Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Aleksandra Grzelak - Kula

Protokolant Dagmara Nowicka

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2014 r.

sprawy:

1. M. S.

córki K. i K. z d. K.

urodzonej w dniu (...) w J.

oskarżonej o to, że:

w dniu 07 lipca 2007 r. w J.przy ul. (...), woj. (...), działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, w ten sposób, że posługując się nieprawdziwym zaświadczaniem o zatrudnieniu i uzyskiwanych dochodach, które otrzymała od A. T.zawarła umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych numer (...)otrzymując w cenie promocyjnej telefon komórkowy marki S. (...)o wartości 750 zł wraz z kartą SIM z przypisanym numerem abonenckim oraz usługi telekomunikacyjne na kwotę 540 zł, wprowadzając wymienioną spółkę w błąd, co do zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy, czym spowodowała straty łączne w kwocie 1.290 zł na szkodę spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.,

to jest o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2. A. T.

córki M. i E. z d. N.

urodzonej w dniu (...) w J.

oskarżonej o to, że:

w dniu 07 lipca 2007 r. w J.przy ul. (...), woj. (...), udzieliła pomocnictwa M. S.w doprowadzeniu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, w ten sposób, że przekazała wymienionej nieprawdziwe zaświadczanie o zatrudnieniu i uzyskiwanych dochodach posiadające dwie pieczęcie Firmy Handlowo Usługowej (...) M. B., (...)-(...) J., ul. (...), na którym odręcznie wypełniła wolne rubryki danymi „M. S., (...)-(...) J., ul. (...), od 01.03.2007 r., nieokreślony, sprzedawca, 1042 zł" oraz na pieczęci nieczytelny podpis - parafę, na podstawie którego M. S.zawarła umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych numer (...)otrzymując w cenie promocyjnej telefon komórkowy marki S. (...)o wartości 750 zł wraz z kartą SIM z przypisanym numerem abonenckim oraz usługi telekomunikacyjne na kwotę 540 zł, wprowadzając wymienioną spółkę w błąd, co do zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy, czym działała na szkodę spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.,

to jest o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I.  oskarżoną M. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt 1 w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, że przekazanego jej przez A. T. podrobionego dokumentu użyła jako autentycznego, tj. występku z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza jej karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonej M. S. karę 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki na 10 (dziesięć) złotych każda;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonej M. S. warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązuje oskarżoną M. S. do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej;

IV.  oskarżoną A. T. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt 2 w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, że przekazała M. S. opatrzone przez inną osobę pieczęcią firmy Handlowo Usługowej (...) M. B., (...)-(...) J., ul. (...) zaświadczenie o zatrudnieniu i uzyskiwanych dochodach uprzednio podrobione przez siebie w ten sposób, że odręcznie wypełniła wolne rubryki danymi: „M. S., (...)-(...) J., ul. (...), od 01.03.2007 r., nieokreślony, sprzedawca, 1042 zł" oraz, że złożyła na pieczęci nieczytelny podpis - parafę, tj. występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. wymierza jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonej A. T. warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

VI.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązuje oskarżoną A. T. do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej;

VII.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu z dnia 5 lipca 2007 r. opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz 49/14;

VIII.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca pokrzywdzonemu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.dowody rzeczowe w postaci oryginału umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i oryginały oświadczenia dla osób indywidualnych opisane w wykazie dowodów rzeczowych Drz 4714 i 48/14;

IX.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżone M. S. i A. T. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 246/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. w 2007 r. utrzymywała się z prac dorywczych. Chciała dostać telefon komórkowy. Porozumiała się ze swoją znajomą A. T., że ta przekaże jej zaświadczenie o pracy i zarobkach, które następnie przedłoży w sieci P. w celu uzyskania telefonu komórkowego. Kobiety umówiły się, że M. S. zapłaci A. T. 50 zł za dostarczenie jej takiego zaświadczenia. Kobiety spotkały się. A. T. przyniosła M. S. druk zaświadczenia, które było opieczętowane dwiema pieczęciami „ Firma Handlowo Usługowa (...) (...)-(...) J., ul. (...) NIP (...), REGON (...)”. W miejscu spotkania A. T. wypełniła to zaświadczenie długopisem w ten sposób, że w wolnych rubrykach wpisała: „M. S., (...)-(...) J., ul. (...), od 01.03.2007 r., nieokreślony, sprzedawca, 1042 zł” i na pieczęci naniosła nieczytelny podpis – parafę, mimo że M. S. nigdy nie była zatrudniona przez M. B., zaś M. B. nigdy nie prowadził działalności pod firmą (...).

