Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata DOWHANYCZ - TUROŃ
Protokolant:	sekr. sądowy Piotr Stolp

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa B. B.

przeciwko (...) Spółka z o.o. w W.

o zapłatę 5 493,83 zł

na skutek sprzeciwu strony pozwanej od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 07.01.2014r. sygn. akt V GNc 2215/13 upr, który utracił moc w całości

I.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 5 493,83 zł (pięć tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 05.12.2013r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 467,00 złotych tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 1 200,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V GC 170/14 upr

UZASADNIENIE

B. B. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) reprezentowana przez adwokata w pozwie skierowanym przeciwko (...) Sp. z o.o. w W. wniosła o zasądzenie kwoty 5.493,83 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 05.12.2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania wg norm przepisanych i kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazała, że strony łączyły umowy najmu samochodów. Tym tytułem powódka wystawiła trzy faktury VAT : nr (...) na kwotę 2152,50 zł z terminem płatności 02.07.2012 r., (...) na kwotę 2337,00 zł z terminem płatności 02.07.2012 r. oraz (...) na kwotę 1353 zł z terminem płatności 02.07.2012 r. Do dnia wniesienia pozwu pozwana uiściła jedynie dnia 28.12.2012 r. kwotę 1275,51 zł tytułem pierwszej z faktur, natomiast pozostałe nie zostały spłacone. Powódka wskazała, że wobec tego tytułem należności głównych do zapłaty pozostało 4566,99 zł, a tytułem skapitalizowanych odsetek 926,84 zł. Podała, że wezwania do zapłaty dotychczas kierowane do pozwanej okazały się bezskuteczne.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział V Gospodarczy w sprawie V GNc upr 2215/13 dnia 07.01.2014 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana w sprzeciwie od w/w nakazu zapłaty (k.38) zaskarżyła go w całości oraz wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, że faktura VAT (...) objęta roszczeniem pozwu została przez nią w całości spłacona poprzez przelew z dnia 28.12.2012 r. i poprzez kompensaty (...) i (...). Podała, że ta faktura pozbawiona jest podstawy prawnej bowiem umowa na podstawie której została wydana wygasła w dniu 16.09.2011 r. Zaprzeczyła istnieniu zobowiązań tytułem faktur VAT (...).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Strony są przedsiębiorcami.

(odpis KRS k.11-12, informacja z CEIDG k.9)

Strony łączyła współpraca gospodarcza w toku której zawierały umowy najmu pojazdów.

Dnia 16.09.2010 r. zawarły umowę dotyczącą pojazdu B. (...) nr rej.(...), dnia 09.02.2012 r. dotyczącą pojazdu F. (...) nr rej. (...) i dnia 18.02.2012 r. dotyczącą pojazdu O. (...) o numerze rej. (...). Po zakończeniu umowy z 16.09.2010 r. pojazd B. (...) nie został zwrócony powódce i pozwana korzystała z niego na dotychczasowych warunkach opłacając czynsz najmu.

Powódka tytułem najmu w/w pojazdów za czerwiec 2012 r. wystawiła faktury VAT:

Nr (...) na kwotę 2.152,50 zł z terminem płatności 02.07.2012 r.

Nr (...) na kwotę 2.337,00 zł z terminem płatności 02.07.2012 r.

Nr (...) na kwotę 1.353 zł z terminem płatności 02.07.2012 r.

Strona pozwana dokonała dnia 28.02.2012 r. wpłaty kwoty 4.842,51 zł tytułem faktury „(...) pomniejsz o komp (...), (...) (999,99PLN)”.

Pozwana w dniu 28.12.2012 r. wystawiła na rzecz powódki faktury VAT :

nr (...) na kwotę 599,99 zł tytułem „refaktury za zakup opon zimowych” z terminem płatności dnia 28.12.2012 r.,

nr (...) na kwotę 400,00 zł tytułem „refaktury za zakup opon zimowych” z terminem płatności dnia 28.12.2012 r.

Powódka wielokrotnie kierowała do pozwanej korespondencję w zakresie wspólnych rozliczeń. Powódka wzywała stronę pozwaną wielokrotnie do zapłaty. Wezwania pozostawały bezskuteczne.

