Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Jelenia Góra, dnia 27-06-2013 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: Sylwia Bańka-Mrozewska

Protokolant:Anna Kieryluk

po rozpoznaniu w dniu 27-06-2013 r. w Jeleniej Górze sprawy

z powództwa M. S.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda M. S. kwotę 12.550,00 zł (dwanaście tysięcy pięćset pięćdziesiąt złotych zero groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 01.07.2012r. do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.624,58 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze kwotę 444,71 zł tytułem nieuiszczonych kosztów procesu;

V.  nakazuje powodowi uiścić na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze kwotę 156,72 zł tytułem nieuiszczonych kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód M. S. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 7.350 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 19 marca 2012r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu żądania wskazał, że był uczestnikiem kolizji, która miała miejsce w gminie M. w dniu 19 marca 2012r. W wyniku wypadku drogowego doszło do zderzenia bocznego jego pojazdu m-ki O. (...) o nr rej. (...) z samochodem m-ki M. o nr rej. (...), którego kierowcą była W. F.. W wyniku przedmiotowego zdarzenia uszkodzeniu uległ pojazd powoda. Na miejscu zdarzenia funkcjonariusz Policji stwierdził, że jedynym sprawcą zdarzenia, który w całości spowodował szkodę była kierująca pojazdem m-ki M. W. F., która w postępowaniu mandatowym uznała swoją winę i sprawstwo.

Powód podał, że w dniu 05 lipca 2012r. pozwane Towarzystwo ubezpieczeń wydało decyzję na podstawie, której przyznało mu odszkodowanie w wysokości 10.500 złotych. Jednakże tą samą decyzją uznało, że poszkodowany przyczynił się do powstania szkody w 70%. Tym samym wypłaciło jedynie kwotę 3.150 złotych, stanowiącą 30% całości odszkodowania.

M. S. wskazał, że pismem z dnia 13 lipca 2012r. działając przez pełnomocnika odwołał się od powyższej decyzji powołując się na okoliczności podane przez funkcjonariusza Policji obecnego na miejscu zdarzenia. Jednocześnie wezwał stronę pozwaną do wypłaty pozostałej kwoty odszkodowania.

Pismem z dnia 09 sierpnia 2012r. (...) S.A. V. (...) w W. podtrzymała swoje stanowisko w zakresie odpowiedzialności poszkodowanego za wypadek w dniu 19 marca 2012r.

Zdaniem powoda mając na względzie, że nie naruszył on przepisów Prawa o ruchu drogowym, a tym samym nie przyczynił się do powstania szkody, powództwo było uzasadnione i konieczne.

Strona pozwana (...) S.A. V. (...) w W. reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu przyznała, że w dniu 19 marca 2012r. doszło do kolizji z udziałem powoda i W. F., kierującej pojazdem m-ki M. o nr rej. (...), posiadającej obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. V. (...).

Pozwane Towarzystwo podało, że w toku postępowania likwidacyjnego ustaliło, iż koszt naprawy pojazdu powoda to kwota 10.500 złotych. Jednak z uwagi na jego przyczynienie się w wysokości 70% do powstania szkody, dokonało wypłaty odszkodowania w wysokości 3.150 złotych.

Strona pozwana zakwestionowała twierdzenia pozwu jakoby wyłączną odpowiedzialność za powstanie szkody w dniu 19 marca 2012r. ponosiła W. F.. W ocenie ubezpieczyciela zakres uszkodzeń pojazdu m-ki O. (...), tj. zderzak przedni, błotnik przedni lewy i drzwi sugerują, że powód znajdował się w fazie zaawansowanego wyprzedzania i bezpośrednią przyczyną kolizji było niezachowanie przez niego szczególnej ostrożności podczas wykonywania skrętu w lewo przez kierującą samochodem m-ki M.. Powyższa okoliczność znajdowała potwierdzenie w pisemnym oświadczeniu W. F.. Zdaniem strony pozwanej z uwagi na niejasność i rozbieżność w opisie zdarzenia brak było podstaw do stwierdzenia, że wyłączną winę za spowodowanie przedmiotowej szkody ponosi kierująca pojazdem m-ki M.. W związku z tym za sprzeczne z zasadami prawidłowej rekompensaty szkody i niczym nieuzasadnione należało uznać żądanie powoda.

Strona pozwana podniosła również, że M. S. wbrew art. 6 k.c. nie wykazał, że za powstanie szkody w jego pojeździe odpowiada wyłącznie W. F.. Nadto zakwestionowała żądanie wypłaty odsetek od dnia 19 marca 2012r. do dnia zapłaty. Jej zdaniem odsetki co najwyżej powinny być liczone od dnia wydania wyroku.

