Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Sylwia Zierkiewicz

Protokolant: Anna Zienkiewicz-Woźniak

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – bez udziału,

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2015 roku

s p r a w y : R. L.

syna J. i H. z domu L.

urodzonego w dniu (...) w N.

oskarżonego o to, że:

w dniu 10 grudnia 2014 roku w J. województwo (...) będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym I badanie 0,26 mg/l, II badanie 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

I.  uznaje obwinionego R. L. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż oskarżony znajdował się po spożyciu alkoholu wynoszącym 0,24 mg/l, tj. wykroczenia z art. 87 § 1 kw i za to na podstawie art. 87 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterystu) złotych,

II.  na podstawie art. 87 § 3 kw orzeka w stosunku do tego obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jednego) roku,

III.  na podstawie art. 29 § 4 kw na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza obwinionemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia 22 maja 2015 roku,

IV.  na podstawie art. 118 § 1 kpow w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 30 zł.

Sygn. akt II K 309/15

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2014 r. R. L. spożywał alkohol. Następnie, o godzinie 8.15 kierował na ulicy (...) w J. samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu. Okoliczność tą stwierdzili funkcjonariusze Policji, którzy zatrzymali R. L. do kontroli drogowej. Urządzenie A. w badaniu wykonanym o godzinie 8.17 wykazało na wynoszącą 0,26 mg/dm 3 zawartość alkoholu w wydychanym przez R. L. powietrzu oraz 0,25 mg/l w badaniu wykonanym o godzinie 8.34. R. L. zatrzymano prawo jazdy. Niepewność pomiaru powyższego urządzenia uzyskana w wyniku przeprowadzonego wzorcowania w Laboratorium (...) dla wartości odniesienia 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu wyniosła w 5% badań 0,01 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego R. L. k. 8, protokół użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego k. 2, notatka k. 1, świadectwo wzorcowania k. 3,

R. L. jest prowadzi własna działalność gospodarczą. Osiąga dochód miesięczny w kwocie 2500 złotych miesięcznie. W przeszłości nie był karany sądownie. Nie posiada nikogo na utrzymaniu .

Dowód: dane dotyczące osoby oskarżonego k. 8, dane o karalności k.17

R. L. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania przygotowawczego i wyjaśnił, ze w dniu 9 grudnia 2014 roku spożywał alkohol, rano czuł się dobrze . Nie sądził ,ze we krwi posiada jeszcze alkohol. W toku postępowania sądowego oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

W ocenie Sądu przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu w postępowaniu przygotowawczym jest w pełni wiarygodne. Pozostaje ono w zgodzie z treścią zgromadzonych w aktach postępowania dokumentów wskazujących, iż R. L. kierował samochodem osobowym w bezpośrednio przed zatrzymaniem do kontroli drogowej, w czasie której został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Z tych względów należało uznać, iż zarówno wyjaśnienia oskarżonego w części w jakiej przyznaje się do spożywania alkoholu oraz kierowania pojazdem, jak i korespondujące z nimi dokumenty zgromadzone w aktach sprawy są wiarygodne. Dokumenty te zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez upoważnione do tego osoby, mogły one zatem stanowić podstawę ustaleń w sprawie.

W ocenie Sądu zarówno wina jak i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości. Nie sposób natomiast zgodzić się, w świetle przedstawionych przez Prokuratora dokumentów z twierdzeniem, iż swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 178a §1 kk. Sąd zważył że art. 115 §16 pkt 2 kk wskazuje normatywną definicję stanu nietrzeźwości, zaś art. 178a §1 penalizuje prowadzenie pojazdu mechanicznego w takim stanie w ruchu m.in. lądowym. Należy jednakże zwrócić uwagę, iż w dotychczasowym ustawodawstwie polskim nie przewidziano, by wynik badań urządzeniem do pomiaru zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu A. stanowił niepodważalny dowód. Należy również zauważyć, iż definicja stanu nietrzeźwości odnosi się do zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, nie zaś do wyniku badania wskazanym urządzeniem. Wynik ten, co więcej, winien podlegać swobodnej ocenie sądu. Jak wynika ze świadectwa wzorcowania, przy wartości wzorca 0,25 mg/l niepewność pomiaru w 5% badań wynosi 0,01 mg/l. Kierując się treścią art. 5 §2 kk należy zatem ustalić, że maksymalny poziom alkoholu w powietrzu wydychanym przez R. L. wynosił 0,25 mg/l (wynik 0,26 mg/l po poprawce wynikającej z niepewności pomiaru). Takie ustalenie zaś powoduje, że R. L. nie znajdował się w stanie nietrzeźwości, skoro zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu nie przekraczała 0,25 mg/l ani nie prowadziła do stężenia przekraczającego tę wartość. Tym samym zawartość alkoholu w powietrzu wydychanym przez oskarzonego mieściła się w maksymalnej ilości wskazującej na stan po użyciu alkoholu, określony w art. 46 ust. 2 pkt 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Kierując się powyższymi względami, Sąd uznał, że R. L. w dniu 10 grudnia 2014 roku wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 87§ 1 Kodeksu wykroczeń.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę stopień stężenia alkoholu, pod wpływem którego oskarżony prowadził pojazd mechaniczny. W tym stanie należy uznać, iż stwarzał on zagrożenie dla bezpieczeństwa w komunikacji. Jako okoliczność łagodzącą po stronie oskarżonego Sąd potraktował fakt przyznania się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożenie wyjaśnień.

Sąd nie doszukał się po stronie oskarżonego okoliczności obciążających.

Łącząc wymienione wyżej okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw i art. 35 kw, Sąd uznał, że odpowiednią karą orzeczoną wobec R. L. będzie kara 400 złotych grzywny. Sąd wnioskował, że nie jest konieczne wymierzanie kary surowszej, by osiągnięte zostały cele postępowania i cele kary. Orzeczona kara winna spełnić stawiane przed nią zadania zarówno w świetle oddziaływania wychowawczego, jak i zapobiegawczego. Orzeczona kara uwzględnia nadto możliwości zarobkowe oskarżonego, osiągającego dochód miesięczny w kwocie 2500 złotych.

Stosownie do art. 87§3 kw. Sąd orzekł wobec R. L. środek karny w postaci zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym na okres 1 roku. Wysokość orzeczonego środka karnych będzie, w ocenie Sądu, współmierna do stopnia zawinienia, faktu, iż w przeszłości nie był on karany za podobne wykroczenia, czy przestępstwa z art. 178a kk. Przede uświadomi oskarżonemu naganność jego postępowania albowiem orzeczony środek będzie stanowił dla niego utrudnienie w wykonywaniu bieżącej pracy.

Stosownie do treści art. 29§4 k.w. na poczet orzeczonego zakazu zaliczono oskarżonemu okres od dnia odebrania mu dokumentu prawa jazdy.

Mając powyższe okoliczności, dotyczące sytuacji majątkowej oskarżonego, na uwadze Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia R. L. od kosztów postępowania, dlatego też na podstawie art. 118 §1 k.p.w. i § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 50 złotych. Sąd zważył przy tym, iż obciążanie kosztami postępowania jest w postępowaniu tak karnym jak i wykroczeniowym zasadą, zaś zwolnienie od nich stanowi wyjątek, mający miejsce w razie spełnienia przesłanek opisanych w treści art. 624§1 k.p.k., które w niniejszej sprawie nie wystąpiły.