Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Dominika Lechowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Doroty Kaczmarczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 28 IV, 28 V i 28 VII 2015 roku sprawy

Z. K.,

syna H. i B. z d. P.,

urodzonego w dniu (...) w J.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 stycznia 2015 roku w J. województwo (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,37 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki O. (...) nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżonego Z. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 178a § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 178a § 1 k.k., wymierza mu karę 60 ( sześćdziesięciu ) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki 10 ( dziesięć ) złotych;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k., orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku;

III.  na podstawie art. 63 § 2 k.k., na poczet orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres zatrzymania jego prawa jazdy od 17 stycznia do 28 lipca 2015 roku;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt II K 281/15

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 423 § 1a k.p.k., wobec złożenia wniosku o uzasadnienie jedynie w odniesieniu do części wyroku, dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych, zakres uzasadnienia ograniczono jedynie do tej części orzeczenia.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego oceniono jako przeciętną. Obniża ją niezbyt wysokie natężenie jego nietrzeźwości oraz niezbyt długi dystans przebyty przez niego w tym stanie. Zwiększa natomiast fakt, iż poruszał się on głównymi ulicami J., w ciągu dnia.

Okolicznością łagodzącą dla oskarżonego był jego dotychczasowy tryb życia. Nie był on dotąd karany za przestępstwa, co w odniesieniu do osoby 64-letniej oznacza, iż jest to sprawca przestrzegający prawa, nieskłonny do naruszania jego reguł. Nie jest zatem konieczne wymierzanie mu surowej rodzajowo kary, ani ustalania jej na wysokim poziomie, aby osiągnąć wobec niego cele wychowawczy i prewencyjny.

Biorąc pod uwagę to, że oskarżony otrzymuje rentę, nie było możliwe orzeczenie wobec niego kary ograniczenia wolności połączonej z pracą na cele społecznie użyteczne, czy też z potrąceniem z wynagrodzenia. Otrzymując stałe świadczenie, Z. K. jest natomiast w stanie uiścić grzywnę w odpowiedniej wysokości. Tego rodzaju karę wymierzono zatem oskarżonemu. Jej wysokość, dostosowaną do wagi czynu, uwzględniającą też jego dotychczasową niekaralność, ustalono na 60 stawek dziennych. Ze względu na to, iż Z. K. utrzymuje się na stałe z renty, nie posiada majątku, wysokość jednej stawki dziennej ustalono na 10 złotych.

Ze względu na to, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego czynu obowiązywały inne regulacje, dotyczące świadczenia pieniężnego oraz zakazu prowadzenia pojazdów, niż w chwili orzekania, Sąd zobowiązany był ustalić, czy te wcześniejsze przepisy nie są względniejsze, a więc, czy nie będą miały zastosowania do czynu Z. K.. Art. 49 § 2 k.k. nakazuje aktualnie orzeczenie wobec sprawcy czynu z art. 178a § 1 k.k. świadczenia pieniężnego i to w wysokości co najmniej 5.000 złotych. W brzmieniu obowiązującym w marcu 2015 roku umożliwiał jedynie orzeczenie takiego świadczenia, nie określając przy tym dolnej granicy jego wysokości. Art. 42 § 2 k.k. w obecnej treści nakazuje orzeczenie wobec sprawcy podobnego czynu zakazu prowadzenia pojazdów na okres nie krótszy niż 3 lata. W dniu popełnienia przez oskarżonego zarzucanego czynu przepis ten dolną granicę okresu obowiązywania zakazu ustalał, zgodnie z art. 43 § 1 k.k. na rok. Jest więc niewątpliwe, że względniejsza była w tym zakresie ustawa obowiązująca w dacie popełnienia czynu i to ją, w myśl regulacji art. 4 § 1 k.k., należało w tej sprawie zastosować. Z tego powodu do orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów i świadczenia pieniężnego użyto art. 42 § 2 k.k. i art. 49 § 2 k.k. w brzmieniu z marca 2015 roku, nie zaś w treści aktualnie obowiązującej.

Ze względu na to, iż swoim czynem oskarżony sprowadził jedynie przeciętne niebezpieczeństwo dla innych użytkowników dróg, dotąd nie naruszał rażąco zasad ruchu drogowego, wymiar obligatoryjnego zakazu prowadzenia pojazdów określono na rok. Jego zakresem objęto przy tym prowadzenie pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, a więc pojazdów w rodzaju takiego, jakim poruszał się sprawca w czasie zdarzenia. Na poczet tego zakazu zaliczono, na podstawie art. 63 § 2 k.k., okres zatrzymania prawa jazdy Z. K., od 17 stycznia do 28 lipca 2015 roku.

Z uwagi na to, iż oskarżony uzyskuje niewielki dochód, jest zobowiązany do uiszczenia kary pieniężnej, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.