Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2014r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Stupnicki

Protokolant: Joanna Szajkowska

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Krzysztof Długosz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 15 lipca 2013r., 24 września 2013r. 29 października 2013r., 7 stycznia 2014r., 26 lutego 2014r., i 29 kwietnia 2014r.

s p r a w y : K. D. (2)

syna M. i A. z d. N.

ur. (...) w Z.

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od dnia 10 października 2011 roku do dnia 06 listopada 2011 roku w J., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu J. P. w błąd co do możliwości i zamiaru uregulowania rachunku za wynajęcie pokoju w hotelu (...) po skorzystaniu z usługi hotelowej wbrew zapewnieniom nie uiścił należnej zapłaty opuszczając hotel i w ten sposób doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.080 złotych na szkodę J. P., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego Zielonej Górze z dnia 29 stycznia 2008 roku sygn. II K 1121/06 za czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności objęty wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 19 listopada 2008 roku sygn. II K 738/08, na mocy którego orzeczono karę łączną w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał od 30 lipca 2007 roku do 30 listopada 2007 roku oraz od 14 grudnia 2008 roku do dnia 04 września 2009 roku

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2.  w dniu 10 listopada 2011 roku w K., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu B. G. (1) w błąd co do możliwości i zamiaru uregulowania rachunku za wynajęcie pokoju w hotelu (...) po skorzystaniu z usługi hotelowej wbrew zapewnieniom nie uiścił należnej zapłaty opuszczając hotel i w ten sposób doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 45 złotych na szkodę B. G. (1), przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt 1

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3.  w dniu 10 listopada 2011 roku w K. woj. (...), kopiąc drzwi pokoju nr (...) w hotelu (...) dokonał ich uszkodzenia powodując straty w wysokości 340,06 złotych na szkodę B. G. (1) przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt 1

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego K. D. (2) za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 1 i 2 części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż stanowiły one ciąg przestępstw, tj. czynów z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to za podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. D. (2) środek karny w postaci naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz J. P.kwoty 1080 (jednego tysiąca osiemdziesięciu) złotych, zaś na rzecz B. G. (1)kwoty 45 (czterdziestu pięciu) złotych;

III.  ustala, iż czyn zarzucany oskarżonemu K. D. (2) w pkt 3 części wstępnej wyroku stanowi wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umarza postępowanie co do tego czynu, ustalając na podstawie art. 630 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.s.w., iż wydatki związane z oskarżeniem w tym zakresie ponosi Skarb Państwa;

IV.  na podstawie art. 29 ust.1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. K. kwotę 840 zł netto, oraz kwotę 193,20 zł tytułem podatku od towarów i usług, tj. łącznie kwotę 1033,20 zł brutto;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżonego K. D. (2) od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza mu opłaty.

Sygn. akt II K 196/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 października 2011 roku K. D. (2)w godzinach wieczornych przybył do hotelu (...)znajdującego się w J.przy u. B. C.7. Po przybyciu poinformował właścicielkę J. P., iż chce wynająć pokój dla dwóch osób do dnia 18 października 2011r. wskazując, iż drugą osobą będzie jego ojciec, który ma dojechać w późniejszym czasie. Po zakończeniu czynności meldunkowych K. D. (2)został zakwaterowany. Następnego dnia K. D. (2)zapłacił za nocleg 40 złotych i zapewnił, że za pobyt całą pozostałą należność ureguluje w późniejszym czasie, po przybyciu ojca. W kolejnych dniach K. D. (2)zapewniał J. P., że ureguluje należność wpierw do dnia 14 października 2011r. a następnie, po przedłużeniu pobytu, do dnia 26 października 2011r. W dniu 27 października 2011r. J. P.wystawiła mu fakturę pro forma za pobyt do dnia 28 października 2011r. K. D. (2)przyjął tą fakturę i zapewnił, że całość zostanie uregulowana jak przyjedzie jego ojciec. W dniu 5 listopada 2011r. J. P.zażądała ponownie od K. D. (2)zapłaty za pobyt w hotelu grożąc, iż jeśli tego nie uczyni ona wezwie Policję. W dniu 6 listopada 2011r. K. D. (2)opuścił hotel. Gdy J. P.zatelefonowała do niego ten zapewnił, że ureguluje w przyszłości zaległość dodając, iż musiał wyjechać do szpitala, w którym jest hospitalizowana jego narzeczona i dlatego nie ma pieniędzy by uregulować należność za pobyt. Zachowanie K. D. (2)wskazywało, iż nie miał on ani możliwości ani zamiaru zapłacić za zamówioną usługę hotelową, czym wprowadził J. P.w błąd co do możliwości i zamiaru zapłaty i w ten sposób doprowadził ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1080 złotych.

