Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2014 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Kamila Ciesielka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 X 2014 roku sprawy

Ł. D.,

syna G. i B. z d. G.,

urodzonego w dniu (...) we W.,

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 8 czerwca 2014 roku w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,87 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki S. (...) nr rej. (...) przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 1 VI 2012 roku o sygnaturze akt II K 456/12 za czyn z art. 178a § 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

2.  w dniu 9 czerwca 2014 roku w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,19 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki S. (...) nr rej. (...) przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 1 VI 2012 roku o sygnaturze akt II K 456/12 za czyn z art. 178a § 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

I.  oskarżonego Ł. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w punktach 1 i 2 części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż był on nadto wcześniej skazany za czyn z art. 178a § 1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 10 II 2012 roku w sprawie II K 1200/11, to jest występków z art. 178a § 4 k.k. przyjmując, iż stanowią one elementy ciągu przestępstw i za to, na podstawie art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierza mu karę 10 ( dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k., orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 ( czterech ) lat;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty.

Sygnatura akt II K 974/14

UZASADNIENIE

8 czerwca 2014 roku około godziny 18:00 Ł. D. pił piwo. Następnie wsiadł do samochodu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i kierował nim z M. do J.. Tam, na ulicy (...), około godziny 21:20, został zatrzymany do kontroli drogowej. Miał wówczas 0,87 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Następnego dnia, około godziny 9:40, Ł. D. ponownie pił piwo. Później wsiadł do samochodu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i prowadził go po ulicy (...) w J.. Przewoził w pojeździe znajomego. Poruszając się samochodem, uderzył w tył poprzedzającego go auta. Miał wówczas 1,19 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z 1 czerwca 2012 roku w sprawie II K 456/12, Ł. D. skazano za czyn z art. 178a § 1 k.k. Za czyn tego samego rodzaju skazano go także wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z 10 lutego 2012 roku w sprawie II K 1200/11.

( dowód: wyjaśnienia Ł. D. k. 9-10 i 22-23,

zeznania Ł. F. k. 25-26,

notatki urzędowe k. 1 i 13,

protokoły badania trzeźwości k. 2 i 14,

odpisy wyroków k. 32-35,

dane o karalności k. 30-31 )

Ł. D. był dotąd siedmiokrotnie karany za przestępstwa.

( dowód: odpisy wyroków k. 32-35,

dane o karalności k. 30-31 )

Oskarżony w toku postępowania przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż 8 czerwca 2014 roku pił piwo, a potem wracał swoim samochodem do domu do J.. Został zatrzymany do kontroli drogowej. Następnego dnia rano znów pił piwo, po czym wsiadł do samochodu i kierował nim po ulicy (...) w J.. Tam spowodował kolizję z innym pojazdem.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego.

Jego twierdzenia, iż dwukrotnie – 8 i 9 czerwca 2014 roku - kierował samochodem po ulicach J.i był kontrolowany przez funkcjonariuszy Policji, znajdują potwierdzenie w dokumentacji tych czynności w postaci notatek służbowych i protokołów badania trzeźwości, jak również w zeznaniach Ł. F.. Przyznanie oskarżonego, iż w tych dniach pił alkohol znajduje poparcie w relacji świadka oraz wspomnianych dokumentach. Fakt, iż 9 czerwca 2014 roku spowodował kolizję z innym pojazdem, potwierdził Ł. F., zapisano to również w notatce urzędowej z działań policjantów.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania wskazanego świadka. Opisał on podejmowane czynności zgodnie z innymi dowodami – wyjaśnieniami oskarżonego oraz dokumentami w postaci notatki urzędowej i protokołu badania trzeźwości. Brak było powodów do podważania relacji Ł. F..

Ustalenia faktyczne w sprawie oparto również o dowody z dokumentów: notatek urzędowych, protokołów badania trzeźwości, odpisów wyroków oraz danych o karalności oskarżonego. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności.

Oskarżony przyznał, iż to on kierował samochodem marki S. (...)o numerze rejestracyjnym (...)po ulicach J.8 i 9 czerwca 2014 roku. Potwierdziły to inne dowody zebrane w sprawie. Stąd sprawstwo Ł. D.w tym zakresie nie budziło wątpliwości.

