Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2013 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 VIII 2013 roku sprawy

E. D.,

syna M. i W. z d. Z.,

urodzonego w dniu (...) w O.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 24 V 2012 roku w J.działając w celu uzyskania korzyści majątkowej doprowadził (...)S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że w celu wprowadzenia w błąd pracownika Centrum Motocyklowego G. B.w J. ul. (...)co do swojego zatrudnienia i uzyskiwanych dochodów posłużył się jako autentycznym podrobionym zaświadczeniem o swoim zatrudnieniu i wysokości zarobków uzyskiwanych w (...) K. B.w J. ul. (...)przez co wprowadził pracownika Centrum Motocyklowego w błąd co do autentyczności zaświadczenia oraz możliwości i zamiaru wywiązania się ze spłaty rat, po czym zawarł umowę kredytu konsumenckiego na zakup towarów i usług nr (...)w wysokości 21.521,08 złotych w celu zakupu pojazdu nr (...)wartości 18.900 złotych, czym działał na szkodę (...)S.A. (...) W., ul. (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I.  oskarżonego E. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż działał on wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz, że posłużył się zaświadczeniem podrobionym wcześniej przez inną osobę, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza mu karę roku i 4 ( czterech ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 ( pięć ) lat;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 k.k., zobowiązuje oskarżonego w okresie próby do podjęcia stałej pracy zarobkowej;

IV.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., zwraca (...) S.A. we W.umowę, znajdującą się w aktach sprawy na k. 7;

V.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa zaświadczenia k. 7a akt sprawy;

VI.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt II K 643/13

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2012 roku w Centrum Motocyklowym – przedsiębiorstwie G. B.– mieszczącym się w J.przy ulicy (...), stawił się E. D.wyposażony przez inną osobę w zaświadczenie o swoim zatrudnieniu przez K. B., prowadzącego działalność pod firmą (...)w J.. Nie zostało ono jednak sporządzone przez tego przedsiębiorcę, ani osobę przez niego uprawnioną, o czym wiedział E. D.. W tym czasie nie był on nigdzie zatrudniony na stałe. Złożył on to zaświadczenie w Centrum, wnioskując o przyznanie kredytu na zakup czterokołowego pojazdu (...)o wartości 18.900 złotych. Jego wniosek uwzględniono, co skutkowało przyznaniem mu przez (...)S.A. we W.kredytu w wysokości 21.521,08 złotych z przeznaczeniem na zakup tego pojazdu. Wydano go po zawarciu umowy kredytu osobie innej, niż biorący kredyt.

( dowód: wyjaśnienia E. D. k. 93-94, 140-141 i 201,

zeznania K. B. k. 20-21,

zeznania M. P. k. 31-34,

zeznania R. C. k. 35-37,

zeznania M. U. k. 56-57,

zeznania M. K. k. 73-74,

zeznania L. P. k. 88-89,

opinia k. 152-165,

umowa k. 7,

zaświadczenie k. 7a,

kopie umów k. 58-59,

kopie dokumentów pojazdu oraz fotografie k. 75-82,

protokół zatrzymania k. 83-85 )

E. D. był wcześniej karany za przestępstwo.

( dowód: dane o karalności k. 71 )

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił wówczas, iż w dniu zdarzenia z nieznaną kobietą udał się do J.. Po drodze wypełniła zaświadczenie o jego zatrudnieniu. Uzgodnili, że oskarżony kupi na kredyt pojazd typu quad, a ona będzie spłacała za niego raty. W Centrum Motocyklowym E. D. przedstawił zaświadczenie, zawarł umowę. Za swoje działania otrzymał kwotę 200 złotych, nie uczestniczył w odbieraniu zakupionego pojazdu.

Przed Sądem oskarżony oświadczył, iż nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż spotkana w dniu zdarzenia kobieta obiecała mu pracę. Ostatecznie stwierdził, iż nie przyznaje się do tego, że odebrał zakupiony pojazd.

Wyjaśnienia oskarżonego zostały uznane za wiarygodne w całości.

Jego twierdzenia, iż w dniu zdarzenia przedstawił w punkcie sprzedaży zaświadczenie o własnym zatrudnieniu i podpisał umowę kredytu, zostały potwierdzone przez zeznania świadków: M. P., R. C. i L. P., a także dowody z dokumentów: umowy i zaświadczenia. Brak było dowodów przeciwnych tym twierdzeniom.