(dowód:

-

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (2)k.283,423;

-

zeznania świadka J. P. k.44-45,83,137,153-156,284-285;

-

wydruk książki meldunkowej k.138 )

Następnie w dniu 10 listopada 2011r. około godz.23.00 K. D. (2)udał się do pensjonatu (...)gościnne Z.” położonego w K.przy ul. (...), który należy do B. G. (1). Po przybyciu poinformował żonę właściciela – E. G., iż chce wynająć pokój na tydzień, wskazując, iż w późniejszym czasie ma dojechać do niego jego ojciec. Cena za wynajęcie pokoju została ustalona na 45 złotych za dobę, którą K. D. (2)zobowiązał się zapłacić później. Po zakończeniu czynności meldunkowych K. D. (2)został zakwaterowany w pokoju nr 2b. K. D. (2)po skorzystaniu z noclegu oddalił się z pensjonatu nie płacąc za usługę (...)wskazywało, iż nie miał on ani możliwości ani zamiaru zapłacić za zamówioną usługę hotelową, czym wprowadził B. G. (1)w błąd co do możliwości i zamiaru zapłaty i w ten sposób doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 45 złotych. Następnego dnia goście wynajmujący sąsiednie pokoje zawiadomili B. G. (1), że ktoś zabrał z ich lodówki, znajdującej się w części wspólnej, jedzenie i alkohol. B. G. (1)udał się do pokoju K. D. (2), lecz go nie zastał. Wówczas ujawnił, że K. D. (2)kopiąc w drzwi wejściowe do jego pokoju uszkodził je, powodując straty w wysokości 340,06 złotych.

-

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (2)k.283, 286,287;

-

zeznania świadka B. G. (1) k.8-11,85,285-286,288;

-

zeznania świadka E. G. k.13-14,139,166,168,170,286-287,288;

-

zeznania świadka K. D. (3) k.436-437;

-

zeznania świadka S. D. k.438-439;

-

zeznania świadka E. K. k.440-441;

-

zeznania świadka M. K. k.442-444;

-

wydruk książki meldunkowej k.293-286 )

K. D. (2) był uprzednio wielokrotnie karany sądownie za przestępstwa. Wyrokiem Sądu Rejonowego Zielonej Górze z dnia 29 stycznia 2008 roku w sprawie o sygn. akt II K 1121/06 K. D. (2) został skazany za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 19 listopada 2008 roku w sprawie o sygn. akt II K 738/08, w którym wymierzono mu karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał od 30 lipca 2007 roku do 30 listopada 2007 roku oraz od 14 grudnia 2008 roku do dnia 4 września 2009 roku.

(dowód:

-

dane o karalności oskarżonego k.367-369;

-

odpisy wyroków k.23-37)

K. D. (2) nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. W czasie zarzucanych mu czynów nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia tych czynów ani pokierowania swoim postępowaniem.