Oskarżony w dniach 8 i 9 czerwca 2014 roku prowadził samochód marki S. (...)po ulicach J.. Stanowiło to kierowanie pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym. Miał wówczas odpowiednio 0,87 mg/l i 1,19 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Oznacza to, iż znajdował się w stanie nietrzeźwości, zgodnie z art. 115 § 16 pkt 2 k.k. Wcześniej dwukrotnie został skazany za czyn z art. 178a § 1 k.k. Oba jego zachowania wypełniały zatem znamiona z art. 178a § 4 k.k. Oskarżony miał świadomość istnienia wspomnianych okoliczności, działał zatem umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.

Oskarżony w czasie opisywanych zdarzeń nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby swobodę działania lub podejmowania decyzji. Nie można, w świetle treści art. 31 § 3 k.k., jako wyłączających winę, postrzegać skutków jego upojenia alkoholem – Ł. D. pił go dobrowolnie, znając jego działanie na własny organizm. Jego upojenie nie przyjęło charakteru patologicznego. Zawinienie Ł. D. w odniesieniu do przypisanych mu czynów było więc niewątpliwe.

Z podanych powodów uznano oskarżonego za winnego tego, że

- w dniu 8 czerwca 2014 roku w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,87 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki S. (...) nr rej. (...) przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 1 VI 2012 roku o sygnaturze akt II K 456/12 za czyn z art. 178a § 1 k.k. skazany za czyn z art. 178a § 1 k.k. oraz za czyn z art. 178a § 1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 10 II 2012 roku w sprawie II K 1200/11, to jest występku z art. 178a § 4 k.k.;

- w dniu 9 czerwca 2014 roku w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,19 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki S. (...) nr rej. (...) przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 1 VI 2012 roku o sygnaturze akt II K 456/12 za czyn z art. 178a § 1 k.k. oraz za czyn z art. 178a § 1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 10 II 2012 roku w sprawie II K 1200/11, to jest występku z art. 178a § 4 k.k.

Opisane czyny popełnione zostały w krótkich odstępach czasu – w kolejnych dniach. Dokonano ich w podobny sposób. Wypełniały znamiona z tego samego przepisu. Stanowiły więc elementy ciągu przestępstw.

Społeczną szkodliwość czynów oskarżonego oceniono jako wysoką. W obu przypadkach jego nietrzeźwość była znacznie natężona, kierował on samochodem w ciągu dnia, po uczęszczanych ulicach J.. 8 czerwca 2014 roku poruszał się na dłuższym odcinku, przejeżdżając trasę z M.do J.. W odniesieniu do zachowania z następnego dnia, wagę jego czynu podnosi fakt, iż przewoził pasażera, któremu jego zachowanie bezpośrednio zagrażało, a także to, że kierując samochodem spowodował kolizję z innym pojazdem. Jego brak pełnej kontroli nad własnym zachowaniem, spowodowany działaniem alkoholu, doprowadził więc do faktycznego zagrożenia dla innych uczestników ruchu, sprowadził dla nich niebezpieczeństwo utraty życia, czy odniesienia obrażeń. Podnosi społeczną szkodliwość czynów sprawcy fakt, iż był on wcześniej dwukrotnie karany za czyny z art. 178a § 1 k.k. Tylko w niewielkim stopniu łagodzi wymowę tej ostatniej okoliczności to, że w obu wypadkach poprzednio orzekano wobec Ł. D.kary najłagodniejszego rodzaju – kary grzywny.

Stopień zawinienia oskarżonego, zwłaszcza w odniesieniu do czynu z 9 czerwca 2014 roku, należało ocenić jako znaczny. Ł. D. został dzień wcześniej zatrzymany do kontroli drogowej, podczas której ujawniono, iż kierował samochodem w stanie nietrzeźwości. Mimo to nazajutrz kolejny raz wypił alkohol i zdecydował się prowadzić pojazd mechaniczny. W sytuacji ujawnienia jego poprzedniego, bezprawnego zachowania i perspektywy rychłego poniesienia za nie odpowiedzialności, podjął on decyzję, by powtórnie zachować się w taki sam sposób. Natężenie złej woli po jego stronie w tym wypadku należy uznać za ponadprzeciętne.