Wyjaśnienia E. D., iż to nie on sporządził i podpisał owo zaświadczenie oraz, że wiedział, iż treść tego pisma jest nieprawdziwa, znajdują potwierdzenie w zeznaniach K. B. oraz opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego.

Brak jest dowodów, czy też argumentów opartych na zasadach logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, sprzeciwiających się przyjęciu za wiarygodne twierdzeń oskarżonego, iż zaświadczenie uzyskał od innej osoby, która obiecała mu spłacanie rat kredytu i zatrudnienie, a nadto, że nie brał udziału w odbieraniu pojazdu. Podobnie oceniono wyjaśnienia E. D., że za swoje czynności uzyskał kwotę 200 złotych.

Za wiarygodne uznano zeznania świadków, posiadających informacje istotne dla postępowania: K. B., M. P., R. C., M. U., M. K. i L. P.. Zgodnie z innymi dowodami osoby te opisały działania oskarżonego związane ze staraniami o kredyt, późniejsze losy kupionego przez niego pojazdu. K. B. potwierdził prawdziwość wyjaśnień E. D. o tym, że oskarżony nie był zatrudniany przez świadka. Brak dowodów przeciwnych zeznaniom wymienionych osób.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd korzystał z opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego. Jego opracowanie nie jest niejasne, niepełne, czy wewnętrznie sprzeczne. Strony nie kwestionowały jego rzetelności. Wnioski biegłego pokrywają się z informacjami podawanymi przez oskarżonego.

Do czynienia ustaleń faktycznych pomocne były również dowody z dokumentów: umowy kredytu, kopii umów kolejnych sprzedaży pojazdu, kopii dokumentacji tego przedmiotu ze zdjęciami, protokołu jego zatrzymania oraz danych o karalności oskarżonego. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Ich prawdziwości nie podważano w toku procesu. Ustalając stan faktyczny sięgnięto również do dowodu z zaświadczenia, którym posługiwał się oskarżony. Okoliczności jego sporządzenia zostały ustalone na podstawie innych dowodów, wynika z nich również fałszywość złożonego pod nim podpisu.

Oskarżony potwierdził, iż to on w dniu 24 maja 2013 roku w Centrum Motocyklowym G. B. w J. zawarł umowę kredytu z pokrzywdzonym podmiotem, przedstawiając zaświadczenie o swoim zatrudnieniu przez K. B.. Potwierdziły to pozostałe dowody zebrane w sprawie. Sprawstwo oskarżonego w tym zakresie nie budziło zatem wątpliwości.

Z ustaleń Sądu wynika, iż oskarżony w dniu zdarzenia przedstawił przy staraniu się o kredyt zaświadczenie o swoim zatrudnieniu. Pismo tego rodzaju stanowi dokument – dowodzi bowiem istnienia stosunku prawnego – stosunku pracy. Zaświadczenie, które przedłożył E. D. nie pochodziło od osoby, która miała się na nim podpisać – K. B.. Podpisała je osoba nieuprawniona, a więc podrobiła ów dokument. Przedstawienie go przy staraniu się o kredyt stanowiło posłużenie się wcześniej podrobionym przez inną osobę zaświadczeniem, wypełniało więc znamiona z art. 270 § 1 k.k.

Oskarżony przedkładając ten dokument wprowadził w błąd drugą stronę umowy, co do swojej sytuacji finansowej, co do własnych możliwości majątkowych. Pozbawił w ten sposób pokrzywdzony podmiot realnego zabezpieczenia spłaty rat kredytu. E. D. chciał otrzymać towar, na który przeznaczono finansowanie, działał zatem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Udzielający kredytu dokonał niekorzystnego rozporządzenia mieniem, skoro za swoje świadczenie nie uzyskał żadnego świadczenia wzajemnego. Oskarżony wypełnił więc swoim działaniem znamiona z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sprawca zaświadczenie otrzymał od innej osoby, która namówiła go do zaciągnięcia kredytu, a następnie jeszcze inna osoba przejęła przedmiot uzyskany za otrzymaną kwotę. Osoby te współpracowały więc z oskarżonym – działali oni wspólnie i w porozumieniu.

E. D. nie znajdował się w czasie opisywanego zdarzenia sytuacji lub stanie, które wyłączałyby swobodę jego działania lub podejmowania decyzji. Jego zawinienie w odniesieniu do przypisanego czynu było niewątpliwe.