(dowód:

-

opinia sądowo-psychiatryczna i psychologiczna dotycząca oskarżonego k.233-238)

Oskarżony w swoich pierwszych wyjaśnieniach złożonych w śledztwie nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że w tym czasie przebywał w Z. i ktoś być może posługując się jego dowodem tożsamości, który utracił, dopuścił się tych czynów. Na rozprawie przyznał się do popełnianie zarzucanych mu czynów – polegających na nie dokonaniu zapłaty za usługi hotelowe. Opisał, że chciał zapłacić za te usługi z pieniędzy jakie miał otrzymać od ojca, lecz ten jednak nie przyjechał. Opisał, że później chciał pożyczyć pieniądze od znajomych by zapłacić za straty. W zakresie czynu polegającego na uszkodzeniu drzwi – nie przyznał się do jego popełnienia. Opisał, że jego działanie polegające na uszkodzeniu drzwi w sytuacji gdy „nie chciał zapłacić za usługę hotelową jest jakimś absurdem” gdyż zrobiłby hałas. Wyjaśnił, że prosi pana G. by „nie przybijał mu czegoś” czego on nie zrobił.

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego są wiarygodne w zakresie w jakim wskazał, iż dopuścił się czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia z art. 286 § 1 k.k. Niewiarygodne są pierwotne wyjaśnienia oskarżonego, złożone w śledztwie, w zakresie w jakim zaprzeczył by w październiku bądź listopadzie 2011 roku przebywał w J. i K. a także, by czynów mu zarzucanych dopuściła się inna osoba posługująca się utraconym przez niego dowodem osobistym. Wyjaśnienia te pozostawały bowiem w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami nie tylko J. P. ale także B. G. (1) i jego żony E. G.. Świadkowi ci w sposób kategoryczny i konsekwentny wskazali, iż to właśnie K. D. (2), którego rozpoznali z wizerunków, korzystał z usług ich hoteli – pensjonatów, nie zaś jakaś inna osoba. O niewiarygodności pierwotnych wyjaśnień oskarżonego świadczą także jego wyjaśnienia złożone na rozprawie w których przyznał się, iż to on dokonał tych czynów. Niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim opisał okoliczności dokonania tych czynów. Twierdzenia oskarżonego, jakoby pokłócił się z ojcem, który miał zapłacić za te usługi, po dojechaniu do oskarżonego, były nielogiczne. Sam oskarżony wyjaśnił, że miał pokłócić się z ojcem dopiero po upływie tygodnia po przybyciu do hotelu (...). Pomimo tego nadal zapewniał J. P., że ojciec przyjedzie i ureguluje zaległości – już po tym, jak rzekomo miał być z nim w konflikcie a zatem po 16 października 2011r. Nadto, po opuszczeniu, bez uregulowania zapłaty za pobyt w hotelu (...), oskarżony po przybyciu do pensjonatu (...) gościnne Z.” w K. ponownie zapewniał właścicieli tj. B. i E. G., że należność ureguluje jego ojciec, po przyjeździe do K., mimo, iż jak sam twierdził, w tym czasie od bez mała miesiąca był w konflikcie z ojcem. Te okoliczności jednoznacznie wskazują, iż wyjaśnienia oskarżonego jakoby do hotelu (...) w J., a następnie do pensjonatu (...) gościnne Z.” w K. miał przybyć jego ojciec M. D. i zapłacić za pobyt były nieprawdziwe – niezgodne z rzeczywistością. Oskarżony powielił na rozprawie wersję przedstawioną pokrzywdzonym, by uniknąć odpowiedzialności karnej, jednakże z wyżej wskazanych powodów, w szczególności nielogiczności wyjaśnień oskarżonego, Sąd uznał te wyjaśnienia za niewiarygodne. Niewiarygodne były także wyjaśnienia oskarżonego, jakoby w październiku bądź listopadzie podejmował działania, by pożyczyć pieniądze celem zapłaty za pobrane usługi. Oskarżony, pomimo upływu ponad dwóch i pół roku od tych czynów nie zwrócił bowiem pokrzywdzonym jakiejkolwiek kwoty pieniędzy, co wskazywało, iż wcześniej nie czynił w tym zakresie starań w sposób skuteczny. Nawet jeśli by przyjąć, iż oskarżony rozmawiał z jakimiś osobami na temat pożyczki kwoty stanowiącej równowartość szkód – tj. 1125 złotych to logicznym jest, iż okoliczność ta jedynie potwierdzałaby fakt, iż w dacie zawiania umów o świadczenie usług hotelowych tj. w dniach 9 października 2011r. i 10 listopada 2011r. oskarżony nie miał możliwości zapłaty za te usługi. Fakt, iż oskarżony oddalił się bez płacenia – przy czym po opuszczeniu hotelu (...) w J. podał takie same okoliczności (przyjedzie ojciec i zapłaci) przy zawieraniu umowy w pensjonacie (...) gościnne Z.” w K., jednoznacznie wskazuje, iż nie miał on w ogóle zamiaru zapłacić za te usługi. Taki sposób postępowania oskarżonego wskazywały zaś na zborność jego działania. Gdy napotykał on na trudności w swoim przedsięwzięciu zrezygnował z korzystania z usług hotelu i udał się do kolejnego pensjonatu. Podkreślić należy, iż sam oskarżony pośrednio to przyznał. Wskazał bowiem, iż jego zachowanie polegające uszkodzeniu drzwi w pensjonacie (...) gościnne Z.” byłoby „absurdalne” gdyż w tym czasie jak podał „nie chciałem zapłacić za usługę hotelową” (k.286).