Okolicznością łagodzącą, która jedynie częściowo znalazła odbicie w kwalifikacji prawnej czynów sprawcy, była jego wcześniejsza karalność. Był on dotąd siedem razy karany za przestępstwa – dwukrotnie wymierzano mu karę ograniczenia wolności, dwukrotnie karę grzywny, a trzy razy orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Oskarżony swoich czynów dopuścił się w okresach próby związanych z dwoma takimi skazaniami. Wszystkie wspomniane wyroki zapadły przeciwko Ł. D. w ciągu ostatnich 9 lat. Oznacza to, iż jest on osobą wysoce zdemoralizowaną, skłonną do naruszania prawa, odporną przy tym na stosowane dotąd środki oddziaływania o charakterze wolnościowym. Od popełnienia kolejnych przestępstw nie powstrzymała go perspektywa ewentualnego zarządzenia wykonania kar pozbawienia wolności. Należało zatem orzec wobec niego bezwzględną karę pozbawienia wolności. Jej orzeczenia wymaga nie tylko art. 69 § 4 k.k., wobec braku jakichkolwiek szczególnych przesłanek do uznania, iż wobec sprawcy można wysnuć pozytywną prognozę, lecz również jego całkowita odporność na orzekane wcześniej środki probacyjne. Sąd miał, przy uwzględnieniu powołanych wyżej faktów na uwadze jednak również to, że dotąd Ł. D. nie przebywał w zakładzie karnym, a więc kara izolacyjna będzie dla niego rodzajowo dolegliwa, znacznie odczuwalna, niezależnie od wymiaru. Na tej podstawie uznano, iż mimo ustalonych stopni społecznej szkodliwości czynów oraz zawinienia sprawcy, nie było konieczne sięganie po karę pozbawienia wolności, istotnie odbiegającą od dolnej granicy ustawowego zagrożenia, przewidzianego w art. 178a § 4 k.k.

Sąd miał na uwadze również, jako okoliczność łagodzącą, choć pozbawioną decydującego wpływu na wymiar kary, postawę sprawcy w czasie postępowania. Przyznał się on do popełnienia zarzucanych czynów, opisał okoliczności ich popełnienia, wyraził gotowość porozumienia się z oskarżycielem, co do wysokości kary. Od początku rozumiał zatem niewłaściwość swojego zachowania, godził się na poniesienie jego konsekwencji. Również na tej podstawie można przyjąć, że nie jest niezbędne orzekanie wobec niego wyjątkowo surowej kary, że sankcja odpowiednio dolegliwa będzie mogła odstraszyć go od naruszania prawa w przyszłości.

Z podanych powodów Sąd wymierzył oskarżonemu za oba zarzucane czyny karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Oddaje ona wagę występków oraz stopień zawinienia ich sprawcy, znacznie przekraczając dolną granicę ustawowego zagrożenia. Względy wychowawcze, a w szczególności prewencyjne nie stoją na przeszkodzie orzeczeniu kary w takiej wysokości.

Sąd zobowiązany był również do orzeczenia wobec oskarżonego za przypisane mu czyny zakazu prowadzenia pojazdów. Jego zakresem objęto wszelkie pojazdy mechaniczne w ruchu lądowym, gdyż pojazdem tego rodzaju poruszał się sprawca, popełniając oba występki. Długość obowiązywania zakazu określono na 4 lata. Uwzględnia to wysokie zagrożenie, jakie swoimi czynami stworzył Ł. D. dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym realne niebezpieczeństwo, które groziło pasażerowi jego samochodu oraz kierującemu pojazdem, z którym zderzyło się auto oskarżonego. Wzięto w tym przypadku również pod uwagę to, że sprawca kierował samochodem nie posiadając do tego uprawnień, w ten sposób naruszając kolejną zasadę ruchu drogowego.

Mając na względzie sytuację majątkową oskarżonego, który zarabia 1.500 złotych miesięcznie, nie posiada majątku, ma na utrzymaniu dziecko, zwolniono go na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Nie będzie on w stanie, w takich warunkach ponieść tych kosztów bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny, zwłaszcza w bliskiej perspektywie pobytu w zakładzie karnym.