(umowy najmu samochodów k. 13-23, faktury VAT k.24-26,42-43, wydruki potwierdzenia wpłat k.44-45, wydruki korespondencji e-mail k.54,69-71, wezwania do zapłaty k.56-68)

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd przydał walor wiarygodności wszystkim dowodom zgromadzonym w sprawie.

Bezsporne pomiędzy stronami było, że łączyła je współpraca gospodarcza w toku której zawarły umowy najmu pojazdów.

Istotne jest, że umowa z dnia 16.09.2010 r. dotycząca pojazdu B. (...) zawarta została na czas oznaczony 12 miesięcy a po zakończeniu umowy pojazd ten nie został zwrócony powódce i pozwana korzystała z niego na dotychczasowych warunkach opłacając czynsz najmu. Zatem uznać należało, że pozwana korzystała z pojazdu bezumownie, a pozwanej z tego tytułu należy się odszkodowanie. Tym samym Sąd nie podzielił poglądu powódki jakoby strony przedłużyły umowę ustnie na dotychczasowych zasadach. Taką możliwość wykluczyły bowiem zapisami łączącej ich umowy (pkt 7), bowiem była ona zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Zatem zmian tegoż kontraktu, a w szczególności przedłużenia okresu najmu pojazdu, winno się dokonać w formie pisemnej, ponieważ tylko wówczas byłyby skuteczne.

W kwestii roszczenia o odszkodowanie za bezumowne korzystanie Sąd doszedł do przekonania, że niewątpliwie do zakończenia obowiązywania umowy najmu doszło z upływem dnia 16.09.2011 r. Słusznie więc za niewątpliwe korzystanie z tegoż pojazdu w dalszym okresie powódka obciążała pozwaną opłatami wystawiając faktury VAT. Takowe zachowanie znajdowało oparcie w przepisach art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 225 k.c.

Zgodnie z nimi obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy (tzn. jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył). Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. Fakt iż pozwana była posiadaczem w złej wierze wynikał stąd, że jej reprezentant był świadomy korzystania z pojazdu powódki bez tytułu prawnego - bowiem okres trwania umowy zakończył się. Istnienie dobrej lub złej wiary zależy zaś od stanu świadomości posiadacza w konkretnym stanie faktycznym ( vide : wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2004 r. III CK 212/2003).

W zakresie wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie stwierdzić należało, iż orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie jest spójne i ugruntowane od lat. Zgodnie przyjmuje się więc, iż odszkodowanie wylicza się w oparciu o wysokość czynszu, jaki właściciel mógłby pobierać ( vide : wyroki Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2004 r. I CK 206/2003, z dnia 23 maja 1975 r., II CR 208/75, z dnia 15 kwietnia 2004 r. IV CK 273/2003, z dnia 6 października 2006 r. V CSK 192/2006, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2005 r. III CZP 29/2005). Sąd stoi na stanowisku, że gdyby powódka domagała się wyższego odszkodowania niż pokrywające się z dotychczasową opłatą umowną musiałaby zasadność takiej stawki udowodnić dodatkowymi dowodami w postaci np. opinii biegłego. Natomiast żądanie odszkodowania w wysokości dotychczasowej opłaty za wynajem jest słuszne i Sąd nie znalazł argumentów do zakwestionowania jego wysokości. Tym bardziej, że nie czyniła tego pozwana.

Zatem powódka prawidłowo wystawiła fakturę VAT : Nr (...) na kwotę 2.152,50 zł z terminem płatności 02.07.2012 r.

W zakresie faktur VAT Nr (...) na kwotę 2.337,00 zł z terminem płatności 02.07.2012 r. i Nr (...) na kwotę 1.353 zł z terminem płatności 02.07.2012 r. wystawionych w związku z realizacją przez powódkę umowy z dnia 09.02.2012 r. dotyczącej pojazdu F. (...) nr rej. (...) i z dnia 18.02.2012 r. dotyczącej pojazdu O. (...) o numerze rej. (...) Sąd uznał, że zostały wystawione prawidłowo bowiem odzwierciedlały rzeczywistą wolę i wykonanie umów stron.