W toku procesu powód rozszerzył żądanie pozwu, domagając się ostatecznie od strony pozwanej kwoty 13.750 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 19 marca 2012r. do dnia zapłaty, a także kosztami procesu w tym z tytułu zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 złotych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 marca 2012r. w M. na ulicy (...) doszło do zderzenia bocznego samochodu osobowego m-ki O. (...) o nr rej. (...), kierowanego przez M. S. z pojazdem m-ki M. o nr rej. (...), którego kierowcą była W. F. (obecnie W. Ś.).

Sprawcą wypadku była wyłącznie W. F., która nieprawidłowo wykonywała manewr skrętu w lewo i nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu jadącemu drugim pasem M. S.. Kierująca pojazdem m-ki M. o nr rej. (...) została ukarana przez funkcjonariusza Policji mandatem karnym.

/ dowód : notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym – k. 8 akt sprawy,

notatka urzędowej z dnia 19.03.2012r. – k. 56 akt sprawy,

notatka urzędowej z dnia 26.03.2012r. – k. 57 akt sprawy,

opinia biegłego inż. J. W. z dnia 21. (...). – k. 82 – 89

akt sprawy,

częściowo zeznania świadka W. Ś. – k. 65 akt sprawy /

W. F. posiadała umowę w zakresie ubezpieczenia OC pojazdu z (...) S.A. V. (...) w W..

M. S. w dniu 01 czerwca 2012r. zgłosił szkodę w swoim pojeździe wskazanemu wyżej ubezpieczycielowi. W dniu 05 lipca 2012r. (...) S.A. V. (...) w W. wydało decyzję na podstawie, której przyznało M. S. odszkodowanie w wysokości 10.500 złotych. Jednakże uznało, że poszkodowany przyczynił się do powstania szkody w 70% i tym samym wypłaciło mu jedynie kwotę 3.150 złotych, stanowiącą 30% całości odszkodowania.

/ dowód : pismo z dnia 05.07.2012r. – k. 9 -10 akt sprawy,

koperta nadana przez powoda M. S. – akta szkodowe /

M. S. pismem z dnia 13 lipca 2012r. działając przez pełnomocnika odwołał się od decyzji ubezpieczyciela powołując się na okoliczności podane przez funkcjonariusza Policji obecnego na miejscu zdarzenia. Jednocześnie wezwał ubezpieczyciela do wypłaty pozostałej kwoty odszkodowania w wysokości 7.350 złotych.

W dniu 09 sierpnia 2012r. (...) S.A. V. (...) w W. podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w zakresie odpowiedzialności poszkodowanego za wypadek w dniu 19 marca 2012r.

/ dowód : pismo z dnia 13.07.2012r. – k. 13 -14 akt sprawy

pismo z dnia 09.08.2012r. – k. 13 -14 akt sprawy/

Wysokość szkody w pojeździe m-ki O. (...) o nr rej. (...), stanowiącego własność M. S. na skutek zdarzenia z dnia 19 marca 2012r. wyniosła 15.700 złotych. Była to szkoda całkowita, która stanowiła różnicę pomiędzy wartością pojazdu przed uszkodzeniem - 20.200 złotych a wartością pozostałości - 4.500 złotych.

/ dowód : opinia biegłego inż. J. W. z dnia 23.05.2013r. – k. 125-129 i k. 133v akt sprawy /

Sąd zważył co następuje:

Powód wywodził swoje roszczenie w oparciu o art. 822 § 1 k.c. Stosownie do treści powołanego przepisu w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz, której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c. w zw. z art. 824 ¹ k.c.). Wysokość odszkodowania winna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie (art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych).

W przedmiotowej sprawie strona pozwana (...) S.A. V. (...) w W. co do zasady nie kwestionowała swojej odpowiedzialności z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia OC, jednakże podnosiła zarzut 70% przyczynienia się powoda do powstania w dniu 19 marca 2012r. szkody w jego pojeździe.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznania świadka funkcjonariusza Policji T. T. oraz dokumentów - notatek policyjnych potwierdził przebieg zdarzenia z dnia 19 marca 2012r. podawany przez powoda. Fakt, że pojazdy m-ki O. (...) o nr rej. (...) oraz m-ki M. o nr rej. (...), zderzyły się ze sobą wynikł z niezachowania należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo przez kierującą pojazdem m-ki M.. Powyższą okoliczność wynikała również z zeznań W. Ś., która potwierdziła przyjęcie mandatu karnego, a przede wszystkim z opinii biegły z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków pojazdów.

W ocenie Sądu opinia biegłego jako fachowa, rzetelna, była dla Sądu nie tylko wolna od wszelkich dowolności oraz logicznie i wszechstronnie umotywowana, ale i oparta na oględzinach miejsca zdarzenia i bogatym doświadczeniu zawodowym.