Z podanych przyczyn Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 24 V 2012 roku w J., działając w celu uzyskania korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, doprowadził (...)S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że w celu wprowadzenia w błąd pracownika Centrum Motocyklowego G. B.w J. ul. (...)co do swojego zatrudnienia i uzyskiwanych dochodów posłużył się jako autentycznym podrobionym wcześniej przez inną osobę zaświadczeniem o swoim zatrudnieniu i wysokości zarobków uzyskiwanych w (...) K. B.w J. ul. (...)przez co wprowadził pracownika Centrum Motocyklowego w błąd co do autentyczności zaświadczenia oraz możliwości i zamiaru wywiązania się ze spłaty rat, po czym zawarł umowę kredytu konsumenckiego na zakup towarów i usług nr (...)w wysokości 21.521,08 złotych w celu zakupu pojazdu nr (...)wartości 18.900 złotych, czym działał na szkodę (...)S.A. (...) W., ul. (...), tp jest występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego oceniono jako znaczną. Ma na to wpływ naruszenie przez niego dwóch dóbr chronionych prawem, istotna wartość osiągniętej korzyści majątkowej oraz współdziałanie z innymi osobami. Nie można mówić o pobocznej roli oskarżonego w popełnieniu przestępstwa, bo choć nie był on inicjatorem całego działania, nie od niego pochodziło zaświadczenie, niezbędne dla wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego, to on był osobą, która złożyła je, a następnie podpisała umowę o kredyt.

Okolicznością obciążającą dla oskarżonego jest jego wcześniejszy tryb życia. Był on dotąd skazany za popełnienie przestępstwa, a więc jest osobą skłonną do naruszania zasad porządku prawnego. Skazanie to, które nie uległo dotąd zatarciu, dotyczyło jednak czynu odmiennego rodzajowo, wymierzono wówczas oskarżonemu karę łagodniejszego rodzaju. Nie ma zatem potrzeby karania go obecnie zbyt surowo, choć niepoprawność sprawcy należało brać pod uwagę przy ustalaniu wysokości orzekanej w niniejszej sprawie kary.

Drugie ze skazań wymienionych w danych o karalności – w sprawie VII K 1149/07 uległo już zatarciu – okres próby oraz dalsze 6 miesięcy już upłynęło, wykonany musiał już zostać również orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów. Nie można zatem było w tym zakresie posiłkować się treścią danych o karalności dla ustalenia dotychczasowego trybu życia E. D..

Z podanych powodów oskarżonemu wymierzono karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Przekracza ona znacznie dolną granicę ustawowego zagrożenia, oddając wagę czynu. Zdecydowano również o warunkowym zawieszeniu jej wykonania, biorąc pod uwagę, iż dotąd nie stosowano wobec oskarżonego środków probacyjnych, nie orzekano również kary pozbawienia wolności. Z uwagi na społeczną szkodliwość jego czynu oraz wcześniejsze skazanie za przestępstwo, okres próby wyznaczono na 5 lat.

Aby wzmocnić efekt wychowawczy orzeczenia, a przy tym skłonić oskarżonego do zarabiania zgodnie z regułami prawa, na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 k.k., zobowiązano go do podjęcia w okresie próby stałej pracy zarobkowej.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k., orzeczono przepadek podrobionego zaświadczenia – służyło ono do popełnienia przestępstwa, nie podlegało zwrotowi. Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócono pokrzywdzonemu podmiotowi umowę o kredyt – nie podlegała ona przepadkowi, nie jest już użyteczna w postępowaniu.

Oskarżony nie pracuje zarobkowo, utrzymuje się z niewielkich świadczeń, nie posiada majątku. Stąd, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

W niniejszej sprawie w imieniu pokrzywdzonego podmiotu złożono wniosek o naprawienie szkody trybie art. 46 § 1 k.k. Jednak przedmiot niekorzystnego rozporządzenia mieniem – pojazd zakupiony na kredyt przez oskarżonego – został odnaleziony i odzyskany. Szkoda poniesiona zatem w wyniku popełnionego przestępstwa może być naprawiona w drodze restytucji – odebrania mienia. Stąd nie było podstaw do dalszego przysparzania pokrzywdzonemu podmiotowi – naprawienie szkody zostało bowiem zapewnione, właściciel odzyska swoją rzecz. Dlatego nie orzeczono o naprawieniu szkody.