Zważyć przy tym trzeba, że pozwana przed procesem nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń powódce co do wystawionych faktur VAT. Wystawiono je więc niewątpliwie w sposób zgodny z umową stron. Zasady obrotu gospodarczego jednoznacznie wskazują, że gdyby powódka wykonywała umowy najmu niezgodnie z ustaleniami stron to pozwana interweniowałaby w celu wyjaśnienia sytuacji. Przedstawiłaby również wnioski dowodowe z dokumentów w tym zakresie. Tymczasem strona pozwana nie wykazała aby prawidłowość wykonywanych umów i wystawionych faktur zasadnie kwestionowała. Nie zawnioskowała na te okoliczności stosownych dowodów. Zważyć również trzeba, że pozwana przed złożeniem sprzeciwu od nakazu zapłaty nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń powódce co do wykonanych umów, w tym nie odpowiedziała na skierowane doń wielokrotnie wezwania do zapłaty. Zatem oczywistym w ocenie Sądu było, że strony łączyły umowy opisane pozwem, które w sposób należyty zostały wykonane przez powódkę. Stąd wymieniona zasadnie wystawiła w/w faktury VAT.

Sąd miał przy tym na uwadze, że strona pozwana dokonując dnia 28.12.2012 r. częściowej spłaty swojego zobowiązania wobec powódki tytułem faktury VAT (...) tj. kwoty 1.275,51 zł dokonała tzw. niewłaściwego uznania roszczenia.

W ocenie Sądu powódka zasadnie domagała się zasądzenia tytułem należności głównej kwoty 4.566,99 zł. Strona pozwana nie wykazała bowiem żadnymi, że należności główne w całości zostały spłacone. Sąd nie podzielił zarzutów strony pozwanej dotyczącej zapłaty tytułem faktury VAT (...) częściowo kompensaty (...) i (...). Po pierwsze bowiem z umów stron nie wynikało uprawnienie do obciążenia powódki kosztami opon zimowych. Brak było więc podstawy umownej do wystawienia faktur VAT : nr (...)/. Po drugie, strona pozwana dokonała co prawda dnia 28.02.2012 r. wpłaty kwoty 4.842,51 zł tytułem faktury „(...) (...) pomniejsz o komp (...), (...) (999,99PLN), lecz z tytułu tegoż przelewu w żadnym razie nie wynikało, że kompensaty w nim wskazane dotyczyły tylko faktury VAT nr (...).

Sąd miał przy tym na uwadze, że strona pozwana nie opłacała należności wynikających z w/w faktur VAT w terminach ich płatności. Zatem co do zasady powódce przysługiwało roszczenie o zasądzenie odsetek ustawowych. Jak bowiem stanowi art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z § 2 tegoż przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (…). Zgodnie z art. 482 §1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Skoro więc wszystkich w/w faktur VAT terminy płatności przypadały dnia 02.07.2012 r. to należało obliczyć ustawowe odsetki uwzględniwszy daty nieterminowej wpłaty pozwanej. Tak więc roszczenie powódki uzasadnione było w zakresie ustawowych odsetek od kwoty:

- 2152,50 zł od dnia 03.07.2012 r. do dnia 28.12.2012 r., od kwoty 876,99 r. od dnia 29.12.2012 r. do dnia 04.12.2013 r. i wynosiło 243,43 zł (faktura VAT Nr (...)),

- 2337 zł od dnia 03.07.2012 r. do dnia do dnia 04.12.2013 r. i wynosiło 432,83 zł (faktura VAT Nr (...)),

- 1353 zł od dnia 03.07.2012 r. do dnia do dnia 04.12.2013 r. i wynosiło 250,58 zł (faktura VAT Nr (...)).

Łącznie roszczenie w tym zakresie opiewało na kwotę 926,84 zł i od tejże kwoty od daty wniesienia pozwu (05.12.2013 r.) powódka mogła zasadnie żądać dalszych odsetek ustawowych.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.98 § 1 i 3 k.p.c. Na zasądzone koszty składała się opłata od pozwu w wysokości 250 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1200 zł obliczone stosownie do §6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (...).

Sąd podczas rozprawy dnia 26.06.2014 r. postanowił pominąć dowód z przesłuchania stron albowiem prawidłowo wezwane na rozprawę pod takim rygorem (k. 77,78) nie stawiły się i nie usprawiedliwiły swojego niestawiennictwa.