dowód: wyjaśnienia M. S. k. 61-62, 77-78, 92-93

wyjaśnienia A. T. k. 55-56, 79-80, 90-91

zeznania M. B. k. 69-70

zaświadczenie k. 20

wydruk REGON k. 65

odciski pieczęci k. 71

zaświadczenie k. 72, 73

potwierdzenie k. 74

pismo ZUS k. 75

M. S.z tak uzyskanym zaświadczeniem udała się do salonu (...), gdzie w dniu 7 lipca 2007 r. w oparciu o to zaświadczenie zawarła za pośrednictwem uprawnionej osoby ze spółką (...) z siedzibą w W.umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...). Na podstawie tej umowy otrzymała telefon komórkowy Samsung (...)o wartości 750 zł wraz z kartą SIM i przypisanym do niej numerem abonenckim oraz usługi telekomunikacyjne o wartości 540 zł. M. S.nie zapłaciła żadnego z rachunków za usługi telekomunikacyjne.

dowód: wyjaśnienia M. S. k. 61-62, 77-78, 92-93

zeznania R. M. k. 15

umowa k. 17

oświadczenie k. 18

kopia dowodu osobistego k. 19

M. S. ma 28 lat. Nie pracuje, utrzymuje się z zasiłku okresowego z MOPS, uzyskuje też alimenty. Ma wykształcenie gimnazjalne, nie posiada zawodu. Była karana za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

dowód: wyjaśnienia M. S. k. 61-62, 77-78, 92-93

dane o karalności k. 47-48

odpis wyroku k. 50

A. T. ma 30 lat, z zawodu jest fryzjerką. Zarabia ok. 500-600 zł miesięcznie. Na utrzymaniu ma dziecko. Nie była dotychczas karana.

dowód: wyjaśnienia A. T. k. 55-56, 79-80, 90-91

dane o karalności k. 76

Oskarżona M. S. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że otrzymała zaświadczenie od swojej znajomej – A. T., za które zapłaciła jej 50 zł. Wiedziała, że jest ono fałszywe, ale chciała dostać telefon komórkowy i płacić za niego rachunki. Miała wtedy pieniądze, bo pracowała dorywczo, ale następnie jej sytuacja finansowa pogorszyła się i nie miała za co płacić rachunków i nie zapłaciła żadnego. Wyjaśniła, że nie dostałaby telefonu bez zaświadczenia. Podała, że spotkała kiedyś A. T. na ulicy i powiedziała jej, że potrzebuje zaświadczenie, bo chce wziąć na siebie telefon w P.’u. Wówczas A. T. powiedziała jej, że może pomóc jej załatwić zaświadczenie o pracy i zarobkach. Umówiły się na spotkanie, na które A. T. przyszła z opieczętowanym zaświadczeniem. Poprosiła A. T., aby to ona je wypełniła i podała jej swoje dane. A. T. wypełniła to zaświadczenie. Zapłaciła A. T. za 50 zł. Podała, że będzie spłacać zadłużenie. Oskarżona wyraziła chęć dobrowolnego poddania się karze.

Oskarżona A. T. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że w 2007 r. wypisała nazwisko M. S. na zaświadczeniu, które dostała wcześniej od pewnej kobiety o imieniu A.. Podała, że sama długopisem wypełniła wolne miejsca na zaświadczeniu. Wiedziała, że jest to „lipne” zaświadczenie. Zapłaciła za nie tej kobiecie 50 zł. Wyjaśniła, że spotkała kiedyś M. S., która poinformowała ją, że potrzebuje zaświadczenie o pracy. Umówiły się, że załatwi je za 50 zł. Przyniosła jej takie zaświadczenie, a M. S. dała jej 50 zł. Wypełniła je na prośbę M. S.. Wyjaśniła, że pracowała wtedy w Biedronce i nie potrzebowała pieniędzy, po prostu chciała pomóc tej dziewczynie. Wyjaśniła, ze nie wie dokładnie, do czego M. S. potrzebowała tego dokumentu i więcej się z nią nie spotkała. Wyraziła chęć dobrowolnego poddania się karze.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnieniom obu oskarżonych Sąd dał wiarę w pełni. Obie wiarygodnie przedstawiły przebieg wydarzeń, a ich relacje ze sobą korespondują, ponadto znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach w postaci zeznań świadków R. M. i M. B. oraz w dokumentach, tj. oryginale zaświadczenia, które wypełniła A. T., a którym posłużyła się następnie M. S., w umowie zawartej z (...) o świadczenie usług telekomunikacyjnych, a także w dokumentach związanych z prowadzoną przez M. B. działalnością gospodarczą, z których wynika, że nigdy nie prowadził działalności pod firmą (...) i nie dysponował danymi widocznymi na pieczęci podrobionego zaświadczenia.