Zeznania pokrzywdzonych zarówno J. P.jak i B.i E. G.były wiarygodne, gdyż były logiczne i rzeczowe. J. P.opisała w jakich okolicznościach oskarżony zawarł z nią umowę na świadczenie usług w prowadzonym przez (...) hotelu (...)oraz w jakim okresie przebywał w tym hotelu a także jaką szkodę poniosła w wyniku działania oskarżonego. Zeznania tej pokrzywdzonej korespondowały w tym zakresie nie tylko z wyjaśnieniami oskarżonego złożonymi na rozprawie a także dowodem z dokumentu w postaci wydruku z książki meldunkowej. Także zeznania B. G. (1)i E. G.w zakresie w jakim opisali okoliczności zwarcia z oskarżonym umowy na świadczenie usług w pensjonacie (...)gościnne Z.” oraz szkody jaką z tego tytułu ponieśli, były rzeczowe i korespondowały z dowodem z dokumentu w postaci wydruku książki meldunkowej. Sąd nie znalazł nadto żadnych powodów by podważać wiarygodność ich zeznań w zakresie okoliczności w jakich odkryli uszkodzenie drzwi w pokoju zajmowanym przez oskarżonego. Wprawdzie na rozprawie E. G.odmiennie od męża opisała okoliczności ujawnienia tego uszkodzenia, jednakże podczas konfrontacji potwierdziła wersję B. G. (2). Zważywszy, iż między zdarzeniem a złożeniem zeznań przed Sądem upłynął okres bez mała 2 lat, fakt, iż pewne szczegóły zatarły się w pamięci E. G.bądź zostały przez nią odmienne zapamiętane był zrozumiały i nie świadczył, iż zmierzała ona do podania nieprawdziwych okoliczności. W świetle zeznań pokrzywdzonych oczywistym było, iż drzwi od pokoju wynajmowanego przez K. D. (2), do czasu wprowadzenia się oskarżonego, nie były uszkodzone zaś uszkodzeniu uległy w czasie pobytu oskarżonego w pensjonacie. Zważywszy, iż osoby postronne nie miały dostępu do pensjonatu, uszkodzenia mogły dokonać jedynie osoby korzystające z usług hotelowych a zatem bądź oskarżony bądź K. D. (3), S. D., E. K.lub M. K.. Osoby te, przesłuchane w charakterze świadków, zaprzeczyli tej okoliczności. Nadto okoliczności ujawnienia tego uszkodzenia, w wyniku aktywnego działania właśnie tych świadków, którzy pozostali na miejscu wskazywały, iż K. D. (3), S. D., E. K.oraz M. K.nie dokonali tego uszkodzenia, gdyż nie tylko nie mieli żadnego powodu by to uczynić ale nadto sami, będąc na miejscu wskazali pokrzywdzonym, którzy pierwotnie tego nie dostrzegli, iż drzwi są uszkodzone. Gdyby to K. D. (3), S. D., E. K.bądź M. K.dokonali tych uszkodzeń niewątpliwie nie wskazywaliby pokrzywdzonym na wystąpienie tych uszkodzeń . Nadto, jednoznacznie wskazaliby, iż np. widzieli bądź słyszeli, że uczynił to oskarżony, by oddalić od siebie sprawstwo. Świadkowi ci jednak nie wskazali na żadne okoliczności, które wskazywałyby, iż byli bezpośrednimi świadkami tego uszkodzenia. W świetle tym tych zeznań, które Sąd uznał za wiarygodne, jako niewiarygodne Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego, który zaprzeczył, że uszkodził drzwi w pensjonacie.