W świetle zatem zgromadzonego materiału dowodowego, a zwłaszcza opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, nie ulegało wątpliwości, że to kierująca pojazdem m-ki M. W. F., zmieniająca zajmowany pas ruchu nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu jadącemu drugim pasem M. S.. W efekcie to ona doprowadziła do powstania kolizji w dniu 19 marca 2012r. Brak było zatem jakiejkolwiek podstawy do przyjęcia odpowiedzialności i przyczynienia się powoda do powstania szkody w jego pojeździe. Tym samym bezzasadne pozostawało również obniżenie o 70% przyznanego odszkodowania przez stronę pozwaną.

Kwestią sporną pomiędzy stronami poza stopniem przyczynienia się powoda do powstania kolizji, pozostawała również wysokość samej szkody.

Pozwany ubezpieczyciel zakwestionował w pisemnej opinii biegłego ustaloną przez niego wartość rynkową pojazdu przed szkodą. Podniósł, że biegły pominął w swojej wycenie korektę z tytułu prywatnego importu. Pojazd M. S. został bowiem tuż przed kolizją sprowadzony i zarejestrowany w Polsce.

W ustnej, uzupełniającej opinii biegły jasno i wyczerpującą odpowiedział na stawiane mu zarzuty przez stronę pozwaną. Wskazał, że korektę z tytułu prywatnego importu stosuje się wtedy, kiedy jest niska prawdopodobność dokumentów w tym przedmiocie. Tymczasem z akt sprawy nie wynikało pochodzenie uszkodzonego pojazdu. Jednak powód jest obywatelem Unii Europejskiej, który ma pochodzenie niemieckie i mieszka w Polsce. Zdaniem biegłego prawdopodobne jest, że był on właścicielem samochodu w Niemczech, który następnie został zarejestrowany w Polsce. Gdyby jednak tak nie było to biegły przedstawił dodatkowe wyliczenia w zakresie szkody. O ile pierwotnie w pisemnej opinii przyjął wartość pojazdu sprzed szkody na kwotę 21.700 złotych, wartość pozostałości na 4.800 złotych i szkodę całkowitą na sumę 16.900 złotych, tak stosując korektę z tytułu prywatnego importu, wartość pojazdu sprzed szkody wyniosła 20.200 złotych, wartość pozostałości 4.500 złotych i szkoda całkowita 15.700 złotych.

Mając na uwadze, że powód w toku procesu nie wykazał pochodzenia swojego auta, uzasadnionym było uwzględnienie stanowiska strony pozwanej i zastosowanie ujemnej korekty za jego prywatny import oraz przyjęcie ostatecznie za biegłym wysokości szkody na kwotę 15.700 złotych.

Wobec powyższych rozważań Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 12.550 złotych, obejmującą różnicę pomiędzy wysokością należnego a przyznanego przez stronę pozwaną odszkodowania (15.700 zł – 3.150 zł).

Orzekając o odsetkach Sąd miał na uwadze treść przepisu art. 481 § 1 k.p.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie zaś z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Jak wynikało z analizy akt szkodowych, a w szczególności daty na kopercie adresowanej do strony pozwanej, powód zgłosił ubezpieczycielowi szkodę w dniu 01 czerwca 2012r., a zatem zgodnie z powołanymi wcześniej przepisami żądanie w zakresie zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty niewypłaconego odszkodowania w wysokości 12.550 złotych od dnia 01 lipca 2012r. do dnia zapłaty było uzasadnione.

Dalej idące powództwo podlegało oddaleniu jako nie uzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., stosunkowo je rozdzielając. Powód w zakresie ostatecznego żądania pozwu (13.750 złotych) wygrał proces w 91,30% i poniósł odpowiednio koszty: 2.400 złotych tytułem zastępstwa procesowego, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 688 złotych tytułem opłaty od pozwu. Strona pozwana wygrała proces jedynie w zakresie 8,70% i poniosła koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 złotych oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Stosunkowo rozdzielając powyższe koszty powodowi należało się od strony pozwanej 2.624,58 złotych (3.105 zł x 91,30% = 2.834,86 zł ; 2.417 zł x 8,70% = 210,28 zł ; 2.834,86 zł – 210,28 zł = 2.624,58 zł).

Dodatkowe koszty procesu to wynagrodzenie biegłego w łącznej sumie 1.801,43 złotych (1.643,84 zł + 157,59 zł). Powód z tego tytułu powinien ponieść 156,72 złotych (1.801,43 zł x 8,70%), a strona pozwana 1.644,71 złotych (1.801,43 zł x 91,30%). Z uwagi, iż strona pozwana uiściła już zaliczkę na poczet opinii biegłego w kwocie 1.200 złotych i do wypłaty wynagrodzenia dla biegłego brakowała suma 601,43 złotych, strona pozwana zobowiązana była dodatkowo uiścić na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze kwotę 444,71 złotych, a powód 156,72 złotych.