupił na terenie Niemiec 6 samochodów a nie 8, ale następnie wyjaśnił, że mogło tak być, że sprzedał samochody jeszcze na terenie Niemiec co w sumie dawało liczbę 8.

Sąd zważył, co następuje:

Jak wynika z decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W., opartych na dokumentach przekazanych przez władze N. i organy rejestrujące samochody sprowadzone przez oskarżonego B. D. do Polski, transakcji zakupu samochodów na terenie Niemiec, bezspornie dokonywał B. D. w IV kwartale 2009 roku. Dowodem na zaistnienie transakcji są dowody w postaci przedłożonych kontrahentom niemieckim dokumentów rejestrowych, podpisy i pieczątki widniejące na wystawionych przez kontrahentów dowodach sprzedaży oraz złożone oświadczenia o zamiarze wywiezienia zakupionych samochodów do Polski (Verbringungsnachweis und bescheinigugng nach § 17a(2)3+4 ustdv fur innergemeinschaftliche lieferungen). Jak i wyjaśnienia oskarżonego, którym w tym zakresie Sąd przydał walor wiarygodnych. Znajdują one bowiem oparcie w dokumentach i zdjęciach nadesłanych przez organy Niemiec, których żadna ze stron nie kwestionowała, a brak jest okoliczności, które wskazywałyby, iż są one nieprawdziwe. Jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą i dokonujący w 2009 roku wewnątrzwspólnotowych nabyć pojazdów winien zadeklarować je do opodatkowania, albowiem sprowadził je na teren Polski. Deklaracji oskarżony nie złożył. Wyjaśnieniom oskarżonego, który twierdził, że skradziono mu dokumenty na podstawie których mógł sporządzić deklaracje i zapłacić podatek Vat, Sąd uznał za nieprawdziwe. Faktem jest, że w lutym 2010 roku dokonano włamania do domu oskarżonego, jednak dokonano kradzieży kufra z korespondencją, a nie dokumentów potwierdzających nabycie samochodów w 2009 roku na terenie Niemiec. Ponadto oskarżony już na początku 2010 roku posiadając takie informacje, winien zgłosić się do urzędu osobiści lub pisemnie, próbując powiadomić organ o problemach i dążąc do zakończenia sprawy poprzez odtworzenia dokumentów zakupu pojazdów, skoro wiedział że musi zapłacić podatek Vat. Oskarżony do czasu wezwania go do Urzędu Kontroli Skarbowej nie podejmował żadnych działań, nawet w momencie jego pierwszego przesłuchania.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego dotyczących sprzedaży samochodów zakupionych na terenie Niemiec obywatelowi Ukrainy, albowiem nie był on w stanie podać żadnych danych tej osoby, numeru telefony komórkowego, adresu siedziby.

Na ostatniej rozprawie oskarżony, który zapoznał się w toku procesu ze zgromadzonymi dowodami wyjaśnił że, obywatelowi Ukrainy sprzedawał samochody w okresie 3 miesięcy, a transakcje były dokonywane na terenie G., a zatem nie wprowadzał ich na obszar Polski. Tych okoliczności nie podawał na pierwszej rozprawie, kiedy miał możliwość swobodnej wypowiedzi i wytłumaczenia jak przebiegały transakcje. Ponadto w wyjaśnieniach sam sobie zaprzeczał albowiem składając wyjaśnienia raz twierdził ze samochody sprowadził do Polski i sprzedał je pomiotowi będącemu płatnikiem podatku Vat i akcyzowego, to nie był zobowiązany do ich uiszczania, a następnie twierdził, że transakcje odbywały się na terenie N..

Mając na uwadze zasady logiki i doświadczenia życiowego oraz z urzędu znając zasady jakimi posługiwali się sprawcy przestępstw gospodarczych przy transakcjach związanych ze sprowadzaniem i odsprzedażą samochodów nabywanych poza granicami kraju, wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za niewiarygodne.

Celem działania oskarżonego było osiąganie zysków z handlu samochodami przy nie odprowadzaniu należnych podatków. Oskarżony zakapował pojazdy w cenie netto na terenie Niemiec a następnie sprowadzał je na teren Polski, za pośrednictwem innych osób dokonywał sprzedaży tychże pojazdów żądając wyższej kwoty niż cena, którą zapłacił na terenie Niemiec. Różnica stanowiła nieopodatkowany dochód oskarżonego.