Sąd jako wiarygodną uznał opinię sądowo – psychiatryczną oraz psychologiczną dotyczącą oskarżonego. Biegli psychiatrzy i psycholog szczegółowo analizowali zachowanie oskarżonego oraz dostępną dokumentację medyczną dotyczącą jego osoby i precyzyjnie wyjaśnili z jakiego powodu uznali, iż w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów nie miał on zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym możliwości rozpoznania ich znaczenia bądź pokierowania swoim postępowaniem. Opinia ta była rzeczowa i należycie uzasadniona. Była nadto wydana przez biegłych mających wiadomości specjalne w dziedzinie psychiatrii. Tym samym Sąd uznał za własne wnioski tej opinii.

Jako wiarygodne Sąd uznał dowody z dokumentów ujawnionych na rozprawie bowiem zostały sporządzone przez powołane do tego podmioty w granicach ich kompetencji a żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności.

W świetle powyższych dowodów Sąd ustalił, iż oskarżony K. D. (2) swoim zachowaniem podjętym w okresie od dnia 10 października 2011 roku do dnia 6 listopada 2011 roku w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, polegającym na tym, że po uprzednim wprowadzeniu J. P. w błąd co do możliwości i zamiaru uregulowania rachunku za wynajęcie pokoju w hotelu (...) po skorzystaniu z usługi hotelowej wbrew zapewnieniom nie uiścił należnej zapłaty opuszczając hotel i w ten sposób doprowadził ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1080 złotych, wyczerpał znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k.

K. D. (2) działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, przemyślanym. Chciał osiągnąć bowiem korzyść majątkową polegającą na uzyskaniu usług hotelowych i w tym celu wprowadził właścicielkę hotelu w błąd co do zamiaru (oraz możliwości) zapłaty za zamówione usługi hotelowe. Korzystając z usług hotelowych bez uiszczenia zapłaty oskarżony doprowadził J. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1080 złotych, gdyż gdyby pokrzywdzona wiedziała, że oskarżony nie uiści zapłaty nie wyraziłaby zgody by korzystał on z usług jej hotelu.

Oskarżony tego czynu dopuścił się będąc już uprzednio skazanym za czyn z art. 286 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia, którą odbywał, w ramach wyroku łącznego, w okresie od 30 lipca 2007 roku do 30 listopada 2007 roku oraz od 14 grudnia 2008 roku do 4 września 2009 roku, a zatem w ciągu 2 lat i miesiąca od jej odbycia. Czyny z art. 286 § 1 k.k. są przestępstwami umyślnymi i podobnymi, bowiem są to przestępstwa tego samego rodzaju, toteż oskarżony popełniając zarzucany mu czyn z art. 286 § 1 k.k. działał w warunkach powrotu do przestępstwa o jakim stanowi art. 64 § 1 k.k.

Te okoliczności wskazują, iż K. D. (2) swoim zachowaniem podjętym w okresie od dnia 10 października 2011 roku do dnia 6 listopada 2011 roku na szkodę J. P. wyczerpał znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

W ocenie Sądu okoliczności popełnienia tego czynu nie dają podstaw do uznania, iż stanowił on wypadek mniejszej wagi. Nie można bowiem uznać, że oszustwo dokonane z premedytacją (przy użyciu własnych danych osobowych) nie stanowi zwyczajnej postaci oszustwa lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie. Wypadek mniejszej wagi, to sytuacja, w której okoliczności popełnienia przestępstwa, zwłaszcza zaś przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, charakteryzują się przewagą elementów łagodzących, które sprawiają, że ten czyn nie przybiera zwyczajnej postaci, lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie. Sąd w tym zakresie podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie II AKa 161/00.