Jako wiarygodne ocenił Sąd dowody z dokumentów, ponieważ zostały sporządzone we właściwej formie i pochodzą od uprawnionych osób. Nie były kwestionowane przez strony postępowania.

W oparciu o zebrane dowody Sąd ustalił, że A. T. na prośbę M. S., która zamierzała nabyć dla siebie telefon komórkowy, przekazała jej podrobione przez siebie zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach. Pomogła w ten sposób M. S. w uzyskaniu telefonu komórkowego i usług telekomunikacyjnych, ponieważ bez takiego zaświadczenia nie byłoby możliwe zawarcie umowy. A. T. wiedziała, do czego M. S. potrzebuje tego zaświadczenia. Jej sprawstwo nie budzi więc wątpliwości.

Tak uzyskane zaświadczenie M. S.przedłożyła osobie uprawnionej do zawarcia umowy w imieniu spółki (...) z siedzibą w W.uzyskując aparat telefoniczny i usługi telekomunikacyjne. Jej sprawstwo również nie budzi wątpliwości.

Sąd ustalił, że M. S.w dniu 7 lipca 2007 r. w J.zawarła z (...)Sp. z o.o. w W.umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Chciała w ten sposób uzyskać telefon komórkowy, w tym celu zainteresowała się uzyskaniem zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach. Przedstawiła zaświadczenie o zatrudnieniu podrobione przez A. T.i posłużyła się nim jako autentycznym. Wprowadziła w ten sposób w błąd pracownika firmy co do swojego zatrudnienia i uzyskiwanych dochodów. Na tej podstawie uzyskała telefon komórkowy (...)o wartości 750 zł wraz z kartą SIM i przypisanym do niej numerem abonenckim oraz usługi telekomunikacyjne o wartości 540 zł. W ten sposób doprowadziła spółkę (...) w W.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, ponieważ telefon i usługi telekomunikacyjne zostały przekazane osobie, która nie dostałaby ich bez odpowiedniego zabezpieczenia w postaci zarobków. Nie mogła i nie była skłonna wywiązać się z umowy. Wspomniane zaświadczenie stanowi dokument – poświadcza bowiem okoliczność o znaczeniu prawnym – istnienie i treść stosunku pracy oraz wysokość zarobków. Sąd uzupełnił opis przypisanego oskarżonej M. S.czynu o to, że użyła podrobionego przez A. T.dokumentu jako autentycznego. Jest to bowiem jedno ze znamion przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., tj. sprawca używa podrobionego lub przerobionego dokumentu jako autentycznego i takie znamię zachowanie M. S.nosi. Przedłożyła bowiem podrobiony dokument jako autentyczny podczas zawierania umowy. Tym samym uznać należało, że M. S.wypełniła znamiona występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. T. natomiast przekazała M. S. opieczętowane przez inną osobę pieczęciami „ Firma Handlowo Usługowa (...) (...)-(...) J., ul. (...) NIP (...), REGON (...)” podrobione przez siebie w ten sposób, że odręcznie naniosła na nim dane M. S. oraz wpisała stanowisko jej pracy, okres zatrudnienia i rodzaj umowy, wysokość wynagrodzenia i podpisała się na pieczęci nieczytelnym podpisem. Pomogła jej w ten sposób w uzyskaniu telefonu komórkowego i usług telekomunikacyjnych, bowiem bez tego dokumentu nie byłoby to możliwe. Sąd zmienił opis przypisanego jej czynu w tym zakresie, by przystawał do ustawowych znamion występku z art. 270 § 1 k.k. zastępując wyrażenie „nieprawdziwe zaświadczenie” wyrażeniem „podrobione uprzednio przez siebie zaświadczenie w ten sposób, że odręcznie wypełniła wolne rubryki danymi: „M. S., (...)-(...) J., ul. (...), od 01.03.2007 r., nieokreślony, sprzedawca, 1042 zł” oraz że złozyła na pieczęci nieczytelny podpis – parafę”. Zachowanie A. T. wyczerpało więc znamiona występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Żadna z oskarżonych w czasie opisanego działania nie znajdowała się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby ich swobodę działania lub podejmowania decyzji. Ich zawinienie w tym zakresie było zatem niewątpliwe.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną M. S. jest znaczny. Na jego zaostrzenie wpływ ma przede wszystkim postać zamiaru, jakim kierowała się oskarżona, która wiedząc, że nie otrzyma telefonu komórkowego, ponieważ nie ma stałej pracy i regularnych dochodów, zdecydowała się posłużyć podrobionym dokumentem w tym celu i współdziałała z inną osobą. Przygotowała się więc do popełnienia przestępstwa, planowała je.