Oczywistym jest zatem, że oskarżony nie mógł podać danych osób z którymi współpracował a tym bardziej wskazać osoby rzekomego obywatela Ukrainy, któremu przez 3 miesiące sprzedawał pojazdy, a domagał się wręcz przesłuchania osób, które stały się pierwszymi kupcami pojazdów sprowadzonych przez B. D.. Żadana z przesłuchanych osób nie znała osobiście B. D. , nie widzieli oni również podczas dokonywania w Polsce obywatela N., który miał im tenże samochód sprzedawać. Ustalono, że pierwszej rejestracji na terytorium Polski przedmiotowych pojazdów dokonywały osoby na podstawie dokumentów nabycia z Niemiec innych niż przekazane przez niemieckie władze podatkowe , przy czym w odniesieniu do 5 zarejestrowanych samochodów, na umowach kupna sprzedaży przedkładanych do rejestracji jako sprzedający występowały nazwiska i adresy tych samych osób z Niemiec, a podpis osoby sprzedającej na każdej z umów jest inny..

Fakt przywozu na teren kraju zakupionych samochodów został potwierdzony częściowymi zeznaniami świadka J. P. (2), który zeznał że nabył samochód A. (...) o numerze VIN (...), a o możliwości zakupu przedmiotowego pojazdu dowiedział się na początku listopada 2009 roku z serwisu allegro. Transakcja miała miejsce w Polsce w dniu 16 listopada 2009 roku w miejscowości W. koło O.. Osobą sprzedającą pojazd był p. P. K. z K.. W trakcie dokonywania transakcji sprzedający p. P. K. przekazał mu dwie różne umowy kupna - sprzedaży tego samego samochodu marki A. (...) o nr VIN (...), a mianowicie umowę zawartą 16.11.2009 roku w W. z której wynika, iż sprzedającym jest P. K. z K. ul. (...) i drugą umowę zawartą 16.11.2009 roku w S. z której wynika, iż sprzedającym jest p. N. (...) S. ot W. Z. 48.Ta umowę świadek przedłożył w urzędzie komunikacji podczas rejestracji pojazdu.

Świadek J. P. (1) nabył samochód (...) o numerze VIN (...). O możliwości zakupu przedmiotowego pojazdu dowiedział się z serwisu allegro i było to między 8 i 17 stycznia 2010 roku. W ofercie oprócz zdjęć samochodu było podane, iż samochód znajduje się w kraju w miejscowości K. oraz telefon kontaktowy osoby sprzedającej, którą był p. J. S. z K. ul. (...). Do transakcji doszło w miejscu jego zamieszkania, w okolicach Z., gdzie J. S. dostarczył (za dodatkową opłatą za paliwo) ten samochód w dniu 05.02.2010 roku. Przy transakcji oprócz J. S. był jeszcze jeden mężczyzna oraz rodzina osoby, która zakupiła samochód. Przedmiotowy pojazd w momencie zakupu był na tablicach niemieckich oraz wykupione było ubezpieczenie na p. J. S.. Z wyjaśnień osoby, która zakupiła przedmiotowy samochód wynika także, iż na przedłożonej przez sprzedającego umowie kupna sprzedaży były już naniesione dane sprzedającego i podpis. Osobą sprzedającą w umowie był obywatel Niemiec.

W toku niniejszego postępowania przeprowadzono także dowód z przesłuchania świadka K. S., który nabył samochód (...) o nr VIN (...). Jak wynika z zeznań, świadek ten nabył samochód na terenie Niemiec w miejscowości S. koło F. na jakiejś posesji, a o możliwości jego zakupu dowiedział się od syna J. S., który znalazł ten samochód na stronie internetowej (...). Ponadto z zeznań wynika, iż przed zakupem auto nie było sprawdzane w żadnym profesjonalnym miejscu, a transakcja została dokonana w tym samym dniu po próbnej jeździe, w trakcie której świadkowi samochód wydawał się sprawny. Świadek zeznał również, iż za samochód zapłacił gotówką. Zeznania świadka Sąd uznała za niewiarygodne podobnie jak zeznania świadka J. S., albowiem przeczą temu dokumenty nadesłane przez Urzędy Niemieckie, a także dokumenty przedłożone przez świadka w Urzędzie komunikacji podczas rejestracji samochodu, z której wynika ,że samochód został nabyty 3 listopada 2009 roku w miejscowości W. a nie S. koło F.. Ponadto z przedłożonego w wydziale komunikacji podczas rejestracji czasowego dowodu rejestracyjnego pojazdu wynika, iż dokument ten został wystawiony w Niemczech na okres od 15.10.2009 roku do 19.10.2009 roku na nazwisko J. S. zamieszkałego w K. ul. (...). Z powyższego wynika, iż nieprawdą jest aby samochód o nr VIN (...), który rzekomo syn świadka znalazł w internecie, świadek oglądał po raz pierwszy na terenie Niemiec dopiero 03.11.2009 roku i transakcja została dokonana w tym samym dniu po próbnej jeździe. Z dokumentów przesłanych przez niemieckie organy podatkowe wynika, iż w dniu 14.10.2009 roku J. S. dokonał wpłaty kwoty 500 euro za pośrednictwem banku (...) tyto zapłaty za samochód (...), natomiast pozostałą część za ten samochód uregulowano gotówką w dniu 15 października 2009 roku, co zostało potwierdzone rachunkiem nr (...) (...) wystawionym przez niemieckiego kontrahenta na rzecz oskarżonego B. D. podczas zakupu przez niego tego pojazdu.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka P. K. w zakresie, w którym zeznał że obywatelowi N. pomagał w sprzedaży samochodu A. (...), J. P. (2). Przeczą temu dokumenty nadesłane przez organy Niemieckie, z których ewidentnie wynika, że zakupu tegoż pojazdu dokonał B. D.. W pozostały zakresie zeznania świadka są zbieżne z zeznaniami J. P. (3), którym Sad Dał wiarę. Świadek nabył samochód w dobrej wierze, mimo że nie widział osoby sprzedającej i na takie okoliczności się godził, wierząc P. K., że tak się dokonuje transakcji samochodów sprowadzanych z zagranicy.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka R. T., który opisał okoliczności zakupu swojego samochodu A. (...), którego ofertę znalazł na allegro. Świadek podczas dokonywania transakcji był razem z ojcem, któremu ufał, że wszystko przebiega zgodnie z prawem.