Fakt dokonania oszustwa powodującego stosunkowo niewielką szkodę (w kwocie 1080 złotych) w sytuacji, gdy dokonane jest przy użyciu własnych danych osobowych, oraz własnego dowodu tożsamości (co wskazuje na demoralizację sprawcy, który wie, że zostanie ustalony) stanowi w ocenie Sądu postać zwykłego – nie zaś uprzywilejowanego (zasługującego na łagodniejsze traktowanie) oszustwa.

K. D. (2) swoim zachowaniem podjętym w dniu 10 listopada 2011 roku, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, polegającym na tym, że po uprzednim wprowadzeniu B. G. (1) w błąd co do możliwości i zamiaru uregulowania rachunku za wynajęcie pokoju w pensjonacie (...) po skorzystaniu z usługi hotelowej wbrew zapewnieniom nie uiścił należnej zapłaty opuszczając pensjonat i w ten sposób doprowadził B. G. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 45 złotych, wyczerpał znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k.

K. D. (2) działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, przemyślanym. Chciał osiągnąć bowiem korzyść majątkową polegającą na uzyskaniu usług hotelowych i w tym celu wprowadził właścicielka pensjonatu w błąd co do zamiaru (oraz możliwości) zapłaty za zamówioną usługę hotelową. Korzystając z usługi hotelowej bez uiszczenia zapłaty oskarżony doprowadził B. G. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 45 złotych, gdyż gdyby pokrzywdzony wiedział, że oskarżony nie uiści zapłaty nie wyraziłby zgody by korzystał on z usług jego pensjonatu.

Oskarżony tego czynu dopuścił się będąc już uprzednio skazanym za czyn z art. 286 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia, którą odbywał, w ramach wyroku łącznego, w okresie od 30 lipca 2007 roku do 30 listopada 2007 roku oraz od 14 grudnia 2008 roku do 4 września 2009 roku, a zatem w ciągu 2 lat i 2 miesięcy od jej odbycia. Czyny z art. 286 § 1 k.k. są przestępstwami umyślnymi i podobnymi, bowiem są to przestępstwa tego samego rodzaju, toteż oskarżony popełniając zarzucany mu czyn z art. 286 § 1 k.k. działał w warunkach powrotu do przestępstwa o jakim stanowi art. 64 § 1 k.k.

Te okoliczności wskazują, iż K. D. (2) swoim zachowaniem podjętym w okresie w dniu 10 listopada 2011 roku na szkodę B. G. (1) wyczerpał znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

W ocenie Sądu okoliczności popełnienia tego czynu także nie dają podstaw do uznania, iż stanowił on wypadek mniejszej wagi. Nie można bowiem uznać, że oszustwo dokonane z premedytacją (przy użyciu własnych danych osobowych) nie stanowi zwyczajnej postaci oszustwa lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie. Jak wyżej wskazano, fakt dokonania oszustwa powodującego nawet niewielką szkodę (w kwocie 45 złotych) w sytuacji, gdy dokonane jest przy użyciu własnych danych osobowych oraz własnego dowodu tożsamości (co wskazuje na demoralizację sprawcy, który wie, że zostanie ustalony, lecz mimo tego dokonuje czynu) stanowi w ocenie Sądu postać zwykłego – nie zaś uprzywilejowanego (zasługującego na łagodniejsze traktowanie) oszustwa.

Oskarżony czynów tych dopuścił się nie mając zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym możliwości rozpoznania ich znaczenia bądź pokierowania swoim postępowaniem. Tym samym był on osobą zdolną do zawinienia.

Powyższych czynów K. D. (2) dopuścił się w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, zmian zapadł wyrok co o któregokolwiek z tychże czynów. Tym samym stanowiły one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k.