Jako adekwatną do winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu M. S. uznał Sąd karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Okolicznością obciążającą była wcześniejsza karalność i to za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. Biorąc pod uwagę wartość wyrządzonej szkody, sposób popełnienia tego czynu, jak również wcześniejszą karalność oskarżonej za przestępstwo podobne, Sąd doszedł do przekonania, że kara 7 miesięcy pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą. Pozostaje ona co prawda w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, jednak powinna uczynić zadość celom kary, a także uświadomić oskarżonej nieopłacalność łamania prawa i zaspokoić społeczne poczucie sprawiedliwości w szczególności, że oskarżona przyznała się do popełnienia tego czynu i podała, że żałuje go. Jako że M. S. działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd obok kary pozbawienia wolności orzekł także karę grzywny. Będzie ona dodatkową realną dolegliwością dla oskarżonej. Jej wymiar jest zdaniem Sądu dostosowany do wagi czynu, natomiast kwota stawki dziennej – do możliwości majątkowych oskarżonej. Jest to najniższy możliwy wymiar stawki, lecz w stosunku do oskarżonej, która jest bezrobotna i ma na utrzymaniu dziecko, inny jej wymiar byłby zbyt wysoki.

Wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec M. S. Sąd warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby. Sąd ocenił, że wobec oskarżonej zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna. Mimo że była już raz skazana, to orzeczono wobec niej karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zdaniem Sądu mimo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności jej cele zostaną osiągnięte. Oskarżona wyraziła skruchę, daje gwarancję, że nie powróci na drogę przestępstwa zwłaszcza, że do zapłaty ma także karę grzywny.

Wymierzając karę A. T. Sąd nie dopatrzył się okoliczności obciążających. Jako okoliczność łagodzącą potraktował jej motywację – w swoim mniemaniu chciała pomóc M. S., nie uzyskała z tego tytułu pieniędzy, ponieważ 50 zł przekazała kobiecie, która dostarczyła jej opieczętowane zaśwadczenie. Wyraziła skruchę, poddała się karze. Sąd uznał, że kara w najniższym wymiarze, tj. 6 miesięcy pozbawienia wolności, jest karą wystarczającą do właściwego oddziaływania na oskarżoną. Nie było potrzeby orzekania kary w surowszym wymiarze ze względu na postawę oskarżonej. Wykonanie tej kary Sąd zawiesił warunkowo na okres 2-letniej próby. Okres ten pozwoli zweryfikować, czy prognoza kryminologiczna przyjęta wobec niej okaże się słuszna. Ponadto samo zagrożenie wynikające z możliwości zarządzenia wykonania tej kary wystarczy, aby spowodować zmianę jej zachowania i przestrzec przed naruszaniem prawa w przyszłości.

Sąd uznał za celowe nałożenie na obie oskarżone obowiązku podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej. Obie są bezrobotne, utrzymują się z prac dorywczych lub świadczeń społecznych w niskiej kwocie. Uzyskanie pracy powinno zmobilizować każdą z nich do życia zgodnego z prawem i pozwoli realizować ich potrzeby w sposób zgodny z prawem.

Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 44 § 2 k.k. przepadek na rzez Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz 49/14. Był to przedmiot, który posłużył do popełnienia przestępstwa, bowiem M. S. posłużyła się nim przy zawarciu umowy, a A. T. do tego jej pomogła.

Pozostałe dowody rzeczowe w postaci dokumentów związanych z zawarciem umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych Sąd zwrócił uprawnionemu podmiotowi – spółce (...).

Sąd zwolnił oskarżone od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych uznając to za uzasadnione sytuacją majątkową każdej z nich.