Za niewiarygodne Sąd uznał również zeznania M. W., która zeznała że po samochód A. (...) pojechała do Niemiec razem z mężem. Wtedy w Niemczech zakupili kilka pojazdów, w tym również ten samochód od właściciela. Zeznania świadka nie są prawdziwe, albowiem z dokumentów przesłanych ( k.14-15 ) wynika, że zakupu dokonał B. D..

Sąd uznał za prawdziwe dokumenty zgromadzone w sprawie poza kopiami umów zawartych miedzy podmiotami Niemiec: N. (...), S. L., czy P. Automobile, które ewidentnie nie były potwierdzeniem rzeczywistych transakcji dokonanych przez polskich nabywców.

Sąd ustalił, iż B. D. za okres od października 2009 roku do grudnia 2009 roku nie złożył deklaracji AKC-3 w Urzędzie Celnym w W., działając w krótkich odstępach czasu, ze z góry powziętym zamiarem, mimo posiadania zobowiązania podatkowego do zapłaty podatku akcyzowego w łącznej kwocie 37.429 złotych, wynikającego z tytułu nabycia 8 samochodów osobowych niezarejestrowanych wcześniej na terytorium Polski. Nie czynił tego, co oznacza, że jego zaniechanie wypełniało znamiona z art.54§2 k.k.s w zw. z art. 6§2 k.k.s.

Dokonując zakupu 8 samochodów na terenie Niemiec w IV kwartale 2009 roku, prowadząc dzielność gospodarczą był zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług, albowiem ciążył na nim obowiązek podatkowy. Nie czynił tego, co oznacza, że jego zaniechanie wypełniało znamiona z art. 54§ 2 k.k.s.

Oskarżony wiele lat prowadząc działalność gospodarczą był on świadomy wypełniania znamion wymienionych przestępstw skarbowych, wynika to chociażby z treści złożonych przez niego wyjaśnień.

Oskarżony w czasie opisanych działań nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Jego zawinienie było zatem niewątpliwe.

Społeczną szkodliwość czynów oskarżonego uznano za znaczną. Ma na to wpływ okres jego działania, znaczna szkoda dla interesów fiskalnych państwa, spowodowana przez jego zachowania. Zmniejsza ją natomiast jawność postępowania oskarżonego, dzięki której łatwo było ujawnić jego proceder oraz ustalić jego rozmiary.

Okolicznością łagodzącą dla sprawcy była jego dotychczasowa niekaralność. Należało przyjąć, iż jest on osobą nieskłonną do naruszania prawa, która dopiero skuszona możliwościami łatwego, dodatkowego zarobkowania zdecydowała się na popełnienie czynów zabronionych. Wobec takiego oskarżonego wystarczające będzie zastosowanie środków oddziaływania o niewielkiej surowości, spełnią one zakładane cele.

Za odpowiednią do ujawnionych okoliczności czynów oraz warunków sprawcy uznano - za pierwszy czyn karę 120 stawek dziennych grzywny, za drugi z nich karę 100 stawek dziennych grzywny. Biorąc pod uwagę zbieżność czasową i funkcjonalną czynów oskarżonego, karę łączną wymierzono z zastosowaniem zasady częściowej absorpcji, w wysokości 150 stawek dziennych grzywny. B. D. otrzymuje emeryturę w wysokości 846 złotych miesięcznie, nie ma nikogo na utrzymaniu, Wysokość jednej stawki dziennej grzywny w tej sytuacji ustalono na 70 złotych.

Na podstawie art. 624 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sadowych.

Tytułem zwrotu nieopłaconej obrony z urzędu przyznano adw . P. H. kwotę 1239,84 złote w tym podatek 23% Vat.