K. D. (2) swoim zachowaniem z dnia 10 listopada 2011 roku polegającym na tym, że kopiąc drzwi pokoju nr (...) w pensjonacie (...) dokonał ich uszkodzenia powodując straty w wysokości 340,06 złotych na szkodę B. G. (1), wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 124 § 1 k.w.

Zgodzie z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok. Jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

Skoro K. D. (2) dopuścił się wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. w dniu 10 listopada 2011r. oczywistym jest, iż przedawnienie karalności tego czynu nastąpiło w dniu 10 listopada 2013r. Z tych też względów na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. Sąd umarzył postępowanie co do tego czynu, ustalając na podstawie art. 630 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.s.w., iż wydatki związane z oskarżeniem w tym zakresie ponosi Skarb Państwa.

Sąd badając stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego miał na uwadze sposób i okoliczności jego działania oraz wysokość wyrządzonych przez niego szkód a także fakt, iż szkody te nie zostały dotychczas naprawione. Sąd nie przeoczył, iż wprawdzie szkody poniesione przez pokrzywdzone osoby nie były duże jednakże oskarżony mimo tego dotychczas ich nie naprawił. Nadto nie można pominąć, iż oskarżony działał z premedytacją posługując się własnymi danymi tożsamości. Tym samym niewątpliwie wiedział, że zostanie ustalony jako sprawca tych przestępstw. Pomimo tego dokonał tychże przestępstw okazując przez to lekceważenie dla porządku prawnego oraz konsekwencji karnoprawnych swoich działań.

Sąd nie dopatrzył się żadnych szczególnych okoliczności łagodzących przy wymiarze kary. Wprawdzie oskarżony przyznał się do popełnienia czynów z art. 286 § 1 k.k. jednakże jednocześnie podawał niezgodne z prawdą okoliczności mające spowodować uniknięcie przez niego odpowiedzialności karnej toteż deklaracja oskarżonego o przyznaniu się do popełnienia zarzucanych mu czynów nie mogła być uznana za okoliczność łagodzącą. Jako szczególną okoliczność obciążającą Sąd uznał fakt uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego (w zakresie w jakim nie wpłynęło to na kwalifikację prawną przypisanych mu przestępstw).

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu za przypisane mu czyny z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. kara 7 miesięcy pozbawienia wolności była adekwatna do jego winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Kara ta winna wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego uzmysławiając mu nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem. Kara ta winna spełnić także swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, wskazując, że przestępstwa nie pozostają bez odpowiedniej odpłaty karnoprawnej.

Sąd uznał, że dla osiągnięcia zakładanych celów kary konieczna jest izolacja oskarżanego od społeczeństwa. W ocenie Sądu nie istnieje wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna pozwalająca stosownie do art. 69 §1 k.k. zawiesić wykonanie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Oskarżony był bowiem uprzednio wielokrotnie karany sądownie czym wykazał, iż jedynie natychmiastowe wykonanie wymierzonej mu kary może spowodować, iż nie będzie on w przyszłości popełniać przestępstw.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. Sąd orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz J. P. kwoty 1080 złotych, zaś na rzecz B. G. (1) kwoty 45 złotych. Zważywszy oskarżony nie naprawił szkód wyrządzonych swoimi czynami Sąd uznał, iż nałożenie na niego takiego środka karnego jest konieczne by wymierzona mu kara spełniła swoje cele. Oskarżony, a także społeczeństwo, musi mieć bowiem pewność, iż popełnienie przestępstw nie przynosi żadnych korzyści finansowych sprawcy.

Stosownie do treści art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze koszty nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu ponosi Skarb Państwa. Tym samym Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. K. kwotę 840 zł netto, oraz kwotę 193,20 zł tytułem podatku od towarów i usług, tj. łącznie kwotę 1033,20 zł brutto, jako zwrot nieopłaconych kosztów obrony oskarżonego z urzędu za postępowanie sądowe (§ 14 pkt 3 w zw. § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu).

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił w całości oskarżonego od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty, ponieważ uznał, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.